نه فدراسیون مال من است، نه هیأت‌ها متعلق به روسا
دبیر فدراسیون کاراته که از موضوع پناهنگی ورزشکاران ایرانی به کشورهای خارجی به عنوان "نَشتی" ورزش یاد می‌کند، معتقد است نشتی کاراته ایران کم است.
دبیر فدراسیون کاراته که از موضوع پناهنگی ورزشکاران ایرانی به کشورهای خارجی به عنوان "نَشتی" ورزش یاد می‌کند، معتقد است نشتی کاراته ایران کم است.
به گزارش ایمنا، مردادماه ۹۵ و با تصویب اعضای مجمع کمیته بین‌المللی المپیک، کاراته به رشته‌های حاضر در المپیک ۲۰۲۰ توکیو اضافه شد تا سد بزرگی از پیش روی کاراته‌کاهای جهان که در حسرت مدال المپیکی بودند، برداشته شود. هر چند برای پیش‌بینی در مورد احتمال مدال‌آوری کاراته ایران در المپیک زود است، اما جامعه کاراته امیدوار است نام این رشته را در میان رشته‌های مدال‌آور ورزش ایران در المپیک به ثبت برساند.
در حاشیه برگزاری مسابقات کاراته قهرمان پسران کشور در اصفهان، حضور محسن عاشوری، دبیر فدراسیون کاراته در نصف‌جهان را غنیمت شمردیم و دقایقی با او در خبرگزاری ایمنا هم‌کلام شدیم. هرچند عاشوری از حاشیه گریزان بود و خواست برخی صحبت‌هایش به رسم امانت در نزد ما بماند، اما حاصل این گفت و گوی تقریباً یک ساعته را در ادامه می‌خوانید:
المپیک ۲۰۲۰ توکیو صحنه حضور رشته کاراته در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان برای نخستین بار خواهد بود. از روند آماده‌سازی ملی‌پوشان و حضور در مسابقات کاراته وان که حکم انتخابی المپیک را دارد بگویید.
فدراسیون کاراته پیش از این فدراسیون المپیکی محسوب نمی‌شد، اما با رایزنی‌هایی که صورت گرفت، رشته کاراته بالاخره المپیکی شد. البته متأسفانه فدراسیون کاراته ایران از نظر زیرساخت، بسیار ضعیف و زیر صفر است در صورتی که برای شکوفایی استعدادها و کسب نتیجه، بسترها باید فراهم باشد و این ضعف می‌تواند در فرآیند قهرمانی تأثیرگذار و تعیین‌کننده باشد، اما کاراته ایران به دلیل سرانه جمعیتی بالا، ظرفیت خوبی دارد و فعلاً در حال بهره‌برداری از این ظرفیت هستیم.
از نظر فنی شرایط خوبی داریم و در مسابقات قبلی کاراته وان ملی‌پوشان رنکینگ خوبی به دست آورده‌اند. در مسابقات کاراته وان فرانسه نیز در سه وزنی که برای ایران مشخص شده و در آنها ثبت‌نام کرده‌ایم آمار خوبی داریم. تیم ملی پس از مسابقات کاراته وان ژاپن سه مرحله اردو پشت سر گذاشت و ملی‌پوشان را از پنجشنبه هفته گذشته به فرانسه فرستادیم که امیدواریم ملی‌پوشان در این مسابقات و مراحل بعدی رقابت‌های کاراته وان، رنکینگ خوبی به دست آورند و در نهایت کاراته ایران بتواند در میان رشته‌های مدال‌آور قرار بگیرد.
رییس و سایر مسئولان فدراسیون کاراته در مدتی که از دوره جدید مدیریتی فدراسیون می‌گذرد، تلاشی برای رفع مشکل زیرساخت انجام نداده‌اند؟
زمانی که فرجی به فدراسیون آمد، یک تقویم ورزشی تدوین شد که نزدیک به ۳۵ درصد از تقویم فدراسیون جلو هستیم که حاصل کار شبانه‌روزی تیمی همدل و دلسوز در فدراسیون است و فرجی در یک سالی که از ریاستش می‌گذرد، توانسته همدلی خوبی در تیم خود به وجود آورد. کاراته در این یک سال نتایج خوبی کسب کرده که امیدوارم این پیروزی‌ها تداوم پیدا کند، اما مشکلات زیرساختی به همین راحتی رفع نمی‌شود. تنها کاری که کردیم این بود که نیازهای موجود را مرتفع کنیم و در اجرای برنامه‌ها به موفقیتی نسبی برسیم، اما رفع مشکلات بزرگ‌تر مانند زیرساخت نیاز به دم مسیحایی داشت که ما نداشتیم.
برای رفع مشکل نداشتن خانه کاراته چطور؟ اقدامی صورت نگرفته است؟
کاراته ایران جوانان تحصیل‌کرده و پیشکسوتان باسواد، دلسوز و باتجربه‌ای دارد که مجموعه‌ای از این ظرفیت‌ها و نیروی نرم‌افزاری می‌تواند در تحقق اهداف فدراسیون موثر باشد، اما در مورد سخت‌افزار، شاید بخشی از این مشکل مربطو به نداشتن خانه کاراته باشد، اما محل اردوها و کیفیت برگزاری آنها هم موضوع مهمی است. یک کاراته‌کا ۲۴ ساعت در اردو است و از این زمان، شاید تنها چند ساعت به تمرین، آموزش، خواب و ... اختصاص دارد و در سایر ساعت‌ها این بازیکن رها است و نیاز به امکاناتی دارد که با روحیات و شرایط سنی جوانان سازگاری داشته باشد که این امکانات را نداریم. باید در توزیع امکانات موجود در بین فدراسیون‌ها تجدیدنظر شود و اگر پنج سالن داریم باید آنها را بر اساس قابلیت هر فدراسیون، سرانه جمعیتی آن رشته و ضریب موفقیت در مسابقات بین‌المللی باید تقسیم شود. همه رشته‌های ورزشی نیاز به زیرساخت دارند، اما مدیران بالادستی باید امکانات را عادلانه توزیع کنند.
رییس فدراسیون کاراته در روزهای نخست کار خود از بدهی یک میلیاردی فدراسیون سخن گفت. الان شرایط چطور است؟
بدهی فدراسیون بیشتر از یک میلیارد تومان بود. این بدهی‌ها را زیر سوال نمی‌بریم چون هزینه‌هایی بوده که توسط مدیر قبلی انجام گرفته و اگر فردا هم به ما بگویند نیا، بدهی‌هایی به جا می‌گذاریم که البته بخشی از این بدهی پرداخت شده است. قبلاً ضرورتی نداشت در مسابقات کاراته وان شرکت کنیم، اما این مسابقات در حال حاضر یکی از مسیرهای کسب سهمیه المپیک است و اهمیت بسیار بالایی پیدا کرده و حضور ما هم مستلزم هزینه است که نسبت به سال گذشته افزایش یافته و برای حضور در مسابقات امسال باید چهار برابر سال گذشته هزینه کنیم. پس باید حداقل چهار تا پنج برابر اعتبارات گذشته به فدراسیون کاراته اختصاص یابد تا شاهد افتخارآفرینی در المپیک باشیم.
فکر می‌کنید این بودجه به فدراسیون اختصاص پیدا کند؟
بعید به نظر می‌رسد.
در زمان سرپرست قبلی فدراسیون، قرار بود ساختمان امور اداری فدراسیون کاراته از مکان فعلی که در خور این رشته نیست، به ورزشگاه آزادی نقل مکان کند، اما مثل اینکه این کار دوباره رها شد. علت چیست؟
فرجی دیدگاه خوبی در مورد این مسائل دارد. در دوران قبلی دستور بازسازی کامل خوابگاه ورزشگاه کبکانیان که کمپ تیم‌های ملی بود صادر شد، کمپی که در خور ملی‌پوشان و کاراته نبود و در حال حاضر می‌توانیم از این مجموعه به عنوان کمپ تیم‌های ملی نام ببریم. در بخش ستادی و اداری، فدراسیون مهمان خارجی دارد و ظاهر اداری فدراسیون می‌تواند بیانگر خیلی از مسائل باشد. به همین دلیل، تغییرات زیادی را به وجود آورده‌ایم، اما دغدغه‌های بزرگ‌تری داریم. به عنوان مثال نمی‌توانیم مانند دیگر رشته‌ها تاریخ دقیق برگزاری لیگ‌های خود را اعلام کنیم چون سالن اختصاصی نداریم و باید منتظر باشیم تا ببینیم کدام سازمان یا فدراسیون سالن خود را در اختیار ما قرار می‌دهد و این عدم نبود سالن و سخت شدن برنامه‌ریزی برای این موضوع، ما را بسیار آزار می‌دهد در حالی که در مورد رشته‌ای مثل فوتبال تاریخ برگزاری لیگ برتر از هفته نخست تا هفته پایانی مشخص است. به دلیل همین شرایط، داشتن خانه کاراته اولویت فدراسیون است.
در این شرایط که به قول خودتان وزارت ورزش نمی‌تواند انتظارات مالی فدراسیون کاراته را برآورده کند، فدراسیون به فکر استفاده از سایر ظرفیت‌هایموجود برای ساخت خانه کاراته نیست؟
در مورد وزارت ورزش، اعتقاد ما این نیست که وزارتخانه پول دارد و به ما نمی‌دهد و سلطانی‌فر پای کار است و اعتقاد دارد کاراته می تواند در المپیک مدال‌اوری کند، اما دست وزیر هم برای اختصاص اعتبار باید باز باشد در حالی که وزارت ورزش هم مشکلاتی دارد. همان‌طور که گفتم باید نسبت به امکانات موجود وظرفیت هر رشته، در تخصیص امکانات بابید بازنگری صورت گیرد که می‌تواند راهکاری برای برون رفت از بحران موجود باشد.
الان کدام فدراسیون‌ها برای وزارت ورزش و جوانان در اولویت هستند؟
وزارت ورزش دردانه‌ای ندارد و وارث ساختار گذشته است که نهادینه شده و تغییر این ساختار ممکن است با مقاومت‌هایی مواجه شود. یک مدیر هم باید این مقاومت‌ها را پیش‌بینی کند و برای مدیریت این بحران‌ها برنامه داشته باشد.
وقتی موضوع جداسازی مدیریت تیم‌های ملی مردان و بانوان مطرح شد برخی اهالی کاراته به این موضوع اشاره می‌کردند که فرجی در تلاش است از قدرت شما بکاهد. این ادعا درست است؟
به قول معروف می‌گویند «آفتاب آمد، دلیل آفتاب». جداسازی این دو بخش با اصرار و درخواست خود من صورت گرفت و خیلی دوست دارم که بخش بانوان هم قدرتمند شود. یک مدیر باید تلاش کند که در سیستم خود، نهادسازی و کادرسازی انجام دهد و ظرفیت‌ها را بارور کند. بانوان ما نباید برای همیشه زیر سیطره آقایان قرار داشته باشند و باید بتوانند کارهای خودشان را انجام دهند که خوشبختانه در کاراته این ظرفیت را داریم و بانوان به این خودباوری رسیده‌اند و باید فضا برایشان مهیا شود. از طرف دیگر، ارتباط من با ریسس فدراسیون ارتباطی صمیمی و برادرانه است و عاشقانه همدیگر را دوست داریم و کسانی که بیرون نشسته‌اند واقعاً نمی‌دانند که چه می‌گذرد. این جداسازی تصمیم من بود و فرجی هم آن را پذیرفت و خوشبختانه بانوان هم در مسیر خود با قدرت در حال حرکت هستند.
وقتی اخبار کاراته را رصد می‌کنیم می‌بینیم که تمام تخریب‌ها برای عاشوری است و تمام تعریف و تمجیدها به دیگران معطوف می‌شود. به نظرتان چرا این گونه است و چرا نوک پیکان انتقادهای اهالی کاراته ایران به سمت شما است؟ این در حالی است برخی اهالی کاراته معتقدند شما قدرت بی‌چون و چرا هستید و حتی روسای فدراسیون را شما انتخاب می‌کنید.
می‌گویند «هر کسی از ظن شد خود یار من، از درون من نجست اسرار من». این‌گونه نیست و این‌ها مسائلی است که دیگران می‌گویند، اما خوشحالم و این را برای خودم یک توفیق می‌دانم که خوبی‌ها و موفقیت‌های فدراسیون بین همه تقسیم می‌شود، چون موفقیت به صورت تیمی به دست می‌آید و متوجه یک فرد نیست و قطعاً به دیگران هم تعلق می‌گیرد، ولی آنجا که ضعفی هست و می‌گویند کار عاشوری است، درست می‌گویند چون من در فدراسیون هستم و این ضعف در مدیریتم وجود دارد که اعتراف می‌کنم به من و حوزه کاری من برمی‌گردد.
در برخی استان‌ها جامعه کاراته از نحوه مدیریت روسای هیأت‌ها رضایت ندارند و بارها این موضوع را به فدراسیون منتقل کرده‌اند. چرا به این خواسته جامعه کاراته گوش فرا داده نمی‌شود و یا چرا رییس هیأت آن استان برای این کم‌تحرکی در مدیریت تذکر نمی‌گیرد؟ از طرف دیگر چرا در عرصه مدیریت کاراته به جوانان تحصیل‌کرده بها داده نمی‌شود و همچنان در واگذاری مدیریت ورزش به نسل جوان تردید وجود دارد و هنوز در روی پاشنه نسل اول انقلاب می‌چرخد؟
نباید پیشکسوتان و بزرگان را به سادگی کنار بگذاریم، چون روزی جوانان کشور بوده‌اند و وجود و نفسشان حق و عشق است. پیشکسوتان می‌توانند نقش محوری بسیار خوبی را در جهت توسعه کاراته ایفا کنند. در خانواده یک پدر مسن باعث می‌شود تمام خانواده دور هم جمع شوند و به خانواده معنا می‌دهد و خانواده با کنار هم بودن معنا پیدا می‌کند. وجود پیشکسوتان در کاراته غنیمت است، اما مدیریت می‌طلبد که از ظرفیت‌های موجود استفاده مناسبی صورت پذیرد. نباید جوان‌گرایی محض داشته باشیم و نه پیشکسوت‌گرایی محض بلکه باید تلفیقی از این دو عنصر بسیار مهم صورت گیرد. به نظر من مدیریتی توانمند و ارزشمند است که نگذارد هیچ کس حتی دشمنش خانه‌نشین شود. اینکه گفته شود "چون با رقیب من هم پیمان بوده‌ای برو در خانه‌ات بنشین تا نوبت‌ات شود" اشتباه است، فدراسیون کاراته مال فرجی و عاشوری نیست و هیأت یک استان هم مخصوص یک نفر و یا یک عده خاص نیست، بلکه متعلق به تمام افرادی که لباس کاراته را می‌پوشند است. در مورد منتقدان روسای هیأت‌ها هم باید بگویم تا کنون درخواستی برای عزل یک رییس هیأت به فدراسیون نرسیده و اگر هم رسیده باشد، مسیر مطرح کردن آن نادرست است. وقتی یک نفر به عنوان رییس هیأت انتخاب می‌شود، وظیفه دارد چهار سال کاراته آن استان را مدیریت کند و اگر جامعه کاراته این شخص را نخواست، باید درخواست مجمع فوق العاده بدهد و چنانچه مجمع تصویب کرد می‌توان دست به تغییرات زد.
چند سالی است بحث پناهنده شدن ورزشکاران ایرانی به کشورهای دیگر به خصوص در رشته‌های رزمی داغ شده که آخرین مورد در کاراته نیز، پناهنده شدن آروین باقری به فرانسه بود. فدراسیون در مورد این چالش چه برنامه‌ای دارد؟
بالاخره هر کاری یک نشتی هم دارد! اما وقتی مقایسه می‌کنیم، آمار آن برابر با صفر یا عددی بسیار کوچک می‌شود. فدراسیون کاراته از ابتدای سال تا کنون ۷۶ اعزام برون مرزی داشته و در این مدت هیچ مورد پناهندگی نداشتیم. در ۱۵ سال اخیر هم سه مورد داشتیم که فکر نمی‌کنم تعداد بالایی یاشد و زیاد جای بحث ندارد. ممکن است یک فدراسیون در هر اعزام چند مورد پناهنگی داشته باشد که باید علت را بررسی کرد، اما سه مورد در ۱۵ سال فکر نمی کنم رقم قابل توجهی باشد.
زمانی اصفهان قطب کاراته ایران محسوب می‌شد، از آخرین مدالی که در مسابقات جهانی کاراته در سال ۲۰۰۵ برای کاراته اصفهان به دست آمده است، حدود ۱۲ سال گذشته است تا در سال ۲۰۱۷ کاراته اصفهان دوباره رنگ مدال جهانی به خود دید. آیا فدراسیون نباید به این موضوع توجه کند و ببیند در استان‌ها چه می‌گذرد و آیا فدراسیون نباید به استانی همچون اصفهان که زمانی قطب کاراته ایران بوده است، نگاه ویژه‌ای داشته باشد؟
یک استاد دانشگاه باید ۲۰ نمره به دانشجو درس بدهد، سپس از او انتظار نمره ۲۰ داشته باشد. نمی‌توان ۱۵ نمره درس داد و انتظار نمره ۲۰ را داشت. زمانی می‌توانیم زیر مجموعه خود را بازخواست کنیم که اعتبارات و تسهیلات لازم را در اختیارش قرار داده باشم. در کاراته، یک سوزن در اختیار مسئولان هیأت‌ها قرار داده‌ایم و انتظار داریم با این سوزن تونل بزرگی حفر کنند و این مثال واقعاً مصداق دارد. باید ببینیم به روسای هیأت‌های خود چه داده‌ایم و چه می‌خواهیم. حتی ادارات کل ورزش و جوانان هم نتواسته‌اند برای هیأت‌ها کاری انجام دهند. البته نمی‌خواهم از عملکرد هیأت کاراته استان اصفهان دفاع کنم، اما هر کسی رییس هیأت می‌شود دستش بسته است. البته این انتقاد را وارد می‌دانم. وقتی من به یک خبرگزاری می آیم باید بدانم از من چه می‌خواهند و خودم را برای سوالات متنوعی آماده می‌کنم و زمانی هم که فردی رییس هیأت می‌شود باید بداند چه مأموریت، وظایف، امکانات و شرایطی دارد. وقتی می‌بینید شرایط و امکانات فراهم نیست، چرا به میدان می‌آید؟ وقتی فردی مسئول و مدیر می‌شود مخاطبانی دارد که مطالباتی دارند که ۸۰ درصد آنها هم به حق است. اگر فردی نمی‌تواند این مطالبات به حق جامعه کاراته را جواب دهد، نباید پا به میدان بگذارد. امیدوارم این مطالب را روسای هیأت های کاراته بخوانند و بدانند که نباید به میدان می‌آمدند و با آبرو و کسوت خود بازی می‌کردند و حالا که پا به میدان گذاشته‌اند، مطالبه کاراته استان خود را برآورده کنند. البته استان‌ها هم از کمبود زیرساخت رنج می‌برند و برخی روسای هیأت‌ها نیز با جان و دل کار می‌کنند و زمان بیشتری را برای به نتیجه رسیدن صرف می‌کنند. بدنه تیم‌های ملی را ورزشکاران همین استان‌ها تشکیل داده‌اند و این اتفاقی نیست، بلکه فرآیندی برنامه‌ریزی شده است. برخی روسای هیأت‌ها کم‌کارند که حتی در گذشته جزء بهترین‌ها بوده‌اند و اکنون از جمع مدعیان خارج شده‌اند. البته جا دارد از جامعه کاراته تشکر کنم. موفقیت‌های کاراته و ظرفیتی که از آن یاد می‌کنیم، نتیجه زحمات و از خودگذشتگی تمام ارکان کاراته است.