تیم ملی در تاریکی مطلق

امیرحسین احتشامی-اصفهان امروز: نیمکتی که باید اندیشه‌ورزان آن در تنها دو ماه و نیم باقی‌مانده تا دور برگشت انتخابی جام‌جهانی 2022 همه داشته‌هایشان را به‌کارگیرند بلکه یوزهای ایرانی با کسب موفقیت صددرصدی راهی جام‌جهانی قطر شوند. اما در حال حاضر نه‌تنها تاکنون این اتفاق نیفتاده بلکه متولی نخست فوتبال ایران یعنی مهدی تاج هم استعفا داده است. به همین دلیل باید دوران کنونی را حداقل در یک دهه اخیر یک از بدترین زمان‌های تیم ممکن برشمرد چراکه ظاهرا همه‌چیز روی هواست. از سوی دیگر گزینه‌های مطرح‌شده برای جایگزینی ویلموتس هم هنوز با فدراسیون به توافقی نرسیده‌اند که نزدیک‌ترین آنها برانکو است. مردی که با تلخ‌کامی ایران را ترک کرد و پس از کوچ به فوتبال عربستان هدایت تیم الاهلی را بر عهده گرفت اما مربیگری‌اش در کشور سعودی بیش از یکی دو ماه طول نکشید. همین بیکاری و البته مشکلات مالی فدراسیون در انتقال پول موجب شده تا تنها گزینه در دسترس برانکو باشد. مربی کرواتی که سه دور متوالی پرسپولیس را قهرمان لیگ برتر کرد و به اسطوره‌ای فراموش‌نشدنی برای هواداران تیفوسی ارتش سرخ تبدیل شد. به‌هرحال انتخاب سرمربی تیم چه ایرانی باشد و چه خارجی باید در کمترین زمان ممکن انجام گیرد هرچند کمی هم دیر شده است. شاید در نگاه کلی این‌طور به نظر برسد که تیم ملی فعلا مسابقات رسمی ندارد و همچنان می‌توان با آرمش روی گزینه‌های مختلف برای سرمربیگری تیم ملی مطالعه کرد، اما تیم ملی اتفاقا در یک مقطع حساس قرار دارد و هر گزینه‌ای که به‌عنوان سرمربی انتخاب شود، فرصت چندانی برای آماده‌سازی ویژه تیمش نخواهد داشت. تیم ملی در ماه فروردین 1399 دو بازی مقابل کامبوج و هنگ‌کنگ انجام می‌دهد و در خردادماه نیز دو بازی حساس مقابل بحرین و عراق را انجام خواهد داد. اگر پروژه صعود به دور دوم با موفقیت انجام شود، فقط سه ماه پس از بازی آخر مرحله نخست مقابل عراق، تیم ملی باید در اولین بازی مرحله دوم مقدماتی جام‌جهانی حاضر شود چراکه شهریور 1399 زمان آغاز دور دوم این بازی‌ها در دو گروه شش تیمی است. این بار صعود مستقیم به جام‌جهانی، سخت‌تر از دوره گذشته است، چون در آن دوره، تیم‌ها در دو گروه پنج تیمی تقسیم‌شده بودند. به‌این‌ترتیب کادر فنی تیم ملی ایران، حتی در جریان بازی‌های دور کنونی، باید به بررسی و تحلیل شرایط تیم‌های قدرتمندی که به دور دوم صعود می‌کنند، بپردازند. این در حالی است که بحرین و عراق به‌عنوان رقبای ایران در مرحله نخست مقدماتی جام‌جهانی، همین چند هفته پیش در جام خلیج‌فارس شرکت داشتند و برخلاف ایران، کاملا در شرایط مسابقه هستند. همچنین نباید فراموش کرد که بحرین قهرمان تورنمنت خلیج‌فارس شده و یکی از تیم‌های درحالی‌که توسعه در غرب آسیا به شمار می‌رود. ایران اما فیفادی های اخیر را ازدست‌داده و بازیکنان تیم ملی هم بیش از آنکه زمان خود را در اردوی تیم ملی سپری کنند، پیگیر اخبار مختلف درباره آینده کادر فنی تیم ملی هستند. این انرژی باید هرچه سریع‌تر در زمین چمن و زیر نظر کادر فنی جدید تیم ملی صرف شود. بر این اساس فقط به این فکر کرد که کادر فنی جدید تیم ملی بدون حتی یک بازی دوستانه، در نخستین بازی دور برگشت مقدماتی جام‌جهانی، مقابل کامبوج قرار بگیرند. البته که این بازی، بازی سختی محسوب نمی‌شود اما اتفاق جالبی نیست. از سوی دیگر نباید فراموش کرد در چند دوره قبلی جام‌جهانی، غافلگیری‌های بزرگی رقم خورد. مهم‌ترین نمونه ایتالیا که با ونتورا در کمال تعجب، به جام‌جهانی 2018 صعود نکرد و همین‌طور هلند که از غایبان بزرگ این تورنمنت بود. در مقیاس فوتبال آسیا، ایران همان قدرت ذاتی و شهرتی را دارد که هلند و ایتالیا در اروپا دارند. بنابراین نباید این‌گونه تصور کرد که با چند اشتباه در زمان انتخاب کادر فنی یا در انتخاب حریفان تدارکاتی در فیفادی ها و بعد تکیه به آن قدرت و شهرت ذاتی، می‌توان به‌راحتی به جام‌جهانی صعود کرد. این‌یک مسیر سخت و طولانی است که گاهی ایتالیا و انگلیس و هلند را قربانی می‌کند. تیم ملی ایران یکی از قوی‌ترین پتانسیل‌های فوتبال آسیاست اما در یک سال اخیر، از بخش بزرگی از این پتانسیل استفاده‌نشده است. اکنون تیم ملی چه با کادر فنی داخلی یا خارجی، نیاز به کار شبانه‌روزی دارد تا این پتانسیل ویژه به‌خوبی آزاد شود و در سومین جام‌جهانی پیاپی حاضر شود. رسیدن به این مهم باید اولویت نخست فدراسیون فوتبال قرارگرفته و از تمام ظرفیت‌های برای کسب این موفقیت باید بهره گرفت. به هر ناکامی در رقابت‌های پیش رو تیم ملی را نه‌تنها از جام‌جهانی 2022 بلکه جام ملت‌های 2023 آسیا هم بازخواهد داشت. اتفاقی که می‌تواند به از هم پاشیدن جسم نیمه‌جان فوتبال ایران ختم شده و همه داشته‌های این چند سال اخیر را هم بر باد دهد.