ساعت صفر

حسن روانشید | این اتفاق که باید گفت یکی از کم‌نظیرترین پدیده‌های به‌ظاهر منفی طی چند قرن گذشته است را می‌توان به کودتایی خاموش در بساط مافیها به‌حساب آورد تا از همه موجودات ذی‌شعور دنیا زهرچشم گرفته و گوشمالی سختی داده شوند زیرا هیچ زمان به‌حق خود قانع نبوده و طی قرون جدید پایشان را از گلیم خود بیش‌ازاندازه دراز کرده‌اند! که در دایره خلقت هر چیز حساب‌وکتاب خودش را دارد تا «خلق الأنسان ضعیفا» از یاد نرود و بشر اگرچه اشرف مخلوقات نام‌گرفته اما بنا به اراده دستگاه الهی باید حریم خود را محترم شمرده و هرگز در اندیشه اموری نباشد که به او ارتباط ندارد. اساسنامه تدوین‌شده در روند زندگی انسان‌ها بر پایه دوستی و مودت بوده و اگر فرصت‌هایی داده می‌شود تنها به خاطر امتحان کسانی است که «الهی العفو» را از یاد نبرده‌اند و حداقل در این ماه عزیز که می‌شود توبه نصوح کرد به این‌سو گرایش پیدا کنند زیرا دروازه‌های بازگشت همیشه مفتوح است تا فرصت را غنیمت شمارند و بجای اینکه به شب‌زنده‌داری‌های دنیوی بپردازند سفره دل را با خدا و برون‌رفت از پناه سقف و در زیر آسمان به خاک ذلت افتاده تا از سیل اشک‌های جاری‌شده گل بسازند. همان‌گونه که ابوسعید ابوالخیر می‌گوید: «باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ / گر کافر و گبر و بت‌پرستی باز آ / این درگه ما درگه نومیدی نیست / صدبار اگر توبه شکستی باز آ». این ناله و سرشک‌ها می‌تواند همه‌چیز را تغییر دهد تا به‌جای آنکه جسم و روح خود را به واکسن‌های شرق و غرب که وسیله‌ای بیش نیستند واگذاریم به مسبب‌الاسباب سپرده و از خدای خود طلب عفو کنیم تا با مائده‌های بهشتی شفایمان دهد. ماه‌های پرالتهاب سپری شده و همه به پیامدهای این خطر عظیم به‌گونه‌ای عادت کرده و عقد مودت بسته‌اند تا ماسک‌ها را از چهره‌ها برداشته و فاصله‌ها را رعایت نکنند و اوقات را به دورهمی‌ها سپری نمایند و پایانی جز انحطاط انسان‌هایی ندارد که از دنیا رانده و آخرت را نیز باخته‌اند. دل از ابوالبشر و کشفیاتش بکنیم و آن‌ها را تنها بدیده یک وسیله و واسطه بنگریم و دوباره به‌سوی باری‌تعالی که خالق ماست برویم و از او استجابت دعا کنیم و بخوانیم: «یا من اسمه دواء و ذکره شفاء» و مطمئن باشیم دست ما را پس از نمی‌زند و رویمان را زمین نمی‌اندازد چون در ماهی به سویش آمده‌ایم که تلاوت هر آیه از کتاب آسمانی ثواب یک ختم قرآن را دارد. خودمان و عملمان را در کفه مقیاس بگذاریم و ببینیم چه چیزهایی افزون‌تر از آن یهوداهای سرگردانی داریم که به تجارت خون و اعضای بدن کسانی می‌پردازند که در جنگ‌های تحمیلی به عراق، سوریه و یمن به کمک تروریست‌های داعش تجارت اعضای بدن را داشتند و امروز به خریدوفروش در بازار سیاه واکسن و داروهای معالج کرونا مشغول‌اند و ما هم در این بازار مکاره به دنبال کارت بازرگانی اجاره‌ای می‌گردیم تا از طرق مختلف نیازمندان جامعه و دولت را دور بزنیم و سرمایه خود را به واکسنی که هنوز هیچ‌کدام نتوانسته‌اند فاز چهارم اعتماد را از سازمان بهداشت جهانی دریافت نمایند، اختصاص دهیم که اگر زورمان رسید از تولیدکننده‌ای خارجی در حاشیه شمال کشور و آن‌سوی خزر هر دوز آن را 5/1 دلار بخریم و اگر نشد رقم را درصدی افزایش دهیم و به ۱۵ دلار در این بازار سیاه و آشفته برسانیم تا آنگاه با کسب مجوز در هتل بیمارستان‌ها، هر دوز را حداقل 250 هزار تومان به ثروتمندان عرضه نماییم! مگر ما از نسل و ذریه بزرگانی نیستیم که هرکدام به نحوی از انحا ثروت خود را وقف مستمندان می‌کردند چون آنچه به دستشان می‌رسید حاصل تلاش شبانه‌روزی همین قشر از جامعه بود؟ پرونده کلان وقف‌ها در سازمان اوقاف کشور شاهد پیشینه همین انسان‌هایی است که به یادگار مانده تا نشان دهد بیش از ۲۵ درصد از سرزمین ایران در همه جهات وقف بجا ماندن از نسل‌های پیشینی است که تنها نامشان مسلمان نبود که در عمل این‌چنین بودند. حالا چرا قبیله قرن بیست و یکم که شاهدند دنیا در یک بن‌بست ناگشودنی گرفتار شده است چشم از تجارت شبهه‌ناک آن برنمی‌دارند و دست به معامله‌ای پایاپای با خداوندی که خالق آن‌هاست نمی‌زنند تا آنچه را از او می‌طلبند در مقابل ایثار با ثروت خود به‌منظور تأمین اسباب سلامتی جامعه سودا بزنند؟ فرصت سوزی نکنیم که بعضی از رخصت‌ها تکرار شدنی نیست و سروده قیصر امین پور را تداعی می‌کند که خلاصه آن «چگونه زود دیر می‌شود» است. ثانیه‌ها به‌سرعت می‌گذرند و می‌طلبد تا امثال کسانی که برای خرید ملک نمایشگاه بین‌المللی تهران چک سفید امضاء به وزارت بازرگانی وقت دادند حالا همین اقدام را به‌منظور تهیه واکسن عملی کنند تا برای یک شب هم که در طول زندگی شده سری با او دلی با دیگری داشته باشند زیرا این نقطه طلایی‌ترین فرصتی است که خداوند برای بندگان مخلص خود فراهم می‌کند تا ساعت صفر عبودیت از طریق شناخت کلید بخورد.

ادامه دارد