وداع تیم ملی با بازی دفاعی

امیرحسین احتشامی- اصفهان امروز: تیم ملی در بازی با ویتنام برتری بی‌چون‌وچرایی بر توپ و میدان داشت و کاملا تسلط خودش بر بازی را به حریف دیکته کرد. آماری که پس از بازی ارائه‌شده نیز به‌وضوح از استیلای ایران بر حریف حکایت می‌کند.

تیمی که 68 درصد مالیکت توپ را در اختیار داشته و به حریف اجازه کمترین خودنمایی را نداده است. این مالکیت بالا البته با دوگل همراه بود و چند فرصت گلزنی ازدست‌رفته را به همراه آورد. شاگردان کی روش برای رسیدن به برتری مطلق مقابل حریف استفاده از پاس کوتاه متوالی را در دستور کار قرارداده بودند ثبت 680 پاس کوتاه به نام ایران گواهی است بر این‌که بازیکنان تیم ملی به بهترین شکل اندیشه‌های تاکتیکی کی روش را در زمین پیاده کرده‌اند. در بازی نخست مقابل یمن هم برتری عددی با تیم ملی بود و مالیت توپ 65 درصدی برای ایران به ثبت رسید. با این شرایط باید پذیرفت کی روش پس از سال‌ها تحمیل بازی دفاعی به تیم ملی که بر ضد حملات برق‌آسا استوار بود رو به شیوه‌ای دیگر آورده تا ایران را به قهرمانی در جام ملت‌ها نزدیک کند. همین سه سال پیش در جام ملت‌های 2015، تیم ملی مقابل امارات هرچند به برتری یک‌بر صفر رسید اما آمار مالکیت توپ از برتری 68 درصدی امارات حکایت می‌کرد درحالی‌که تیم ملی تنها 32 درصد صاحب توپ بود. البته قدرت امارات در آن رقابت‌ها با تیم‌های یمن و ویتنام قابل‌مقایسه نبوده و نیست بویژه آن‌که اماراتی‌ها در آن زمان بازیکنی چون عمر عبدالرحمان را در ترکیب داشتند که قدرت حفظ توپش در آسیا بی‌نظیر است. اماراتی‌ها در همان رقابت‌ها تا مرحله نیمه‌نهایی پیش رفتند و با شکست مقابل استرالیای میزبان از رسیدن به فینال بازماندند. آن‌ها در بازی رده‌بندی عراق را از پیش رو برداشتند و عنوان سومی دوره پیش را به خودشان اختصاص دادند. اما جدی‌ترین بازی تیم ملی که می‌تواند سنگ محک اصلی برای ارزیابی دقیق‌تر از شرایط شاگردان کی روش در جام ملت‌ها تلقی شود چهارشنبه خواهد بود بازی با عراق حریف سنتی و بدقلق ایران‌ که همواره بازی با این تیم همسایه دشواری‌های خاص خودش را داشته است. در حقیقت بازی با یمن و ویتنام را باید دو دیدار دستگرمی برای تیم ملی تلقی کرد و نبرد با عراق نخستین سنگر برای فتح آسیا به شمار می‌رود. دیداری که آمار آن می‌تواند ارزیابی دقیق‌تری از وضعیت ایران در جام ملت‌ها ارائه دهد. اما آنچه از دو بازی پیشین به دست آمد تغییر شیوه بازی تیم ملی از دفاع به حمله بود. جلو کشیدن خط دفاعی و نزدیک شدن مدافعان میانی تیم ملی به نیمه زمین هم حاصل اندیشه‌های تاکتیکی کی روش برای این دوره از رقابت‌ها است.

پرس شیوه‌ای کارآمد در دستور کار تیم ملی

دو بازی تیم ملی مقابل یمن و ویتنام نشان داد پرس از جلو و فشار بر بازیکن صاحب توپ هم دومین تاکتیک مؤثر کی روش برای خلع سلاح حریفان آسیایی به شمار می‌رود. در بازی با ویتنام هرگاه بازیکنان حریف صاحب توپ شدند چند بازیکن تیم ملی با فشار بر ر او مانع سریع بازیکن ویتنام را وادار به‌اشتباه و از دست دادن توپ کردند. همین پرش شدید به بازیکنان حریف اجازه نداد که به بازی‌سازی پرداخته و تیم ملی را با دردسر روبرو کنند. البته دو صحنه‌ای که شاگردان کی روش مأموریت خودشان را فراموش کردند دروازه بیرانوند با خطر جدی روبرو شد. در یک صحنه بازیکن ویتنام بدون بازیکن مراقب فرصت بازی‌سازی پیدا کرد و با یک پاس عمقی مهاجم تیمشان را در موقعیت تک‌به‌تک با دروازه‌بان تیم قرارداد. خوشبختانه ضربه ناشیانه مهاجم ویتنام و عکس‌العمل بیرانوند مانع از گلزنی حریف شد. درصحنه دوم هم بازیکن ویتنام پشت محوطه در غفلت مدافعان تیم ملی جریمه فرصت پیدا کرد تا ضربه‌ای را به‌طرف دروازه ایران روانه کند. ضربه‌ای که در چهارچوب نبود و با اختلاف اندکی از کنار تیر عمودی دروازه به بیرون رفت. تکرار چنین موقعیت‌های در مقابل عراق و دیگر حریفان در مرحله حذفی ممکن است بهای سنگینی برای فوتبال ایران به همراه داشته باشد. به‌هرحال باید در نظر گرفت مهاجمان دیگر تیم‌ها و بویژه عراق همچون بازیکنان یمن ویتنام نیستند که به‌راحتی فرصت سوزی کنند. در بازی عراق مقابل یمن بازیکن جوانی به نام مهند علی که از او بهه عنوان ستاره سال‌های آینده فوتبال این کشور یاد می‌شود یک‌بار موفق به گلزنی شد و این گل هم با حرکت در عرض خط دفاعی یمن و یک‌ضربه غافلگیرکننده به ثمر رسید. بازیکنانی با این ویژگی‌ها در ترکیب عراق کم نیستند که می‌تواند با استفاده از خلاقیت به حریفان آسیب برسانند. بر این اساس شیوه تهاجمی تیم ملی نباید ساختار دفاعی مستحکم تیم ملی را تحت تأثیر قرار دهد چراکه بازی‌های پیش روی تیم ملی حکم مرگ وزندگی را برای فوتبال ایران دارد.