همه در انتظار بخشش آرمان / مادر غزاله پای چوبه دار از مرگ آرمان می‌گذرد؟
در حالی که با انتقال مجدد آرمان به قرنطینه شمارش معکوس برای رفتن او پای چوبه دار آغاز شده است، چشم امید برای زنده ماندن آرمان تنها به بخشش خانواده غزاله است.
بعد از کش و قوس‌های زیاد در پرونده آرمان، بار دیگر او راهی قرنطینه شده و قرار است روز چهارشنبه حکم قصاص آرمان اجرا شود.
آرمان از اسفند ماه سال ۹۲ در زندان است. حالا که شمارش معکوس برای قدم گذاشتن آرمان پای چوبه دار آغاز شده است؛ پدر و مادر او در آخرین نامه خود از مادر و پدر غزاله، گذشت از اعدام آرمان را طلب کردند.
آرمان را با مرگ مجازات نکنید
متن این نامه به این شرح است: «مردم شریف ایران، افسوس که مدتی است خاطرتان مکدر است.
از یک سو دختر نازنینی دیگر بین ما نیست و قلب والدینش داغدار است.
از یک سو والدین یک جوان خطاکار ۸ سال است منتظرند فرزندشان امروز یا فردا با "مرگ" مجازات شود.
از یک سو قبری نیست تا پدر و مادر غزاله بر آن بگریند.
از یک سو ما یعنی پدر و مادر آرمان، به قبر خالی منتظر فرزندمان می‌نگریم و زودتر از موعد مرگش بر آن شیون و زاری میکنیم.
خداوندا این چه مصیبتی است؟
غزاله و آرمان شروعی رویایی داشتند. دو جوان صادق، عاشق و زلال.
اما عشق، وحشتناک‌ترین روی خود را به آرمان و غزاله نشان داد.
غزاله را به نابودی کشاند و بعد از آن زندگی پدر و مادرش را؛ و بعد از آن آرمان را و زندگی پدر و مادر آرمان.
آرمان ۸ سال است در کابوس اعدام، هر شب مرگ را تجربه کرده.
بار‌ها رفتن و برگشتن به قرنطینه انفرادی.
چه باقی می‌گذارد از جوانکی که با مفهوم جرم و بزه بی گناه بود جز یک کالبد بی روح؟
ما هم همچون شما بی سابقه از بزه و جرم بودیم و در رویارویی با این فاجعه هولناک و تکان دهنده نا آشنا، مدیریت خوبی نداشتیم. ما راه و رسم مقابله با چنین فاجعه‌ای را باختیم. اما هر چه کردیم در قامت پدر و مادری بود که برای زنده نگهداشتن پاره تنش دست و پا می‌زند. کدام پدری می‌تواند رفتن فرزندش را به پای چوبه دار ببیند و به تقلا نیفتد؟
اگر آرمان در این سال‌ها بر دیوار زندان آویخت و پوسید، تاوان خطای خود را داد. او در یک لحظه و به آنی؛ در اوج بلاهت و بی تجربگی، مرتکب این خطای بزرگ شد.
اما پدر و مادر غزاله عزیز.
شما با درایت و در اوج قدرت از مرگ او بگذرید. آرمان را مجازات کنید، اما نه با مرگ ... و نه به خاطر آرمان و ما؛ به حرمت پادرمیانی همه عزیزانی که منت گذاشتند و بخشش آرمان را طلب کردند. به حرمت قداست مهری که غزاله در قلبش به آرمان داشت؛ و به خاطر خدا؛ آرمان را به اندازه خطایش مجازات نکنید بلکه به اندازه رحم و عطوفت خودتان با او رفتار کنید. این شما، این طناب دار و این هم فرزند ما!»