جامعه به زنان و مادرانی شاد نیازمند است

اصفهان امروز / ماندانا سپنتا: این روزها هم در کلینیک‌های مشاوره و هم در جلسات تربیتی مدارس، ویژه اولیای دانش آموزان، شاهد طیفی از زنان و مادرانی هستیم که خسته، افسرده، عصبی و بی‌حوصله هستند. زن و مادری که ستون یک خانواده است و کانون و منبع اصلی انرژی‌بخشی به افراد خانه، اما خود بی‌انگیزه و بدون انرژی مثبت زندگی می‌کند.

مادری که نه حوصله حرف‌زدن دارد و نه حوصله شنیدن و آنقدر خودش را وقف تأمین نیازهای فرزندان و توجه به خواسته‌های آنان کرده که خودش مدت‌هاست که فراموش‌شده است. زنانی که تنها، انرژی منتقل می‌کنند و خودشان از هیچ منبعی انرژی دریافت نمی‌کنند.

این فقدان شادی و سرزندگی حتی در بسیاری موارد در بین زنان شاغل هم دیده می‌شود که نیمی از روز را بیرون از منزل و نیمی دیگر را در خانه مشغول برآورده کردن نیازهای اعضاء هستند.

در یک‌کلام زنان ما فرصت و زمانی را به شاد بودن خود اختصاص نمی‌دهند. بخشی از این موضوع به نوع تفکر و آموخته‌های آنان و نگرش جامعه برمی‌گردد و بخش دیگر به امکاناتی که جامعه نتوانسته در اختیار بانوان قرار دهد. اغلب زنان در پاسخ به اینکه برای بالا بردن کیفیت زندگی و شاد زیستن، ورزش کنید و زمانی را به تخلیه انرژی‌های منفی خود اختصاص دهید، از مشکلات اقتصادی و اینکه ترجیح می‌دهند اگر هزینه‌ای در دست دارند به فرزندان اختصاص دهند سخن می‌گویند.

یا اغلب زنان می‌گویند که دوره و زمان تفریح و شاد بودنشان گذشته است، اما این نیاز در همه آنها به فراوانی دیده می‌شود. نیاز به شاد بودن و سرزندگی و نشاط. زنی که خسته و افسرده است هیچ‌گاه نمی‌تواند همسر و مادر ایده آلی باشد.

فرقی نمی‌کند که یک زن در چه سنی و از چه طبقه‌ای از جامعه است. شاهد این مدعا را در جلسات مشاوره همراه با ریلکسیشن و حرکات ورزشی که در یکی از مدارس اصفهان ویژه مادران برگزار کردم، دیدم. یک فضای ساده برای خندیدن و هیاهو و شاد بودن به همراه حرکات ورزشی و ریلکس کردن انجام شد و تمام مادران در سنین مختلف و با اعتقادات متفاوت از این طرح استقبال کردند و شاد و سرزنده از سالن بیرون رفتند.

قطعا در چنین وضعیتی لازم است تدابیری اندیشیده شود و حرکت‌های صورت گیرد که هم نوع نگرش زنان به خودشان و شاد زیستن تغییر کند و هم جامعه و شهر امکاناتی را به آنها اختصاص دهد.

اگر زنانی هستند که توان اقتصادی دارند، حتما باید زمانی را به ورزش و تفریح اختصاص دهند و اگر ازنظر اقتصادی محدودیت دارند بازهم توجیه مناسبی برای شاد نبودن و تفریح نکردن وجود نخواهد داشت.

یک پیاده‌روی بیست دقیقه در یک فضای سبز، برپایی دورهمی‌های ساده با دوستان که در آن فقط بخندیم و لطیفه تعریف کنیم، توجه داشته باشیم که وقتی به دیدار هم می‌رویم از مشکلات و بی‌پولی‌ها صحبت نکنیم، در یک فضایی جمع شویم و به یکدیگر آب بپاشیم، حتی اگر فرزند کوچک نداریم، خودمان به شهربازی برویم و هیجان را تجربه کنیم، در مجامع و انجمن‌های خیریه شرکت کنیم، زنانی که در کمک به یک بازارچه خیریه ساعاتی از روز را در کنار هم جمع می‌شوند، اغلب در این جمع‌ها فرصتی برای شوخی و خنده و گفتگو پیدا می‌کنند.

حتی اگر افسرده و بی‌حوصله هستیم، حس مفیدبودن و کمک‌کردن به دیگران به ما آرامش می‌دهد.

نکته دیگر اینکه این عدم شادی، حتی در دختران جوان هم دیده می‌شود، چراکه نسل امروز شاد بودن را در خرید لباس و به‌روزبودن می‌دانند، حتی در انتخاب یک فعالیت ورزشی، ورزش‌های مثل بدنسازی و پرورش اندام را انتخاب می‌کنند که به بهتر شدن ظاهرشان کمک کند و نه ورزش‌های رقابتی و مسابقه‌ای و تیمی و گروهی که به تخلیه انرژی منفی کمک خواهد کرد.

دختران و زنان و مادران ما باید بیاموزند که در هر سن و موقعیت اقتصادی و اجتماعی قرار دارند باید کودک درونشان را زنده نگه‌دارند. یک زن باید بداند و باور داشته باشد که اگر انرژی کسب نکند نمی‌تواند انرژی منتقل کند. داشتن یک برنامه مناسب که زنان هم به امور منزل و مسئولیت‌هایشان رسیدگی کنند و هم فرصتی را به تفریح و اوقات فراغت خود اختصاص بدهند ضروری است.

این حق یک زن است که سرزنده و شاداب باشد و حتی اختصاص دادن هزینه به این امور به‌هیچ‌عنوان خودخواهی یک زن شمرده نمی‌شود و چیزی از ارزش‌های او کم نمی‌کند؛ و این تضمین‌کننده جامعه بهتر خواهد بود.

هیچ‌گاه نگوییم از ما گذشته است و هیچ‌گاه نگوییم مردم درباره ما چه فکری می‌کنند. از طرفی لازم است که امکانات شهری ویژه‌ای هم به بانوان اختصاص داده شود. وجود باغ‌های بانوان در این مسیر موثر خواهد بود؛ اما چه‌بهتر که برای ایجاد چنین فضاهایی بیشتر برنامه‌ریزی شود و حتی گاهی لازم است که تفریح در این مجموعه‌ها برای هر گروه سنی به شکل جداگانه و با توجه به مقتضیات و توقعات سنین مختلف در نظر گرفته شود