درد بی کسی (قسمت 297)

در حاشیه پیاده‌رو اتاقک زردرنگی که بالای آن تابلوی تلفن همگانی خودنمایی می‌کرد در چند قدمی من واقع‌ شده بود. نفس راحتی کشیدم و خودم را به آنجا رساندم، سکه ۵۰ ریالی را داخل آن انداختم اما از شانس و اقبال حسرت خبر داشت و مستقیم به صندوق تلفن رفت، عجله من و بی‌معرفتی تلفن عمومی دست‌به‌دست هم داده بودند و دومی و سومی و چهارمین سکه را هم خورد، دیگر 50 ریالی نداشتم. درست روبروی این کیوسک مغازه خواروبارفروشی کوچکی دیده می‌شد که پیرمردی در مقابل آن روی یک صندلی چوبی لهستانی نشسته بود و مرا نگاه می‌کرد. به طرفش رفتم و سلام کردم اما قبل از اینکه حرفی به او بزنم گفت: سکه نداریم. پرسیدم: نزدیک‌ترین تلفن عمومی غیر از این که خراب است کجاست؟ جواب داد: نمی‌دانم. نگاهی به مغازه‌اش کردم که روی دیوار آن تلفن قدیمی و مشکی‌رنگی نصب ‌شده بود، پرسیدم: می‌توانم از تلفن شما استفاده کنم؟ سرش را بلند کرد و در نهایت بی‌تفاوتی جواب داد: سه دقیقه پنجاه تومان. چاره‌ای نداشتم، یک اسکناس پنجاه‌تومانی به او دادم و به‌طرف تلفن رفتم. دو بار تکرار کرد سه دقیقه پنجاه تومان بیشتر نشود وگرنه باید پنجاه تومان دیگر بدهی. درحالی‌که به ساعت مچی قدیمی‌اش نگاه می‌کرد گوشی را برداشتم و شماره کلاس ابراهیم را گرفتم اما هرچه زنگ زد کسی جواب نداد. سه دقیقه در حال اتمام بود. گوشی را گذاشتم و یک برگ اسکناس 50 تومانی دیگر به پیرمرد فروشنده دادم و شماره اداره حسن آقا را گرفتم. نگهبان گوشی را برداشت و در جواب من که سراغ او را گرفتم گفت: اداره تعطیل است.