داودیان: در فرودگاه هم از قهرمانی خود شوکه بودیم
ملی‌پوش اصفهانی تیم ملی کبدی بانوان از وضعیت این رشته و حال و هوای این تیم پس از قهرمانی در بازی های آسیایی سخن گفت.
ملی‌پوش اصفهانی تیم ملی کبدی بانوان از وضعیت این رشته و حال و هوای این تیم پس از قهرمانی در بازی های آسیایی سخن گفت.
به گزارش فارس ورزش کبدی یکی از ورزش‌های مهیج در میان مردم منطقه آسیای مرکزی و ریشه در فرهنگ ایران نیز دارد و بسیاری از مردم ایران نیز با نام زو آن را می‌شناسند.
درخشش تیم‌های ملی کبدی مردان و زنان ایران در مسابقات آسیایی بهانه‌ای شد تا در بیست و چهارمین شماره از سری با ملی پوشان نقش‌جهان به گفتگو با یکی از ملی پوشان اصفهانی تیم ملی کبدی برویم.
گفتگوی ما را با رویا داودیان در زیر می‌خوانید:
از چه زمانی ورزش را شروع کردید؟
داودیان: ورزش را از پنج‌سالگی از ورزش‌های ووشو و ژیمناستیک آغاز کردم و در ووشو نیز کمربند مشکی دارم.
چه شد که به سمت کبدی تمایل پیدا کردید؟
داودیان: از 10 سالگی رشته ورزشی کبدی را آغاز کردم، در یک استعدادیابی شرکت کردم و دیدم که به این رشته علاقه‌مند هستم و مربی نیز به من گفت که آینده درخشانی در این رشته خواهی داشت و آن را ادامه بده، من نیز ادامه دادم و در اردوی تیم ملی نوجوانان شرکت کردم و یک سال و نیم بعد من به مسابقات اعزام شدم و پس از آن شروع مسابقات برای من رقم خورد.
چرا ووشو را کنار گذاشتید؟
داودیان: مربی قصد داشت در بخش مبارزه با من کار کند و من دو ماه با جدیت کارکردم و زمان دقیق روزی که مسابقه بود را به من نگفته بودند و وقتی من به سالن رفتم، هیچ‌کس در سالن نبود و نگهبان آن باشگاه به من گفت که همه به مسابقات رفته‌اند و از نرفتن من تعجب کرد، همان‌جا بود که ووشو را بوسیدم و کنار گذاشتم و خانواده‌ام هرچه تلاش کردند که من به آن رشته برگردم موفق نبودند و من به با جدیت کبدی را دنبال کردم، البته در کنار این ورزش‌ها من آمادگی جسمانی، اسکیت، دوچرخه‌سواری را هم دنبال می‌کردم.
کبدی ورزش مطرحی در میان سایر رشته‌ها در آن زمان نبود، علت علاقه‌مند شدن شما به این رشته چه بود؟
داودیان: نمی‌دانم واقعاً چرا به این رشته علاقه پیدا کردم، ولی احساس می‌کنم که این رشته با استیل و وضعیت جسمانی من مناسب است و از همان روز اول عاشقانه این رشته را دوست داشتم و به خودم گفتم تا جایی که بتوانم پیشرفت کنم در این رشته تلاش خواهم کرد و خدا را هم شکر می گنم که توانستم به این مرحله برسم
از چه سنی وارد تیم ملی شدید؟
داودیان: از 15 سالگی وارد تیم ملی شدم.
اولین رقابت بین‌المللی که شرکت کردید چه زمانی بود؟
داودیان: من پس از 15 سالگی مرتب در اردوهای تیم ملی و لیگ‌ها و سوپر لیگ‌ها حضور داشتم تا سال 94 که قرار بود مسابقات آسیایی جوانان در ارومیه برگزار شود و در آن رقابت‌ها من کاپیتان تیم شدم و توانستیم مقام اول آن رقابت‌ها را نیز کسب کنیم، بعد از آن در بوسان کره جنوبی در تیر ماه همان سال شرکت کردیم و مقام سوم را به دست آوردیم و همین‌طوری این روند ادامه پیدا کرد.
خانواده ورزشکاری دارید؟
داودیان: برادر من به صورت حرفه‌ای رشته بوکس را در خارج از ایران دنبال می‌کند و قبلاً در رشته پارکور و فوتبال فعالیت می‌کرد.
انتظار از تیم ملی کبدی بانوان ایران انتظار بود که روی سکو برود، ولی خیلی از کارشناسان هند را بخت اول قهرمانی بازی‌های آسیایی عنوان می‌کردند؛ چه شد که توانستید هند را پشت سر بگذارید؟
داودیان: از همان اول که آغاز کردیم، برای کسب مقام قهرمانی آغاز کردیم و هشت ماه با جدیت تمام‌کار کردیم، به طوری‌که ما حتی زمان‌های 3 روزه داشتیم که به خانه برای استراحت برویم و قول دادیم و چون طلای جوانان را هم‌کسب کرده بودیم به خودمان مطمئن بودیم که با این همه تلاشی که انجام داده بودیم بتوانیم طلای جاکارتا را نیز به دست بیاوریم و یقین داشتیم که می‌توانیم، شرایط برایمان سخت بود ولی خدا را شکر توانستیم با آن اراده‌ای که داشتیم موفق شویم.
رمز موفقیت تیم ملی کبدی بانوان در بازی‌های آسیایی چه بود؟
داودیان: همدلی مهم‌ترین فاکتوری بود که در این تیم بین اعضا وجود داشت و باعث موفقیت شد.
حمایت‌ها از تیم ملی کبدی توسط وزارت ورزش و فدراسیون به چه شکلی بود؟
داودیان: حمایت‌ها خوب بود، اردوها به صورت مرتب برگزار شد، ولی آن‌قدر که به مردان بهاداده می‌شود به خانم‌ها بهاداده نشد و شرایط آقایان به جهت تمرین در آکادمی ملی المپیک به لحاظ سالن، استخر و هزینه‌ها خوب بود؛ اما در سالن بعثت ما واقعاً جای تمرین کردن نبود و جایی نبود که درشان و اندازه یک ملی‌پوش باشد که بخواهد در بازی‌های آسیایی شرکت کند؛ اما به هر حال ما این موفقیت را مدیون تلاش خودمان هستیم و البته فدراسیون تا جایی که توانست برای ما کم نگذاشتند.
واکنش مردم نسبت به تیم ملی کبدی بانوان پس از قهرمانی در بازی‌های آسیایی چگونه بود؟
داودیان: مردم کبدی را خیلی نمی‌شناختند و من با هرکسی صحبت می‌کردم باید راجع کبدی و اینکه با ورزش سنتی «زو» تفاوت دارد توضیح می‌دادم و برای ما توضیح دادن ویژگی‌های این رشته سخت بود، ولی خود ما هم شوکه شدیم که بعد از این مسابقات دید مردم نسبت به کبدی بسیار در دو بخش آقایان و بانوان و به‌ویژه بانوان متفاوت شده بود و واقعاً برای ان ها تعجب‌آور بود که ما توانسته بودیم ابرقدرت کبدی را شکست دهیم.
چرا نسبت به بانوان این تغییر دید بیشتر احساس می‌شد؟
داودیان: چون ممکن بود بازیکنان آقای تیم ملی کلیپ‌هایی از نحوه تمرینات در فضای مجازی پخش کرده بودند، اما مردم با کبدی بانوان در کشور آشنایی چندانی نداشتند.
هندی‌ها پس از این که از تیم ملی ایران شکست خوردند چه واکنشی داشتند؟
داودیان: هندی‌ها کاملاً شوکه شده بودند، چون در گوآنگجو ما سوم شده بودیم و در اینچئون نیز نایب‌قهرمان شده بودیم و هند همواره قهرمان شده بود، با وجود اینکه هند بازیکنان قبلی خود را در اختیار نداشت و خیلی هم بابت این موضوع ناراحت بودند، ولی بازیکنان قدرتمندی در اختیار داشت آن‌ها در بخش آقایان با وجود اینکه در پرو کبدی فعالیت می‌کردند به مقام سوم مشترک دست پیدا کردند.
برای تداوم این موفقیت چه برنامه‌ای دارید؟
داودیان: تداوم یک موفقیت سخت‌تر از به دست آوردن آن است و برای اینکه در اسفند ماه در مسابقات جهانی موفق باشیم، بعد از استراحت کوتاهی که خواهیم داشت، مطمئن هستم با این تلاشی که ما انجام دادیم در این چند ماه نیز انجام دهیم قطع به یقین در مسابقات جهانی نیز از سد هند خواهیم گذشت و بر بام دنیا خواهیم ایستاد.
سقف آرزوهای شما در رشته کبدی چیست؟
داودیان: سقف آرزوهای من این است که در پرو کبدی شرکت کنم، البته این مستلزم موافقت با حجاب بانوان است و ما ثابت کردیم با حجاب هیچ مشکلی برای رقابت نداریم و برای ما محدودیت نیست؛ امیدوارم بتوانم روزی در این رقابت‌ها شرکت کنم و امیدوارم با تیم ملی ایران بر سر موضوع حجاب کنار بیایند.
وضعیت کبدی در استان اصفهان چگونه است؟
داودیان: در لیگ کبدی سال گذشته اصفهان به مقام قهرمانی رسید، تیم اصفهان تیم خوبی است ولی متأسفانه مرضیه عشقی که رباط صلیبی پاره کرد را از دست دادیم؛ او یک ستون اصلی در استان اصفهان بود.
استعدادیابی در استان چگونه است؟
داودیان: وضعیت خوبی دارد، در این مدت رییس هیأت از ما خواسته بود که استعدادیابی کنیم، ولی به دلیل فشردگی اردوها فرصت این موضوع را نداشتیم و مرتب در اردو بودیم، ولی قول دادیم که بعد از جاکارتا حداقل 20 نفر از استان استعدادیابی کنیم.
راجع مسابقه پایانی و احساس خود در حین بازی بگویید.
داودیان: واقعاً 10 دقیقه پایانی با توجه به اینکه در اوایل بازی خیلی پایین‌تر بودیم، از خدا می‌خواستم که کمکمان کند، چراکه می‌دانستم می‌توانیم در این رقابت پیروز باشیم و تنها کاری کردم و با خودم گفتم اگر کاری نتوانم انجام دهم، پرو کبدی را از دست خواهم داد و هیچ‌کس نمی‌تواند روی من حساب باز کند، زمانی که سوت پایان خورد همه در شوک این پیروزی بودیم و حتی در وقتی به فرودگاه کوالالامپور در مالزی نیز برای برگشت رسیده بودیم، هنوز باورمان نمی‌شد که قهرمان شده‌ایم، بعد از باخت از چین تایپه در گروهی، ترکیب تیم تغییر کرد و بچه‌ها به دلیل اینکه در پست اصلی خود نبودند مشکلاتی داشتیم که رفع شد.
با توجه به وضعیت فعلی رشته کبدی در کشور اجازه می‌دهید فرزندتان به صورت حرفه‌ای کبدی را دنبال کند؟
داودیان: ورزش حرفه‌ای بسیار سخت است و مستلزم علاقه است و اگر علاقه داشته باشد، حتماً او را حمایت خواهم کرد، چراکه خانواده‌ام مرا زمانی که علاقه‌ام را دیدند، به شدت حمایت کردند.
الگوی ورزشی خاصی هم دارید؟
داودیان: تا به حال به این موضوع فکر نکرده بودم؛ هیچ الگوی ورزشی ندارم، دوست داشتم همیشه خودم الگوی ورزشی خودم باشم، البته همه ورزشکاران را دوست دارم.