مظلومیت بیمه‌های جورکش از سیاست دولت‌ها

حسن روانشید- اصفهان امروز: معمولا وقتی تاریخ‌مصرف‌ها به پایان می‌رسد تنها پاداشی که برای آن در نظر گرفته می‌شود لوحی است که در یکی از قاب‌های خاتم ساخته‌شده بعضاً چینی جای گرفته و با کلمات و جملاتی همچون استاد فرهیخته ماجرا برای همیشه خاتمه می‌یابد تا زمان فوت این به‌اصطلاح ازیادرفته برسد و آنگاه سوگواری و تأیید و تمجیدها شروع شود! درحالی‌که همین استاد گرانقدر طول دوران بازنشستگی و ازکارافتادگی را باید نگران تأمین معاش و آینده و حفظ سلامتی خود باشد! این معضل فعلی جامعه نبوده بلکه سالیان دراز است ادامه دارد و آنهایی که همیشه در رأس کار بوده و هستند با وجود اینکه می‌دانند این شتر به‌زودی پشت در خانه آن‌ها هم می‌خوابد اما قدمی اساسی برای حل آن نمی‌دارند! دولت‌ها در طول تاریخ ایجاد نهضت بیمه در کشور همیشه بدهکارترین ارگان‌ها به سازمان تأمین اجتماعی و صندوق بازنشستگی کشور بوده‌اند درحالی‌که کافیست بخش خصوصی به دلایلی قابل‌قبول تنها سه ماه نتوانند حق بیمه نیروهای خود را پرداخت کنند که در این حال باید منظر اجرای احکام درزمینه تأمین و جلب مدیران این بخش باشند! اما درصورتی‌که یکی از ارگان‌های دولتی و بویژه خزانه آن به دلایلی نتواند یا نخواهد حقوق مسلم بیمه نیروهای خود را پرداخت کند آب از آب تکان نمی‌خورد و هیچ اتفاق تازه‌ای نخواهد افتاد بلکه درنهایت مجموعه دیون دولت با تحویل یکی از خصولتی های ضرر ده تهاتر می‌شود! اما بازهم آنهایی که در رأس تصمیمات بسیجی هستند برای همیشه تکلیف این شرکت‌های خصولتی مخل امنیت اقتصادی را تعیین نمی‌کنند تا مجبور نباشند سازمان‌های بیمه‌ای را مجاب به تهاتر نموده و ناچار به کندن یک موی غنیمتی برای دریافت مطالبات خود کنند! امروزه به‌جز صنعت نفت هیچ‌یک از شرکت‌های متعلق به دولت سودی برای خزانه ندارند. یکی از دلایل عمده ناموفق بودن اقتصاد وابسته به دولت عدم انگیزه کسب درآمد و ایده سازی در نیروهای شاغل در آن است که خیالشان از حقوق و مزایای قابل‌توجهی که در پایان هرماه دریافت می‌کنند و بازنشستگی شیرینی که در انتظارشان است راحت بوده و نیازی نمی‌بینند تا تلاشی برای ارتقای درآمد و کارایی شرکتی که در آن خدمت می‌کنند داشته باشند حال‌آنکه مؤسسات اقتصادی خصوصی از اجرای این روش مدیریت غلط مبرا بوده و هر نوع پرداخت به کارکنان خود را منوط به کارایی آنها می‌دانند. کارشناسان جهان به‌خوبی واقفند اگر صنایعی همچون فولاد و سیمان در کشورهای دارای انرژی فسیلی موفق به کسب درآمدی قابل‌توجه می‌شوند و می‌توانند در بازار جهانی ازنظر قیمتی رقابت داشته باشد تنها به خاطر هزینه‌های پایینی است که دارند و اگر این بخش‌ها که به گونه‌های مختلف از بودجه دولت بهره‌ور هستند مستقل می‌شدند و ناچار به پرداخت حقوق و مزایا و هزینه‌های سوخت خود بودند به خاطر اینکه ضرر ده نباشند راهکارهایی را به‌منظور تقلیل قابل‌توجه هزینه‌ها پیداکرده و هرلحظه درصدد این نبودند تا از حاشیه‌های ایجادشده در بازار کسری‌های درآمد خود را تأمین کنند! تغییر ناگهانی در بهای ارز و طلا بهانه خوبی بود برای بعضی از این دامنه‌های اقتصادی تا دستی به قیمت‌های خود ببرند و به‌سرعت آن‌ها را افزایش دهند که اگر ارز و طلا افت قیمت کرد تنها مختصری از افزایش‌های داده‌شده را بکاهند و این اتفاق در ایر لاین ها نیز افتاد تا بلیت مسافرت‌های هوایی را بین ۵۰ تا ۳۰۰ درصد افزایش دهند درحالی‌که هواپیماها با یک‌چهارم ظرفیت خود به پرواز درمی‌آمدند درست همچون میوه‌فروشی که حاضرمی شود بارش بگندد اما ارزان نفروشد یا اتحادیه دامداران آمریکا که شیر خود را به اقیانوس می‌ریختند تا زیر قیمت عرضه نکنند! امروز که فصل پیک مسافرت نیست و ارز نیز سیر نزولی را طی می‌کند و می‌بایست قیمت‌ها به‌سرعت کاهش یابد اما سخنگوی سازمان هواپیمایی کشوری تنها از کسر درصدی از آن در آینده خبر می‌دهد درحالی‌که این افت قیمت نیز به خاطر رکود مسافرت طبیعی می‌باشد و سقوط قیمت ارز در آن لحاظ نشده است! ادعای مدیران ایر لاین ها اینست که باید بهای ارز تثبیت یابد تا قیمت‌ها را پایین بیاوریم درحالی‌که مصرف‌کنندگان این خدمت معتقدند مگر شما در زمان افزایش قیمت ارز و طلا منتظر ثابت ماندن آن‌ها شدید و هزینه‌های پرواز را گران نکردید؟ در این روش ایر لاین ها همان مسیری را طی می‌کنند که پتروشیمی‌ها سپری کردند و همه این‌ها به خاطر خصولتی بودن شرکت‌های زیرمجموعه دولتی است که سال‌های متمادی خصلت شترمرغ‌ها را سرمشق خود قرار داده‌اند تا نه تخم بگذارند و نه بار ببرند بلکه همچنان ضررده باشند حال‌آنکه تعداد زیادی از آنها همچنان نان‌خور سازمان‌های اجتماعی ازجمله صندوق بازنشستگی و بیمه‌ها هستند!

ادامه دارد