لیلا حاتمی یک جهان سومی است!

برترین ها: طی روزهای اخیر و با انتشار صحبتهای لیلا حاتمی در نشست خبری فیلم خوک در جشنواره برلین انتقادات از صحبتهای این هنرمند همچنان ادامه دارد.

روزنامه صبح نو: لیلا حاتمی یک جهان سومی است!

روزنامه صبح نو به قلم مهدی ناظمی نوشت: لیلا حاتمی، نشانگر یک برخورد جهان سومی است. یک چهره‌ای که در کشور خود به عنوان یک فعال سیاسی و اجتماعی شهرت دارد، اما درست در جایی که ممکن است بتواند صدای تظلم کشوری را به گوش برساند که سال‌هاست زیر فشار تحریم‌هایی سخت قرار دارد، هر لحظه توسط قدرت‌های جهان به جنگ تهدید می‌شود، دانشمندان او ترور می‌شوند، گروه‌های تروریستی به داخل مرزهای او گسیل می‌شوند، اتباع او در سرتاسر دنیا صرفاً به جرم ایرانی بودن تحت ستم قرار می‌گیرند و... برعکس؛ تصمیم می‌گیرد با تکلم به انگلیسی شکسته-بسته ای، علیه کشور خود و به نفع جشنواره و مجریان آن موضع گیری کند تا شاید امتیازی را به دست آورد.

ممکن است برخی چنین توجیهی داشته باشند که به هر حال حاتمی دیدگاه سیاسی خود را بیان کرده است... . دقت داشته باشیم که درباره گلشیفته فراهانی صحبت نمی‌کنیم. درباره چهره‌ای صحبت می‌کنیم که شهرت خود، ثروت خود و موقعیت خود را مدیون داخل ایران و امکاناتی است که در اختیار او قرار داده‌اند، اما درست در بزنگاهی حساس نه تنها هیچ حمایتی از این ملت نمی‌کند، بلکه به مثابه یک دشمن با او برخورد می‌کند.

روزنامه جوان: همه‌اش زیر سر مانی حقیقی است

روزنامه اصولگرای جوان به قلم جواد محرمی نوشت: ماني حقيقي براي گرفتن خرس برلين تقريباً همه كار كرد؛ حرف‌هاي خودش را در دهان بازيگر سرشناس فيلمش گذاشت و خودش هم نقش پليس خوب را بازي كرد، البته حق ماني را خوردند، مستحق بود جايزه بهترين بازيگر مرد و طراح صحنه نشست خبري را مي‌گرفت. تلاش ماني در آلت دست كردن يك بازيگر در سطح ليلا حاتمي هم كار كمي نبود. بايد به آنها خسته نباشيد گفت. بالاخره همه تلاششان را كردند.

شايد در تاريخ جشنواره‌هاي خارجي كسي به اندازه ماني حقيقي براي گرفتن يك خرس ناقابل اين همه خودش را به در و ديوار نزده باشد و به زحمت نينداخته باشد. خرس را مي‌شود باز هم زحمت كشيد و در دوره‌هاي بعدي گرفت. چيزي كه زياد است خرس است ولي ليلا حاتمي يك دونه بيشتر نيست. وطن هم يكي بيشتر نيست هرچند ماني دوتا وطن دارد و دكترايش را هم در وطن ديگرش گرفته ولي ليلا حاتمي كه احتمالاً يك وطن بيشتر ندارد، كسي كه تنها يك وطن دارد نبايد براي يك خرس ناقابل حرف سياسي بزند. بد نيست ماني يك مقدار به عباس كيارستمي اقتدا مي‌كرد و راه او را در پيش مي‌گرفت، كيارستمي در زمان حياتش سينماي نسبتاً شريفي را نمايندگي مي‌كرد. براي خرس گرفتن راضي نمي‌شد به هر كاري دست بزند.

توي فيلم‌هايش هم معمولاً از مردم ايران تصوير بدي نشان نمي‌داد. صداقتي در آثارش بود كه غربي‌ها آن را دوست داشتند. مي‌گفتند سينمايش شاعرانه است هر چند فيلم‌هايش در هيچ جاي جهان مخاطب نداشت و فقط جشنواره‌ها مشتري آثارش بودند ولي هرچي بود فيلمساز شرافتمندي بود. ماني هم بهتر است پا جاي پاي كيارستمي بگذارد و اگر خرس دوست دارد راه‌هاي بهتري را امتحان كند. غربي‌ها خودشان در سينماي «آبزورد»، «كمدي پارودي» و «گروتسك» به اصطلاح اوستا هستند و جلوي قاضي‌هاي(داوران) آنها نمي‌توان معلق‌بازي كرد.

روزنامه ایران (دولت): در داخل حرف بزنید، نه در برلین

روزنامه ایران با اشاره به سخنان اخیر لیلاحاتمی در جشنواره برلین نوشت:گروه‌هایی از نخبگان اجتماع در بزنگاه‌های خاص، از فرصت بهره جسته و در برابر رسانه‌های خارجی، حرف‌هایی می‌زنند که بار معنایی آن، هم برای خودشان نامفهوم می‌شود و هم برای آنانی که مترصد چنین موقعیت‌های خاص خبری هستند.

براستی اگر هدف چنین واگویه کردن‌هایی در خارج از کشور، کمک به نضج گرفتن برخی آزادی‌های تصریح شده در قانون اساسی است چرا باید در برابر رسانه‌های داخل نباشد؟ پرواضح است مراد از رسانه‌های داخل لزوماً رادیو و تلویزیون و روزنامه‌های چپ و راستی نیست که مجال اندک است.

وقتی این بازیگران و ورزشکاران، به مدد تلگرام و اینستاگرام، می‌توانند بی‌دغدغه با مخاطبان ارتباط برقرار نمایند که دست بر قضا، میزان سانسور آن کمتر و هزینه‌اش هم به گواه همگان آنچنان نیست، چرا باید در برابر دوربین‌هایی باشد که منتظر بهانه‌ای هستند تا بگویند گسست اجتماعی بین مردم و نخبگان با حاکمان وجود دارد! آیا اینگونه برخورد کردن با آنچه در ذهن گویندگانشان است در تباین نیست؟

به حتم سرکار خانم حاتمی که زنده یاد پدر بزرگوارشان، دلبستگی مثال زدنی به این دیار و فرهنگ و آداب آن داشتند هم خواهان آن هستند که فضایی مطلوب‌تر برای بیان دغدغه‌های مردم ایجاد شود و اگر نقلی هم دارند برای این مهم است؛ ولی باید بپذیرند که اگر قرار بر تغییر و اصلاح امور است از داخل باید باشد.