بهروز بقایی: با مزه‌پرانی نمی‌شود مخاطب جذب کرد
فقط کافی است نام بهروز بقایی برده شود تا فهرستی از سریال‌های مفرح رسانه ملی در ادوار مختلف در ذهنمان مرور شود.
فقط کافی است نام بهروز بقایی برده شود تا فهرستی از سریال‌های مفرح رسانه ملی در ادوار مختلف در ذهنمان مرور شود.
بهروز بقایی که فارغ‌التحصیل بازیگری و کارگردانی است از اواسط دهه 50 وارد تلویزیون شد و طی چهار دهه فعالیت در تلویزیون، هم در برخی پروژه‌های فاخر نظیر سربداران و کوچک جنگلی ایفای نقش کرد و هم با س ریال‌هایی مفرح همچون همسران، دزدان مادربزرگ، خانه سبز، سیب خنده، قطار ابدی، دنیای شیرین دریا و نوعی دیگر حیطه‌های مختلف از بازیگری تا کارگردانی هنری و کارگردانی را تجربه کرد. بجز اینها بقایی از جمله بازیگران تله‌تئاترهای ماندگاری نظیر توراندخت، فیزیکدان‌ها و واریته بهاری بوده که در تلویزیون تولید شد. با بهروز بقایی درباره برنامه‌های تازه‌اش برای تلویزیون گفت‌وگو کرده‌ایم .
آخرین کار تلویزیونی‌تان همکاری با رامبد جوان در تولید فصول ابتدایی « خندوانه » بود . چرا ادامه ندادید؟
من علاقه داشتم همکاری‌ام را با رامبد ادامه دهم و طرح‌های خوبی هم برای همکاری در فصول بعدی خندوانه داشتم، اما رامبد طرح‌های مرا جدی نگرفت و این شد که من هم قید همکاری با خندوانه را زدم !
طوری درباره قطع همکاری با رامبد حرف می‌زنید که گویا ازش دلخورید؟
ابدا دلخوری ندارم، چون به هر حال برنامه خندوانه برای رامبد بود و خودش بود که برندش کرد، پس حق دارد آدم‌های گروهش را انتخاب کند . همان‌طور که مسؤول کیفیت نهایی فصول اخیرش و این‌که همچنان باکیفیت کار می‌کند یا گرفتار تکرار شده، خودش است !
خودتان بخصوص با سابقه ای که در کارگردانی دارید طرحی را برای تولید به تلویزیون ارائه نکرده اید؟
طرح که همیشه داشته ام چون زندگی من بیکاری ندارد و زمانی که درگیر پروژه ای نیستم روی مضامین مورد علاقه ام کار می کنم و مدام می نویسم. هم طرح برنامه های گفت وگومحور شاد برای تلویزیون داشته ام و هم طرح یکی دو مجموعه نمایشی، اما متأسفانه هنوز هیچ کدام از طرح ها به جایی نرسیده است.
از طرح هایتان برای ساخت سریال برایمان بگویید.
آخرین طرحی که همراه علی خودسیانی همکارم در دنیای شیرین دریا و نوعی دیگر مشغول نگارشش بوده ایم، طرحی شیرین درباره کودکان کار است. این طرح را به شبکه دو ارائه کردم و تصویب هم شده است و حالا منتظریم ببینیم می توانیم برای تولیدش اسپانسر پیدا کنیم یا نه.
...آیا مانند اغلب کارهایتان این هم درونمایه طنز دارد؟
داستان پسربچه ای را روایت کرده ایم که در اوج بحران های اقتصادی حاکم بر جامعه به ناگاه پدرش می میرد و مجبور می شود تحصیل را رها کند و به کارگری بپردازد. خط کلی تلخ است، اما کوشیده ایم در نگارش، لایه های شیرینی وارد کنیم که هم آسیب شناسی صورت گیرد درباره زندگی کودکان کار و هم لذت تماشا برای مخاطب بیشتر شود.
آخرین کار بازیگریتان در کمدی «به وقت خماری» بود؛ آن هم در نقش یک روحانی! جالب است این نقش را هم با شیرینی خاص کارهایتان رنگ آمیزی کرده بودید. بعد از به وقت خماری نقش های این طوری به شما پیشنهاد نشد؟
راستش را بخواهید از تکرار گریزانم و اگر هم بعد از سال ها در به وقت خماری بازی کردم به خاطر کیفیت قابل اعتنای فیلمنامه و پرسوناژ متفاوتی بود که الهام بخش من در ایفای یک نقش تازه بود. نمک این نقش باعث شد مخاطبان از آن خوششان آید و حتی عده ای گفتند آیا زمانی طلبه بوده ام یا نه! اما درباره پیشنهادات مشابه باید بگویم این گل کردن یک نقش و ارائه پیشنهادات تکراری همیشه بوده، اما ذاتا آدمی نیستم که این پیشنهادات را قبول کنم.
بجز سریال کودکان کار، طرح دیگری هم برای کارگردانی دارید؟
طرح دیگری هم دارم به نام «داستان افسانه» که یک طرح جنگی است و اتفاقاتش درست در روز اول جنگ آغاز می شود! داستان افسانه یک کار با تولید سنگین است که جلوه هایی نادیدنی از جنگ را به تصویر خواهد کشید. فیلمنامه این کار تقریبا آماده است و به دنبال آن هستیم که با پیدا کردن تهیه کننده، تولیدش را آغاز کنیم.
ترجیح تان این است که داستان افسانه را برای سینما تولید کنید یا تلویزیون؟
تلویزیون زمانی برای چنین پروژه هایی بودجه می گذاشت، اما گرفتاری های اقتصادی به صداوسیما هم رسیده و واقعا دیگر پولی برای پروژه های سنگین جنگی نمانده است و برای همین به دنبالش هستم این طرح را در سینما به فیلم تبدیل کنیم و البته که از مشارکت تلویزیون در تولید هم استقبال می کنیم.
در بیشتر آثارتان کودکان نقش محوری داشته اند. داستان افسانه هم طرحی کودک محور است؟
داستان در روز اول جنگ در آبادان آغاز می شود، نیروهای بعثی به آبادان حمله می کنند و دفاع آغاز می شود. در این اوضاع یک دختر جوان به نام افسانه وارد داستان می شود که بعد از آغاز جنگ و حمله به آبادان مجبور می شود همراه خانواده اش به اهواز نقل مکان کند، اما در اهواز هم جنگ به نوعی دیگر جریان دارد. این فیلم در کارنامه من تجربه کاملا متفاوتی است چون سعی خواهم کرد نماهای جنگ را به طبیعی ترین شکل ممکن بگیرم و برای فیلم افتتاحیه ای بسازم که مخاطب درد حاکم بر زندگی جنگ زدگان را از اعماق جان لمس کند.
به عنوان کارگردان - بازیگری که نزدیک به چهار دهه برای تلویزیون کار کرده اید برنامه های تلویزیون را پیگیری می کنید تا از عیار فعالیت همکاران تان آگاهی یابید؟
گاهی برنامه های مختلف را نگاه می کنم. هم سریال ها را می بینم و هم برنامه های گفت وگومحور و هر کار خوبی که از دوستان ببینم پیشقدم می شوم در «خسته نباشید» گفتن، اما اگر بخواهم بی پرده حرف بزنم باید بگویم تولید انبوهی برنامه گفت وگومحور واقعا دورنمای خوشایندی پیش رو نمی گذارد و گاهی می بینیم نه فقط مهمانان برنامه ها تکراری هستند، بلکه حرف هایی که زده می شود نیز تکراری است. مجریان بخت برگشته هم مدام تلاش می کنند با مزه پرانی، مخاطب جلب کنند که نمی شود و باز به خنسی می خورند، چون واقعا مزه پرانی زیبنده تلویزیون نیست و در چنین مدیومی نمی توان به صرف متلک انداختن و تکه پرانی مخاطب جلب کرد. البته که بوده اند برنامه هایی که هم گفت وگومحور هستند و هم اصالت لازم برای مدیوم تلویزیون را دارند، اما غلبه با برنامه هایی است فاقد وجه قابل اعتنا برای پیگیری. واقعا دلیل این همه اصرار بر راه اندازی برنامه های گفت وگومحور فاقد خلاقیت را نمی فهمم.
برای گذر از این تکرار چه باید کرد؟
باید برویم به سمت تولید مجموعه های نمایشی جذاب! ما کارنامه درخشانی در سریال سازی بعد از انقلاب اسلامی داریم و تلویزیون در دهه های مختلف بانی تولید سریال هایی بوده که برخی از آنها بعد از بارها دیده شدن، باز هم مخاطب دارند پس چرا از این تجربه استفاده نمی کنیم. من از خودم نمی گویم که عضو کوچکی از خانواده تلویزیون هستم. در این سال ها کلی نیروی مجرب در تلویزیون تربیت شده پس چرا از اینها دعوت نکنیم که با تولید محصولات نمایشی به روز و سرگرم کننده، تلویزیون را جلو ببرند؟
البته این دیدگاه هم وجود دارد نیروهایی که زمانی به لطف حمایت رسانه ملی شهره شدند حالا پیشنهادات مالی سنگینی جلوی تلویزیون می گذارند.
دیدگاه درستی است، اما آیا همه پیشکسوتان همین گونه هستند؟ مطمئنا نه! یکی خود من! همواره با حداقل های تولید ساخته ام، چون فکر می کرده ام هیچ مدیومی به اندازه تلویزیون نمی تواند مخاطب جلب کند! یقین بدانید نیروهای استخوان خردکرده مانند من کم نیستند؛ فقط کافی است تصمیم بگیریم از آنها استفاده کنیم. بسیاری از این نیروها اگر خاطر جمع باشند که تلویزیون در تولید همراهی شان می کند همه جوره با مدیران راه می آیند و همین اسبابی می شود برای تولید محصولات نمایشی جذابی که ما را بی نیاز کند حتی از دوبله فیلم های خارجی.
منبع: روزنامه جام جم