نکورویان فرخار به موزه هنرهای معاصر آمده است

طراوت و تازگی از سرسبزی و گستردگی دشت ها فراتر رفته و می شود رنگ درخشانش را از گونه‌های گل انداخته و لبخندهای ملیح میان صورت ها پیدا کرد. چهره زن ها نه خجالت زده و هراسناک یا در زیر برقع و نقاب که آشکار با نمایش قرص کامل صورت و نگاهی به روبه‌رو پذیرای عکاس و تلاش او برای ثبت زندگی شده است . کودکان مثل هر جای دیگر در بازی های کودکانه نقش خیال می زنند و بناهای زیبا با معماری متفاوتشان توجه را به قاب ها جلب می‌کند.«نکورویان فرخار» عنوان نمایشگاه عکسی است که این روزها و تا 10 خرداد ماه در گالری شماره 2 موزه هنرهای معاصر اصفهان به نمایش درآمده است. دراین نمایشگاه تلاش شده تصویر دیگری از افغانستان و زندگی در آن به نمایش گذاشته شود.فاطیما حسینی، عکاس جوان افغان، برای گردآوردن عکس های این نمایشگاه 16 عکاس از چهار قاره دنیا را فراخوانده و حالا آنها در ماحصل این همگرایی با ارائه 75 قطعه عکس دعوتی دوباره از ما دارند برای نگاه ، سفر و تامل در افغانستانی دیگر با تکیه بر عظمت آریانای باستان. اریک لافورگ،‌بریالی خوشحال،‌بصیر سیرت،‌بهار محمدیان،‌تهمینه منزوی،‌حسین حسینی،‌عارف کریمی،‌ فرشاد عصیان، ‌گرنت سومرز، لطیف عظیمی، متیو کارستن،‌محمد علی شیدا،‌مرتضی هراتی،‌مسعود حسینی،‌نجیب الله مسافرو نجیبه نوری عکاسان این نمایشگاه هستند. 10عکاس افغان، سه عکاس ایرانی، یک عکاس آمریکایی، یک فرانسوی و یک استرالیایی حالا افغانستان را نه از زاویه حسرت ها و ناکامی هایش که با تکیه بر دارایی ها و زیبایی هایش به تصویر کشیده‌اند . ما به عنوان بازدید کنندگان این نمایشگاه در همگرایی این عکاسان با افغانستانی مواجه می شویم که نه صحنه درگیری های خشونت بار و ارائه تصاویر وحشت زده مرگ و تندیس فقر و نگون بختی است، بلکه کشوری دیدنی تصویر شده است که روح زندگی در طبیعت ، چهره و رفتار مردمانش جاری است.فاطیما حسینی که علاقه به عکاسی و ثبت عکاسانه جهان، او را از مهندسی صنایع به سمت هنر کشیده درباره تلاش برای ارائه تصویر تازه از افغانستان می گوید: متاسفانه به خاطر جنگ های داخلی و خبرهای بد کسی در ایران از افغانستان به جز اغتشاش و درگیری چیزی نمی داند. علاوه بر اینکه مهاجرت طعم تلخ دیگری بر دوش افغانستان است. همان طور که من در دانشگاه با دانشجویی مواجه شدم که با تعجب به من گفت:‌ «واقعا شما رئیس جمهور دارید؟ من گمان می‌کردم افغانستان یک دشت بزرگ است که مردمانش دائم با هم در حال جنگ‌اند.» این شناخت ناقص و ترس از افغان و افغانستان انگیزه های جدی من برای نمایش چهره واقعی کشورم به مردم شد . اینکه نکورویان فرخار را برگزار کنم تا همه بدانند افغانستان را فقط طالبان، کارگران ساختمان و ... تشکیل نداده اند. بلکه افغانستان کشوری است که شاعر و هنرمند و تمدن غنی دارد و زندگی در آن جاری است. او که عنوان نمایشگاه را به پیشنهاد شاعر افغان، کاظم کاظمی، برگزیده، به نقل قولی از او اشاره می کند: افغانستان کشوری بوده با دشت‌های فراخ و سرزمین‌های سبز و شهر فرخار از زیباترین شهرهایش، که زنانش به زیبا رویی شهره بودند و خیلی ها به خاطر دیدن زیبایی های این شهر به افغانستان سفر می کردند و برای معرفی نمایشگاه عکسی در توصیف زیبایی های این کشور چه عنوانی بهتر از نکورویان فرخار .او برگزاری این نمایشگاه و معرفی چهره درست افغانستان را یک رسالت جدی می داند و تصور تکراری مردم دنیا از این کشور را به دلیل کم کاری مردمان کشور خودش می داند: در مهاجرت این ما هستیم که باید به خوبی خودمان را معرفی کنیم و اگر شناخت درستی از افغانستان وجود ندارد ما مقصر هستیم. به هر حال جنگ و ادامه آن، جزو سیاست های دنیاست و به قول الیاس علوی ما می میریم تا عکاس تایم جایزه بگیرد. بیشتر عکاسانی هم که در سال‌های اخیر از کشور ما عکس گرفته اند، این چهره سیاه را به نمایش گذاشته‌اند. طالبانی که سر بریدند، زنانی که برقع بر صورت دارند یا زنان دچار خودسوزی و تصاویری که همه شدت آزار و زن ستیزی این کشوررا نمایش می دهد، اما ما افغان ها به خوبی می دانیم که این تنها چهره افغانستان نیست و جاذبه و زیبایی هایش می تواند خیلی ها را به آنجا بکشاند. این خواست جدی باعث شده او در پی ادامه و کامل کردن آثار برای نمایشگاه «نکورویان فرخار» باشد: ابتدا 10 عکاس افغان را انتخاب کردم و کم کم این ذهنیت از فکرم گذشت که چرا این نگاه متفاوت فقط از چشم افغان ها باشد و این شد که شش عکاس از بقیه کشورها را هم اضافه کردم و حالا در نمایشگاه های بعدی که در هرات و هند و کشورهای اروپایی برگزار می شود این تعداد و تنوع به 20 یا 25 عکاس هم می‌رسد. مثلا دو عکاس اروپایی هم به ما اضافه می‌شوند و البته وجه مشترک کار تمام این عکاسان ثبت زیبایی‌های افغانستان است. حسینی معتقد است اضافه شدن عکاسان و عکاسی از پرتره‌ها،‌ پوشش ها و قومیت های بیشتر می تواند در ارائه چهره بهتر از افغانستان به ما کمک کند. همان طور که می گوید: در ایران از اینکه بیشتر قشر هزاره (افغانستان) مهاجر شده‌‎اند، همه فکر می‌کنند افغان‌ها فقط چشم‌بادامی‌هایی هستند که در کشورشان دیده‌اند و درتنوع عکس ها چهره‌های متفاوت افغان می‌تواند جذاب و قابل توجه باشد. مثلا چهره‌ پشتون‌ها را بسیاری از ایرانی‌ها به عنوان افغان نمی‌شناختند یا برای خیلی ها جذاب بود که چهره آریایی، خراسانی، ترکمن و دیگر چهره‌ها را می توانند در نمایشگاه عکس افغانستان پیدا کنند و تمام این موارد باعث شده او فکر کند این نمایشگاه به بخشی از هدفی که داشته، رسیده است.روسری و دستمال با پارچه و طرح «گل سیب» (ترمه) به نوعی تم نمایشگاه حسینی است و در عکس‌های گروه‌های مختلف قومی در افغانستان دیده می‌شود. چیزی که شاید می‌تواند طرحی مشترک نه تنها برای همه مردم افغانستان بلکه آدم ها در جغرافیای فرهنگی مشترک منطقه باشد.اما به جز این المان زیبا، هنر و هنرمندان افغانستان و دیگر عناصر نشانگر تمدن قوی افغانستان چیزهایی است که ما کمتردر عکس های نمایشگاه می بینیم و فاطیما حسینی دلیل آن را تلاش برای ارائه تم عکاسانه و نه معرفی افغانستان می داند. اینکه اصلی ترین هدفش در برگزاری نمایشگاه نمایش عظمت آریانای باستان بوده است و همین باعث شده خیلی در بخش انتقال اطلاعات و داده ها عکسی ارائه نشود. البته او به عکس های خاص نمایشگاه در جهت ارائه تصویر بهتر از افغانستان اشاره می کند و می گوید:‌ عکس از بت های بامیان نمونه خوبی برای نشان دادن این عناصر تمدنی است؛ بت هایی از قرن چهارم و زمانی که بوداییان در افغانستان زندگی می‌کردند که خودش نشانگر رونق هنر مجسمه سازی در افغانستان آن زمان است. یا مثلا تصاویر ارگ هرات یا خانه نمکی از این دسته است؛ آثاری مانند مناره‌های هرات از زمان تیموریان که از معماری‌های فوق‌العاده مکتب هرات باقی مانده‌اند. متاسفانه از بخش هایی از معماری و هنر افغانستان اجازه عکاسی نداشتیم و بسیاری از مکان‌ها را از دست داده بودیم. البته ما تلاش کردیم آنچه قابل دسترسی است مغفول نماند . هرچند بخشی از بت بامیان و بناهای بادغیس و قلعه‌های باستانی دیگر توسط طالبان از بین رفته بود.نکورویان فرخار در قالب نمایشگاهی که سعی در ارائه چهره واقعی و حقیقی افغانستان دارد، از ترسیم چهره امروز افغانستان و حضور تکنولوژی و مدرنیته در آن غافل مانده است و این نکته همان چیزی است که فاطیما حسینی با پذیرش و تایید آن می‌گوید: درست است ما نمایی از زندگی شهری و امروزی افغانستان نداریم؛ چیزی که شاید دلیلش همان عدم همخوانی با تم نمایشگاه باشد. البته احتمالا در ادامه کار نمایشگاه عکس هایی از این زاویه دید هم اضافه شود و این همان موضوعی است که ما در حال کار و مباحثه برای تعریفش هستیم.تصویر و پرتره زنان بدون برقع که اتفاقا دوربین یکی از عکاسان مرد نمایشگاه هم آنها را شکار کرده، بخش قابل توجهی از عکس های نمایشگاه نکورویان فرخار را شامل می شود. عکس هایی که شاید بیش از هر چیز نشانگر تغییر شرایط زندگی در افغانستان باشد. هر چند که تصویر حضور زنان به این خلاصه نشده وعکاسان با ارائه تصاویر زنان برقع دار در قالب نمایشگاه سعی کرده تصویر واقعی از حضور زنان ارائه کند. اما بازخورد های مثبت و واکنش خوب مخاطبان به نمایشگاه نکورویان فرخار چه در تهران و چه در نمایشگاه اصفهان برای حسینی بسیار انگیزه‌بخش است:‌ تمایل دوستان ایرانی ام برای سفر به افغانستان بعد از دیدن این نمایشگاه واقعا قابل توجه بود. مثلا بارها با این جمله مواجه شدم که بدخشان فوق العاده است و خیلی ها عزم دیدن آن می کنند. واکنش هایی که تنها به مخاطبان غیر افغان خلاصه نمی شد و از سوی افغان های مهاجر هم به نوعی دیگر ابراز می شد: دیدن عکس ها برای افغان های مهاجر نوستالژیک بود و برای نسل جدید که در افغانستان هم به دنیا نیامده اند جذابیت و شگفت انگیزی خاص خود را داشت. تمام این موارد باعث شده که فاطیما به عنوان یک عکاس و گردآورنده نمایشگاه، جدی تر و پیگیرتر از قبل در پی ادامه نمایشگاه باشد و تلاش برای همگرایی عکاسانی را که دید زیباشناسانه به عکاسی از افغانستان داشتند، ادامه دهد. او در پایان با گویش شیرین افغان شهروندان اصفهانی را به دیدن روی دیگر افغانستان دعوت می‌کند و می گوید: بسیار خوش هستم که این نمایشگاه را به موزه هنرهای معاصر آوردم تا افغانستان ما را با چهره ای بدون جنگ بنشناسید و البته امید روزی را دارم که دوباره افغانستان را فراتر از این با عنوان نکورویان فرخار بشناسید.
منبع: روزنامه اصفهان زیبا