«دل مشنگ»، یک کمدی انتقادی
نمایش کمدی «دل مشنگ» از ۱۵ اردیبهشت تا ۶ خردادماه در سالن سوره اصفهان اجرا می‌شود. این نمایش با محوریت وجود فردی به‌نام دل مشنگ است که چند همسر دارد و یک سال پس از مرگش، برای تقسیم ارث‌ومیراث، سروکله همه آن‌ها پیدا می‌شود.
نمایش کمدی «دل مشنگ» از ۱۵ اردیبهشت تا ۶ خردادماه در سالن سوره اصفهان اجرا می‌شود. این نمایش با محوریت وجود فردی به‌نام دل مشنگ است که چند همسر دارد و یک سال پس از مرگش، برای تقسیم ارث‌ومیراث، سروکله همه آن‌ها پیدا می‌شود.
به گزارش ایمنا، یکی از رفقای صمیمی و درواقع پیشکار دل مشنگ، سعی بر حفظ راز او دارد، ضمن این‌که هرکدام از زن‌های دل مشنگ، ویژگی‌های خاص شخصیتی دارند که به‌وضوح به نمایش گذاشته می‌شود. شخصیت دل مشنگ هم در قاب عکسی به‌صورت زنده، ناظر همه اتفاقات نمایش است. با مهدی شهداد، کارگردان این اثر گفتگو کرده‌ایم.
ایده اولیه «دل مشنگ» از کجا آمد؟
تمام نویسنده‌هایی که اثری را خلق می‌کنند، نحوه انتخاب ایده اولیه‌شان به نوع تفکر، خلاقیت و تجربه‌شان برمی‌گردد.
خلاقیت اثر شما در کدام بخش آن است؟
من مدت‌ها بود که می‌خواستم تئاترهای سنتی اصفهان را که به پنجاه یا شصت سال پیش برمی‌گردد، احیا کنم تا هم یادمانی برای گذشتگان تئاتر سنتی به شیوه کمدی انتقادی باشد و هم این شیوه کار زنده شود. بر همین اساس، سوژه‌های مختلف را بررسی کردم و به این نمایش رسیدیم.
ضمن این‌که با مرحوم رضا ارحام صدر در سریال «شکرپاره» همکاری کرده‌ام و نمایش‌های او را هم دیده‌ام. طبق بررسی من، حدود ۵۰ سال است که این‌گونه نمایش‌ها در اصفهان دیگر اجرا نمی‌شوند. به همین دلیل، این اثر را به روی صحنه بردم.
نحوه اجرای این تئاتر و خلاقیت موجود در آن چگونه است؟
من در این اثر، شیوه تئاتر سنتی را با نگاه به تئاتر روز پیاده کردم که یکی از بخش‌های آن، همان حضور محمد شیشه‌فروش در قاب عکسی به‌صورت زنده است. زنده‌بودن آن قاب، به این مسئله اشاره دارد که ارواح، زنده و شاهد و ناظر اعمال ما هستند.
کمدی انتقادی چیست؟
می‌شود گفت تنها شیوه‌ای است که مرحوم ارحام صدر در اصفهان پایه‌گذاری کرد. اگر بخواهیم بگوییم سبک تئاتر اصفهان چیست، باید بگوییم سبک تئاتری است که ارحام صدر به‌صورت کمدی انتقادی بر صحنه می‌برد. تئاتر کمدی انتقادی، نمایشی است که در وهله اول، مردم با آن ارتباط برقرار کنند و در وهله بعد، داستان داشته باشد. قصه در این سبک، اهمیت بسزایی دارد. در وهله سوم، انتقاد به مسائل روز در این سبک به‌طور واضح به چشم می‌خورد. در آخر، در این نوع نمایش، محوریت بر روی یک شخصیت است و همه عوامل به یک نفر در داستان برمی‌گردند. در نمایش ما هم همه عوامل به شخصیت آقای نامداری برمی‌گردند. درواقع این سبک نمایش، مانند فوتبال است که در آن، همه پاس می‌دهند تا درنهایت، یک نفر گل بزند. درباره مسائل روز هم در آن، به‌صورتی انتقاد می‌شود که خصمانه نباشد و حرف دل مردم باشد. لهجه اصفهانی هم یکی از مهم‌ترین شاخص‌های آن است.
روند انتخاب بازیگران این اثر به چه صورت بود؟
پروسه انتخاب بازیگر با خودم بود و افرادی را انتخاب کردم که در همان حال و هوا بودند.
زمان تمرین‌ها چقدر بود؟
به دلیل این‌که این کار قرار بود برای هفته فرهنگی اصفهان آماده شود، تمرینات ما بسیار فشرده بود و تقریباً ۱۵ روز قبل از شروع هفته فرهنگی اصفهان، صبح تا عصر تمرین کردیم.
استفاده از موسیقی سنتی و پاپ به‌صورت تلفیقی و در بخش‌های مختلف نمایش، نشان از تلفیق تئاتر امروزی و سنتی در آن بود و حتی می‌خواستیم مانند نمایش‌های قدیمی، پوستر و بروشور هم نداشته باشیم، اما به دلیل مسائل امروزی و نگاه به تئاتر نو، از راه‌های ارتباطی امروزی استفاده کردیم.
علت انتخاب سالن سوره برای اجرا چه بود؟
به دلیل طرحی که شهرداری برای احیای چهارباغ به‌عنوان گذر فرهنگی دارد و اجرای این نمایش از زمان برگزاری هفته فرهنگی اصفهان آغاز شد، قصد داشتیم آن را در سینما فلسطین اجرا کنیم، اما به دلیل اکران فیلم در آن و نور و صدای سینمایی‌اش، اثر در آنجا اجرا نشد. پس‌ازآن، پیشنهاد شد سالنی را در محدوده خیابان چهارباغ انتخاب کنیم و درنهایت، سالن سوره برای اجرا آماده شد.
اگر نکته‌ای مدنظر دارید، بفرمایید؟
اگر همت جواد ایزددوست، مدیر خانه تئاتر حوزه هنری استان اصفهان و محمدرضا رهبری، مدیر تالار هنر اصفهان نبود، این اثر اجرا نمی‌شد.