نیاز به انگیزه در نظارت کیفی

حسن روانشید - اصفهان امروز : به نظر می‌رسد امروزه تنها با تولید هرچه بیشتر می‌توان درآمد کافی برای رفع از تنگناها به دست آورد. برای رسیدن به این مقصود بعضی وقت‌ها چاره‌ای جز بی توجهی به کیفیت کار نیست تا کمیت افزایش یابد! انجام این پروسه ناکارآمد در واحدهای تولیدی محصولات مصرفی شاید با خسارت‌های چندانی روبرو نباشد و اگر بود می‌توان از آن گذشت، اما در امور فرهنگی و هنری بی توجهی به کیفیت زیان‌های فاحش به بار می آورد که حتی ارائه یک نقطه نظر یا کلام و نمایش و تصویر نابجا در رسانه می‌تواند تأثیر نامطلوبی در جامعه داشته باشد. در این میان مؤسسات و نهادهای فرهنگی به ویژه رسانه‌ ها باید بیشتر مراقبت‌ باشند و اجازه ندهند اتفاقات به‌ظاهر جزئی به بدعت‌های طولانی و درنهایت عادت مبدل که شاهدیم بعضی لغات نامأنوس و خودساخته در مکاتبات و گفتگوها رایج شده است! شاید رسانه‌های مکتوب مدنظر آحاد جامعه نباشند و تنها قشر خاصی به آن نظر داشته باشند و این قشر به‌خوبی می‌توانند سره را از ناسره تمیز دهند اما برای رسانه ملی قضیه فرق می‌کند زیرا شنونده و بیننده آنها، از اقشار مختلف جامعه هستند و این امر خطرها را دوچندان می‌کند. امروز یکی از دلایل افت کیفیت در بعضی برنامه‌های صداوسیما چیزی نیست جز هدف افزایش کمیت در تولید که اگر توان تیم سازنده قبل از حرکت گزینش و سنجیده شود این معضل به‌راحتی قابل‌پیشگیری و حل خواهد بود. با نگاهی به موضوع انشاء دانش آموزان در دهه چهل می‌توان این مقوله را بسط بهتری داد. علم بهتر است یا ثروت عمومیت سرفصل انشاء برای دانش آموزان دبیرستانی بود که بیشتر این طبقه آن را با پاراگراف «البته معلوم و معین است که اگر پیرامون این موضوع بیشتر فکر کنیم به این نتیجه خواهیم رسید که علم بهتر از ثروت است زیرا» شروع می کردند. آنچه باعث می‌شد دانش آموزان این‌گونه سطحی به درس انشاء بیندیشند و با آن برخورد کنند این بود که بعضی از معلمان به تعداد سطرهای نوشته‌شده نمره می‌دادند که اصطلاح وجبی برای آن رایج شده بود! و اینک بعضی از ساخته‌های رادیو اصفهان از این مقوله سنتی بی‌بهره نیست! سوای بازتاب‌های منفی در مخاطبان باید به این موضوع نیز توجه داشت که اقتصاد مقاومتی تنها مشمول سازمان‌ها و مؤسسات انتفاعی نمی‌شود بلکه نهادهای فرهنگی و اجتماعی هم موظف به رعایت بندبند مفاد آن هستند. یک برنامه ۶۰ دقیقه‌ای که حداقل پنج نفر نیروی اجرای حاضر درصحنه دارد و ده‌ها نفر نیز در کادرهای متفاوت و متعدد پشتیبان آن اند نیازمند اختصاص بودجه قابل‌توجهی است که از بیت‌المال هزینه شود بنابراین اولویت در آن است که علاوه بر ناظران کیفی و کمی که بر اساس پست سازمانی خود و یک وظیفه روتین به این کار نگاه می‌کنند، معدودی از مدیران ارشد نیز در جایگاه مخاطبان قرار گیرند و فارغ از هرگونه تعصب شغلی به این برنامه ساخته‌وپرداخته شده نمره بدهند و حتی شنوندگان را ترغیب کنند تا به نحوی در این هیئت ژوری حضور فعال و مستمر پیدا کنند. به نظر می‌رسد برای نمونه ضبط و پخش چنین برنامه‌ای تحت عنوان «آیینه‌خانه» که در تاریخ بیست و پنجم مهرماه جاری و تکرار آن در بیست و هشتم همان ماه در ساعت 21:30 دقیقه پخش شد با توجه به پارامترهای ارائه‌شده رقم قابل‌توجهی هزینه شده است اما اگر دقت کافی به عمل آید میهمان که باید متکلم وحده باشد بیشتر نقش مجری را دارد و مجری بیش‌ازاندازه حریم خود ابراز وجود کرده و تنها قصد کش دادن برنامه برای پر کردن ‌وقت تعیین‌شده را دارد! البته حسن برنامه‌های از پیش ضبط‌شده این است که می‌توان زمان آن را با توجه به محتوای کلام تنظیم و اضافات را ویرایش کرد یا به میهمان فرصت داد تا ناگفته‌های خود را ابراز کند و اگر اینچنین نشد از المان‌های موازی با متن برنامه برای پر کردن محتوا استفاده کرد تا رنگ و جلای تازه پیدا کند نه اینکه مجری را آزاد گذاشته تا قطع کلام میهمان کند و هر آنچه از مغرب و مشرق به یاد می‌آورد بگوید و اظهارنظر کرده تا زمان سپری شود! بد نیست مسئولان ارشد به ویژه معاونت محترم جدید صدا، این برنامه و دیگر ضبط‌های قبل و بعدازآن را به‌وسیله کارشناسان خبره صداوسیما بازبینی و در نحوه کلی آن برای آینده بازنگری کنند تا بتواند برای مخاطبان آموزنده و بهره‌وری بیشتری داشته باشند.

ادامه دارد