علی دایی گوشه گیر و منزوی شده است؟

از اوایل لیگ نوزدهم به موازات این‌که اخبار متعددی از پیشنهاد تیم‎هایی نظیر گل ‏گهرسیرجان و تراکتورسازی به علی دایی به گوش می‏رسید، اخبار مربوط به ممنوع‌الفعالیت بودن او هم جسته و گریخته شنیده می‏شد. اکثر خبر‌های رسانه‌ها در سال ۹۸ درباره شهریار فوتبال ایران به نام کریستیانو رونالدو هم گره خورده بود، زیرا هر بار رونالدو با پیراهن تیم‌ملی فوتبال پرتغال موفق به گلزنی می‎شد بلافاصله با این تیتر تکراری در رسانه‎های مختلف روبه‌رو می‎شدیم که: «رونالدو یک گام دیگر به رکورد دایی نزدیک شد». رکورد ۱۰۹ گل‌ملی علی دایی که او را تبدیل به آقای گل جهان کرده اکنون به‌شدت از سوی فوق‎ستاره پرتغالی یوونتوس تهدید می‎شود؛ هرچند شیوع ویروس کرونا مانع از آن شده که این ستاره فعلا به رکورد علی دایی نزدیک‏ شود. البته بعد از جدایی «هزینه‏ بر» مارک ویلموتس از تیم‌ملی فوتبال ایران در بازه‏ای هم نام دایی به عنوان سرمربی قطعی تیم ایران مطرح شد که این یکی هم سرانجامی نداشت.
غیبت طولانی
به هر حال اکنون فقدان علی دایی در فوتبال بیشتر از هر زمان دیگری به چشم می‎آید. قطعا اگر او یک مربی «معمولی» بود و عنوان سنگین آقای گل جهان و مرد سال فوتبال آسیا در سال ۹۹ میلادی را یدک نمی‎کشید غیبت ۱۵ ماهه‎اش در فوتبال ایران به چشم نمی‎آمد، اما نام علی دایی شوخی نیست. هیچکس فکرش را هم نمی‎کرد بعد از اخراج علی دایی از سایپا در اردیبهشت ماه ۹۸ انتظار برای بازگشت او ۱۵ ماهه شود، انتظاری که شاید خیلی بیشتر از این طول بکشد.
زندگی بدون فوتبال
او اخیرا و در معدود مصاحبه‎هایی که انجام داده هر‌بار به صراحت تاکید کرده که «زندگی بدون فوتبال برایش راحت‎تر است» و البته این جمله که «قصد بازگشت به فوتبال را ندارم» را بار‌ها به زبان آورده است. با او تماس گرفتیم، مثل همیشه با خبرنگارانی که تلفنی با او تماس می‎گیرند راه نمی‏ آید و تمایلی برای مصاحبه ندارد، اما مثل همیشه هم با اصرار خبرنگار فقط به یک سوال پاسخ می‏دهد. وقتی از او می‌پرسیم قصد بازگشت به فوتبال را ندارد؟ پاسخش هیچ تفاوتی با مصاحبه‏ های قبلی‏ اش نداشت: «هیچ برنامه‏ای برای بازگشت به فوتبال ندارم».
اما واقعا دلیل برنگشتن مردی که برای فوتبال به آن شکل کنار خط حرص و جوش می‏خورد این است که بدون حضور در فوتبال لذت بیشتری از زندگی‏ اش می ‏برد و راحت‏تر زندگی می‏کند؟ پاسخ به این سوال منفی است. دایی دلایل خیلی بیشتر نسبت به «لذت زندگی بدون فوتبال» دارد. اطرافیان علی دایی بهتر از هر فرد دیگری می‎دانند که دایی با وجود شهرت بسیار زیاد و البته ثروت زیادش چه مشکلات شخصی و ریز و درشتی دارد. برخی از این مشکلات قابل ذکر نیست چرا که به زندگی شخصی آقای گل جهان برمی‎گردد، اما برخی دیگر چندان خصوصی نیست. علی دایی نسبت به گذشته فعالیت‎های بسیار پررنگ‎تر تجاری دارد و پروژه‎های سنگینی را در زمینه ‏های مختلف اقتصادی مدیریت می‎کند که دامنه برخی از آن‌ها به خارج از کشور هم کشیده شده است.
شنیده می‎شود آقای گل جهان یک پرونده حقوقی را نیز پیگیری می‎کند، پرونده‌ای که در آن به تعبیر یکی از نزدیکانش «کلاه گشاد مالی بر سر او رفته» و انرژی بسیار زیادی از او گرفته است. اما نکته بسیار مهم‎تر این‌که بسیاری از اطرافیان دایی به تغییرات خلق و خوی این چهره اسطوره‎ای فوتبال ایران و آسیا اشاره می‎کنند و حتی بابت این حجم از تغییرات متعجب هستند. علی دایی انگیزه و اشتیاق کمتری نسبت به روز‌های جوانی‎اش پیدا کرده و مثل سابق روی فوتبال حساسیت ندارد. او گوشه‎گیرتر شده و کم حوصله‎تر و البته ناگفته نماند همان مشکلات شخصی که بیان آن در رسانه‎ها معنایی ندارد در به وجود آمدن این تغییرات رفتاری در آقای گل جهان بی‎تاثیر نبوده است.
اما از سویی دیگر یکی از ده‏ها دلایل تمایل نداشتن دایی در بازگشت به فوتبال این است که به هیچ عنوان قصد ندارد خارج از تهران مربیگری کند و دلیلش چیزی نیست جز فعالیت‏های سنگین تجاری و البته خانواده و به خصوص دختر ۱۰‌ساله‏ اش نورا. اخباری هم در رابطه با وضعیت نامناسب جسمانی و بیماری مادر این اسطوره شنیده می‎شود که بخشی از نگرانی‎های چند ماه اخیر او را رقم زد. دایی یک تیم حاضر و آماده در تهران یا نهایت کرج می‎خواهد و نه هیچ جای دیگری.
۱۵ ماه است که علی دایی در فوتبال ایران نیست. واقعیت این است که فوتبال ایران بدون علی دایی موقعیت ممتاز فنی را از دست نداده، اما فقدان او به هر حال بخشی از جذابیت‎های فوتبال را از بین برده، هر چه باشد آقای گل جهان با وجود خیل عظیم مخالفانش، طرفداران زیادی هم دارد و محبوب دل بسیاری از فوتبال‎دوستان است. دایی قصدی برای بازگشت به فوتبال ندارد و دلایلی پشت این تصمیم اوست که برخی از آن‌ها ناگفتنی و مرموز هستند.