فیلم بچه مردم محمود کریمی با بازی گوهر خیراندیش و رضا کیانیان

اخبار فیلم بچه مردم

• مجری طرح فیلم استودیو اِستوا است که به اهتمام و سرمایه‌گذاری یوسف اصلانی فیلم را ساخته است.

• محمود کریمی مستندساز باسابقه‌ای است و عمده شهرت او به حضور در برنامه «خندوانه» و ساخت آیتم‌های آن برمی‌گردد.

• تهیه‌کننده فیلم هم سیدعلی احمدی است که پیش از این، تهیه‌کنندگی چند فصل از برنامه «خندوانه» را نیز در کارنامه داشته است.

• سرمایه گذار فیلم بچه‌ی مردم موسسه خیریه بهشت امام رضا است.

نقد فیلم بچه مردم

فیلمو شات_سعیده نیک‌اختر: بچه مردم یکی از فیلم های حال خوب‌کن  این جشنواره است. فیلمی با ایده جدید و نو و پرداخت فانتزی که روایتش را جذاب و دیدنی کرده است. مسلما تجربه سالها مستند سازی به محمود کریمی کمک کرده که دنبال ایده واقعی و نسبت به آن دغدغه‌مند باشد. داستان چند نوجوان از بهزیستی که به هجده سالگی رسیده‌اندو حالا به دنبال آینده خودشان هستند هم جذاب است هم دیدنی. اما مهمترین نکته نوع روایت فانتزی و جذاب همراه با ریتم تند که از گزافه‌گویی پرهیز کرده توانسته فیلمی خوش آب و رنگ روی پرده بیاورد. بازی های شوخ و شنگ چشمگیر نوجوانهای مبتدی در کنار پیشکسوت‌های سینما مثل گوهر خیراندیش، حسن معجونی و رضا کیانیان نتیجه خوبی به بار آورده و نشان از هدایت بازیگری درستی دارد. تا جایی که این فیلم را در زمره سیمرغ بگیران جشنواره چهل و سوم قرار داده است. سال‌هاست برای خوش رنگ و لعاب بودن فیلم و برای جذب مخاطب فضای زمانی دهه ۵۰ انتخاب می شود خصوصا برای فیلمهای کمدی. گاها هیچ دلیل خاصی هم برای این انتخاب وجود ندارد و صرف مضحک بودن لباس ها و آکسسوارها این اتفاق می‌افتد. اما کریمی برای انتخاب سال ۵۷ دلیل محکم و موجهی دارد که در پایان فیلم علتش مشخص می‌شود. در نهایت می‌شود به محمود کریمی بابت اولین فیلم بلند داستانی‌اش تبریک گفت به شرط انکه در باقی آثارش همینقدر خلاق و خوش‌فکر باشد.

۳ نکته از فیلم:

• بازی های خوب ۴ نو جوان

• فیلم خوش رنگ است

• طراحی صحنه خوبی دارد

سید احسان عمادی: هنوز جشنواره به میانه نرسیده، اما می‌شود شرط بست که اولین تجربه داستانی بلند محمود کریمی، از نامزدهای اصلی سیمرغ بهترین فیلم اول، و چند جایزه اصلی دیگر (کارگردانی، فیلمنامه، بازیگری و…) باشد. فیلمی که در فرم روایی و به لحاظ بصری –بدون هیچ قصدی برای مقایسه- در دنیا، یادآور سینمای وس اندرسون و ژان پی‌یر ژونه، و در سینمای سال‌های اخیر خودمان، «مسخره‌باز» همایون غنی‌زاده است. به لحاظ مضمونی هم -باز بی‌هیچ قیاسی- می‌شود رگه‌ها و شمه‌هایی از «وضعیت سفید» حمید نعمت‌الله یا «نفس» نرگس آبیار را در آن دید. بچه مردم در سینمای محافظه‌کار و نحیف این روزگار، مسیری متفاوت را برگزیده و سوژه جالبش را با لحنی شوخ و شنگ و چست و چابک، روایت می‌کند. بازیگران نقش‌های مکمل در حضورهای کوتاه‌شان (معجونی، کیانیان، شعیبی، صفری و…) به یادماندنی‌اند و بعضاً از نقش‌‌آفرینی‌های تکراری و کسالت‌بار این سال‌های خود فاصله‌ گرفته‌اند. چهار بازیگر نوجوان فیلم هم با اجرای یک‌دست، قابل قبول و (در یکی دو نقش) برجسته خود، نوید ظهور استعدادهایی تازه را می‌دهند.

مواجهه کریمی با بستر تاریخی فیلمش –به‌جز البته فصل ضعیف پایان‌بندی در جبهه- نیز مثال‌زدنی و در سینمای این سال‌ها، نادر است. این‌که با قرار دادن رویدادهای تاریخی در پس‌زمینه اثر، صرفاً از آن‌ها برای ساخت بافت و جهان داستانش (پسری «پرورش‌گاهی» که به دنبال خانواده‌اش می‌گردد) استفاده کرده و خود آن‌ها را مستقلاً سوژه فیلم قرار نداده‌. با این حال فیلم خالی از اشکال‌های مهم نیست. در میانه‌ خط اصلی داستان، کم‌رنگ و حتی گاهی محو و فراموش می‌شود و به حاشیه می‌رود. هرچند هنوز جادوی تصویر روی پرده عریض، مخاطب را با خود نگه خواهد داشت. اصولاً فیلمنامه بچه مردم یکی دو پله‌ای عقب‌تر از کارگردانی‌اش به نظر می‌رسد. اما در فصل پایانی -که بحث درباره آن مجال مفصل‌تری را می‌طلبد- لحن روایت کاملاً از بخش‌های پیشین، گسسته شده و گویی از سینمای فیلمسازانی که ذکرشان رفت، ناگهان از دنیای حاتمی‌کیا یا «موقعیت مهدی» سر در آورده‌ایم. یک دوپارگیِ لحنی کاملاً آشکار، که مزاحم و آزارنده به نظر می‌رسد و شاید ناشی از ضعف فیلمساز در ایجاد تعادلی بین خواستِ سفارش‌دهنده با آنچه در حدود ۹۰ دقیقه پیشینش (به میل خود) ساخته باشد. اشکالی که حتی در لحظاتی از فصل پایانی، حاصل آن همه کاشته‌ را به باد داده است. با این حال بی‌تردید فیلم هم‌چنان بیننده را مشتاق تماشای اثر بعدی کریمی نگه می‌دارد.

۳ نکته از فیلم:

• بازی کامبیز امینی در نقش «تاجی» (از میان تمام اجراهای دل‌پذیر نقش‌های فرعی)

• کارگردانی سکانس عروسی «ایرج»، تنها با عکس‌های یادگاری

• شوخی‌های رندانه و دل‌چسب فیلم با چپ‌های سال‌های اوایل انقلاب

محمد تقی‌زاده: بچه مردم یک فانتزی اجتماعی است که سعی میکند دغدغه‌مند باشد و این دغدغه‌مندی را در روایت داستانی خود بیان کند، وجه تمایز این فیلم با آثار مضمون‌زده اجتماعی این سالها همین قصه‌گویی و شخصیت ‌پردازی است که ذیل عناوین پرطمطراق اجتماعی و انسانی گم نمیشود.

برگ برنده بچه مردم کارگردانی آن است، محمود کریمی حتما شگفتانه امسال فیلم فجر است چرا که در نخستین تجربه فیلمسازی بلند خود توانسته اندازه رعایت کند و به دور از شلنگ‌تخته انداختن‌های رایج و تکنیک‌زدگی‌های مرسوم به پرداخت فیلمنامه‌ای بپردازد که به شدت فراز و فرودهای جذاب دارد.

پاشنه آشیل بچه مردم، پایان شعاری و کش‌دار شدن یک سوم یا یک جهارم انتهایی آن است وقتی که فیلمساز میخواهد فرهنگ شهادت و تحول در جبهه را به زور و مکررا تکرار و به خورد تماشاگر دهد.

۳ نکته از فیلم:

• شعاری شدن بخش انتهایی

• بازی‌های خوب

• توجه به جزییات گونه فانتزی

سید مهرزاد موسوی: اینکه برای نخستین فیلمت یک ایده سخت، پر لوکیشن، پر زحمت و پر کاراکتر را انتخاب کنی، حتما از جاه‌طلبی کارگردان می‌آید و جسارتش در انتخاب سوژه. نتیجه اما -بی‌اغراق- بهتر از یک محصول فیلم‌اولی شده است. بچه مردم -بخصوص در نیمه ابتدایی‌اش- یک فانتزی سرحال، خوش‌بیان و روپا شده است که اگر شما را یاد فیلم‌های وسن اندرسون انداخت، تعجب ندارد! برخلاف بسیاری از نمونه‌های مشابه که نریشن‌ها قرار است باگ‌های فیلمنامه‌ای را توجیه کنند، متن روی فیلم بچه مردم نه تنها توی ذوق نمی‌زند که جاهایی به نجات ریتم فیلم می‌آید و در کنار آن، کاراکترها را به خوبی و دقت و بامزگی معرفی می‌کند.

فیلم بچه مردم اما، خالی از «پیام گل‌درشت» نیست و هرچه به آخر فیلم می‌رود، آن وسواس اولیه و انسجام متن و پیام از بین می‌رود. بله! پایان فیلم پایین‌تر از کلیت آن است ولی شیرینی بخش اول فیلم (حضور هر ۴ نوجوان) آنقدر هست که به این ضعف پایانی بیارزد. فیلمی که حال تماشاچی‌اش را خوب می‌کند و از سالن بیرون میفرستدش. حالا می‌شود کریمی را کارگردان خلاق و جاه‌طلبی دانست که منتظر فیلم دومش هستیم.

۳ نکته از فیلم:

• فانتزی شیرین و خوش‌ریتم که دل آدم را نمی‌زند

• ۴ بازیگر نوجوان که شیمی رابطه‌شان خوب درآمده است

• طراحی صحنه و نور و فیلمبرداری بچه مردم هم دیدنی است

حمیدرضا محمدی:  «بچه مردم» از آن دست فیلم‌هایی است که حال آدم باهاش خوب است و اگر پایان‌بندی آن را قلم بگیریم، می‌شود راضی از سالن سینما بیرون آمد. بازی‌ها تقریباً درست و به‌جا از آب درآمده و ترکیب بازیگران جوان به‌خصوص مهبد جهان‌نوش و مجرب به‌ویژه گوهر خیراندیش خوب در کنار هم قرار گرفته‌اند. بر این مهم، نباید موسیقیِ دلنشینِ کریستف رضاعی، طراحی صحنه دقیق و پرجزئیاتِ بابک کریمی‌طاری و حتی تیتراژِ خلاقانۀ مهدی موسوی‌تبار را فراموش کرد. موضوعش تازه است، داستان فرازوفرودی منطقی دارد و شعار نمی‌دهد؛ و این‌ها همه می‌تواند برگ برنده نخستین اثر محمود کریمی و حتی جشنواره امسال باشد هرچند کاش اختتامیه‌اش آن‌طور نبود!

۳ نکته از فیلم:

• طرّاحی صحنۀ دقیق و پرجزئیّات

• موضوعِ بکر

• پایانِ شعاری

احسان طهماسبی: دلچسب‌ترین فیلم جشنواره تا انتهای روز سوم. بهره‌گیری از فرم فضاسازی فانتزی به سبک وس اندروسن و داستان‌گویی و قصه‌سرایی به سبک شهرزاد قصه‌گو در داستان‌های هزارویک شب. چیدمانی موفق در ترتیب رخدادهای فیلمنامه و گروه بازیگرانی کاربلد که نقش خود را به خوبی ایفا می‌کنند. بچه مردم علاوه بر اینکه در کمدی و تراژدی به خوبی عمل می‌کند، در پارودی فیلم‌های سینمای جنگ نیز موفق بوده و مخاطب را پس نمی‌زند. فیلم نمایش پیچیدگی‌های سرنوشت را برای تماشاگر ساده کرده و مفهوم صبر و صلاح را به خوبی برای مخاطب تفهیم می‌کند.‌

۲ نکته از فیلم:

• تیتراژ به هنگام و‌ خلاقانه بچه مردم بار دیگر اهمیت و تاثیر فرم تیتراژ را به ما یادآوری می‌کند.

• می‌توان بنا بر اقتضائات، داستان را در دهه‌های گذشته بازگو کرد و تاکیدی بر خاطره‌بازی و ایجاد احساسات نوستالژیک در مخاطب نداشت.