درد بی کسی (قسمت 88)

اول متوجه حرف‌هایش نشدم. کمی فکر کردم. راست می‌گفت. اینجایش را دیگر نخوانده بودم. ابراهیم هرچه باشد پنج شش سالی از من بزرگتر بود. گفتم: بسیار خوب می‌گویی چه باید کرد. گفت: اجازه بده من با آقای مدیر صحبت کنم و مزه دهانش را بفهمم آن‌وقت اگر موافق بود فکری هم برای گفتن به خانواده‌ات می‌کنیم. کار کمی پیچیده شده بود و تنها مشکل اساسی مادرم بود که می‌توانست همه‌چیز را به هم بریزد. قبول کردم و قرار شد روز بعد که به کلوپ می‌آید با او صحبت کند. ابراهیم که مثل همیشه خیلی عجله داشت خداحافظی کرد و رفت. من هم که دیگر در آنجا کاری نداشتم، راهی خانه شدم تا خودم را برای رفتن به کاباره آماده کنم. سالن نمایش مثل همیشه شلوغ بود و معین خواننده جوان اجرای برنامه داشت. علیرغم همه مشکلاتی که در زندگی‌ام بود با گروه موسیقی اینجا هیچ‌وقت مشکلی نداشته‌ام، چون هنرمندانش وارد و کار بلد بودند. تنها بعضی وقت‌ها با تداخل کاری روبرو می‌شدند که صبر می‌کردند تا من بیایم و برنامه تازه‌ای به آن‌ها بدهم. از کارهایی که این بار در کویت دارم عقد قرارداد با یک گروه موسیقی غربی است که چند ماهی است در کویت و دریکی از هتل‌های بین‌المللی مشغول کار هستند و پایان همین ماه قراردادشان تمام می‌شود. دفعه قبل که آنجا بودم با مدیرشان صحبت کردم و موافقتش را گرفتم تا برای شش ماه هم به ایران بیایند و در این کاباره برنامه اجرا کنند و حالا که موافقت مدیری کاباره را گرفته‌ام، می‌خواهم با آن‌ها نیز قرارداد ببندم. اینجا همه مشتریانش تنوع طلبند. هرچند وقت یکبار باید تحولی در برنامه‌ها داد.