بی‌سروسامانی خانواده‌ها اصلی‌ترین دلیل فرار دختران است

حسن موسوی چلک مشاور رئیس سازمان بهزیستی در واکنش به آمار اعلام شده درباره دختران فراری گفت: «معمولاً این آماری که ارائه می‌شود، تنها به آمار مراجعه‌کنندگان اورژانس اجتماعی خلاصه می‌شود. برای همین نمی‌تواند شامل همه دختران فراری باشد.»
حسین اسدبیگی، رئیس اورژانس اجتماعی تهران چند روز پیش آمار دختران فراری را در 6 ماه نخست امسال را 3 هزار نفر اعلام کرد. او به تازگی این تعداد را تکذیب کرد و گفت که در این مدت 644 دختر که از خانه فرار کرده بودند به بهزیستی ارجاع داده شدند. سید حسن موسوی چلک، رئیس انجمن مددکاری اجتماعی و مشاور رئیس سازمان بهزیستی درباره این آمارها به اعتمادآنلاین می‌گوید: «معمولاً این آماری که ارائه می‌شود، تنها به آمار مراجعه‌کنندگان اورژانس اجتماعی خلاصه می‌شود. برای همین نمی‌تواند شامل همه دختران فراری باشد. چون برخی اصلاً به اورژانس اجتماعی مراجعه نمی‌کنند یا اورژانس نمی‌تواند آنها را شناسایی کند. همچنین الزاماً همه دختران به خیابان کشیده نمی‌شوند و ممکن است از پیش درگیر ماجراهایی شده باشند و برای بعد از فرارشان برنامه ریزی کرده باشند. بنابراین می‌توان گفت که تعداد دختران فراری از تعدادی که رسماً اعلام می‌شود بیشتر است».

موسوی چلک ادامه می‌دهد: «حساسیت برای فرار دختران خیلی بیشتر از پسران است. فرار دختران از پسران به مراتب بغرنج‌تر است، چراکه تبعات منفی آن بالاست البته این گفته به این معنا نیست که هیچ دغدغه‌ای نسبت به فرار پسران نداشته باشیم».
رئیس انجمن مددکاران درباره دلایل فرار دختران می‌گوید :«این آسیب‌ اجتماعی را نمی‌توان تک‌عاملی دانست و باید گفت این اتفاق دلایل گوناگونی دارد. اما عمده دلیل فرار دختران به بی‌سروسامان بودن خانواده‌ها بازمی‌گردد. این نابه‌سامانی می‌تواند به دلیل طلاق، اعتیاد، بزهکاری و... باشد. حتی ممکن است برخی از این افراد سرپرست خود را از دست داده باشند یا اینکه برخی دچار شکست‌هایی در زندگی شده باشند که نمی‌توانند به خاطر آن فشار خانوادگی را تحمل کنند و ترجیح می‌دهند خانه را ترک کنند. البته برخی هم هستند که خودشان گرفتار اعتیاد و مشکلات اخلاقی هستند که باعث می‌شود در خانه پذیرش نشوند. در هر صورت وقتی دختری خانه را جای امنی برای خود نمی‌داند، ترجیح می‌دهد فرار کند. البته ترک خانه، دلایل دیگری هم دارد. افرادی هستند که مهارت تصمیم‌گیری ندارند و از روی کنجکاوی می‌خواهند زندگی بیرون از خانه تجربه کنند یا اینکه دنبال استقلال هستند و می‌خواهند با فرار به این استقلال برسند».
او ادامه می‌دهد:«وقتی این افراد به سازمان بهزیستی منتقل می‌شوند ابتدا شرایط آنها مورد سنجش قرار می‌گیرد و طبق آن ساماندهی آنها متفاوت می‌شود. درصدبالایی از این دختران به خانواده‌ها بازگردانده می‌شوند. اگر خانواده‌ها صلاحیت نداشته باشند یا فرزند خود را پذیرش نکنند، دختران باتوجه به شرایط‌شان در مراکز مرتبط نگه‌داری می‌شوند. یعنی دخترانی که زیر 18 سال هستند و مشکل اخلاقی ندارند با حکم قضایی به مراکز شبانه‌روزی می‌روند. افراد بالای 18 سال هم که مشکل اخلاقی نداشته باشد به خانه سلامت می‌روند اما دختران بالای 18 سال با مشکل اخلاقی به مرکز بازپروری زنان آسیب‌دیده اجتماعی منتقل می‌شوند. البته این افراد به صورت دائم توسط بهزیستی نگهداری نمی‌شوند اما تا زمانی که زندگی آنها هم سروسامان پیدا نکند و تکلیفشان مشخص نباشد، رها نخواهند شد».
موسوی چلک درباره پسران فراری نیز می‌گوید: «ماجرای پسران فراری کمی متفاوت است. اول اینکه به پسرانی که زیر 18 سال بدون اطلاع خانواده خانه را ترک کنند، پسر فراری گفته می‌شود و طبق قانونی که سال 81 تصویب شد در رده کودک و نوجوان قرار می‌گیرند و به بهزیستی تحویل داده می‌شوند. پسران بالای 18 سال هم طبق آیین‌نامه شورای عالی جزو آمار بی‌خانمان‌ها دسته بندی می‌شوند و مسئولیت آنها با شهرداری است».
او ادامه می‌دهد: «پسران فراری باتوجه به شرایطی که دارند در مراکز بهزیستی ساماندهی می‌شوند. اگر زیر 15 سال باشند و به اثبات برسد که خانواده ندارند یا خانواده‌شان صلاحیت نگهداری ندارند، براساس قانون حمایت از کودکان بی‌سرپرست و بدسرپرست حضانت آنها به مراکز بهزیستی سپرده می‌شود. پس از آن در مرکز بهزیستی هم شرایط سنجیده می‌شود اگر مورد کودک‌آزاری قرار گرفته باشند یا جزو کودکان خیابانی به شمار آیند بعد از تشخیص سلامت روانی و جسمی و ... به مراکز مرتبط ارجاع می‌شوند».