درد بی کسی (قسمت 247)

با حضور مجدد دشمنان دیرینه آرامش نسبی که به زندگی‌مان برگشته بود پرواز کرد. خودم می‌دانستم که اخلاقم نرمال نیست اما اهل تلاش و فعالیت بودم و هیچ‌وقت علاقه‌ای به سرگرمی‌های مردانه آن زمان یعنی مواد مخدر و مشروبات الکلی نداشتم. تنها تفریح من پس از کار و تلاش فراوان موسیقی بود و نقاشی. بی‌مهری کشیدن از خانواده در طفولیت، کودکی، نوجوانی و حتی جوانی مرا به انسانی در ظاهر بی‌احساس تبدیل کرده بود که در درون به همه اعضاء خانواده و دوستان یکرنگ عشق می‌ورزیدم، اگر واکنش و عکس‌العمل نشان دادن را در مقابلم از آن دختر مرحومه مدیر کانون و نازنین و مینو می‌دیدم تعجب نمی‌کردم چون سرگذشت دردمندی مرا نمی‌دانستند اما همسرم دخترعموی من بود که تمام طول عمرمان را باهم بزرگ‌ شده بودیم و همانگونه که من توانسته‌ام او را تحمل‌کنم او هم باید در مقابل رفتارهای ناخودآگاه و ناخواسته من صبوری می‌کرد. ورود ما به خانه جدید با هزینه‌های بالایی روبرو بود، بچه‌ها بزرگتر شده بودند و من هم آن جوان سال‌های اول نبودم و پا به سن می‌گذاشتم. درآمد کم بود و من ناچار بودم بیشتر از قبل به کویت رفت‌وآمد داشته باشم و تجارت کنم. دخترعمو که در غیاب من نمی‌توانست و یا نمی‌خواست در این خانه بزرگ و به‌تنهایی از پس سه بچه که یکی از آن‌ها فلج و روی ویلچر به مدرسه می‌رفت برآید اینجا هم بنای ناسازگاری را می‌گذاشت و اجازه نمی‌داد حواسم جمع کارم باشد تا بتوانم هزینه‌های زندگی را بهتر و فراخ‌تر تأمین کنم. به علت کسر درآمد برای تأمین هزینه‌های تکمیل باغ تالار، کار را تعطیل و یکی از افراد محلی را استخدام کردم تا به آبیاری درختان و نگهداری از باغ و ساختمان‌های آن بپردازد چون تکمیل آن‌هم بی‌ثمر بود و موقعیت آن زمان نیز اجازه بهره‌برداری از تالار را نمی‌داد.