دهه چهل شمسی و ساعات پایانی شب در کوچه‌پس‌کوچه‌های خیابان لاله‌زار و طی بیست‌وچهار ساعت محدوده دروازه غار پایگاه اصلی عربده‌کشانی بود که تا خرخره مشروبات الکلی خورده بودند و از فرط مستی به‌صورت جمعی به چاقو و قمه‌کشی می‌پرداختند تا نسق بگیرند و باج‌سبیل دریافت کنند.
اصفهان امروز - حسن روانشید | دهه چهل شمسی و ساعات پایانی شب در کوچه‌پس‌کوچه‌های خیابان لاله‌زار و طی بیست‌وچهار ساعت محدوده دروازه غار پایگاه اصلی عربده‌کشانی بود که تا خرخره مشروبات الکلی خورده بودند و از فرط مستی به‌صورت جمعی به چاقو و قمه‌کشی می‌پرداختند تا نسق بگیرند و باج‌سبیل دریافت کنند. آن زمان هوا که رو به تاریکی می‌رفت دیگر از امنیت نسبی روز خبری نبود و تنها کسانی می‌توانستند عابر شب در خیابان بمانند که تیغی در یک دست و شیشه‌ای از مشروبات الکلی در دست دیگر داشته باشند و حتی پاسبان‌های کلانتری هم حریفشان نشوند زیرا به آنها نیز سهمی از این باده‌گساری و باج‌گیری‌ها می‌رسید. این معضل که پس‌ازآن نه‌تنها در ایران بلکه در کشورهای غربی هم شدت گرفته بود اواخر سال 57 و پس‌ازآن جمهوری اسلامی را مجاز کرد تا دیگر جایگاه امنی برای اراذل نباشد؛
اما چند سالی است این نظم که حاصل تلاش شبانه‌روزی کمیته‌های انقلاب اسلامی طی اواخر دهه پنجاه و طول دهه شصت و پس‌ازآن در دهه هفتاد و هشتاد بود، دهه نود را جا بگذارد تا به دلیل پاره‌ای کوتاهی‌ها با نام دهان‌پرکن آزادی خلل‌هایی در آن ایجاد شود و باعث گردد گروهی محدود محیط را مناسب انجام بعضی هنجارشکنی‌ها ببینند و در آغاز این حمله را از طلابی شروع نمایند که نیتی جز امربه‌معروف و نهی از منکر نداشتند که شاهد بودیم چگونه تعدادی از آنها را در مقابل چشم یکدیگر ضرب و شتم کرده و حتی به شهادت رساندند. ابعاد این ماجرا تنها به کوتاهی‌ها برمی‌گردد تا سپس شامل بعضی بی‌تفاوتی و بی‌توجهی‌ها شود و درنهایت علاوه بر خسارات مادی و معنوی، دستگاه‌های بهداشتی کشور را نیز با چالش روبرو سازد. مشاور وزیر بهداشت چند روز پیش در پستی این‌گونه نوشته بود که: «چتونه؟! تنها در یکی از بیمارستان‌های تهران! طی دیروز و امروز بیش از 180 عمل جراحی اورژانسی دست و پلاستیک ناشی از جراحات نزاع انجام شده. کیس های اورژانسی مربوط به دعوا و درگیری در دو روز آخر هر هفته افزایش چشمگیری دارد که عمده آن مربوط به موارد شرب خمر و در حالت مستی است.» عجیب است اما
همین روزها فرد مستی بعد از چاقو خوردن به بیمارستان شهدای تجریش آمده و با درآوردن پیراهن خود در میان راهروهای بیمارستان فریاد می‌کشید و با پرستاران و دکترها دعوا می‌کرد. همان وقت فرد مست دیگری که در حالت مستی با موتور به دیوار زده بود و در شرایطی نیمه هشیار قرار داشت ضمن گفتن الفاظ مستهجن، همراهان و دکترها و پرستاران را خطاب خود قرار داده بود. این در حالی بود که شرایط ایجاد شده حتی پرستاران و دکترها و دیگر اعضای کادر درمان را نیز بر اثر فشار بالا به پرخاشگری با یکدیگر وا داشته بود. اگرچه وزیر کشور به استانداران سراسر ایران دستور داده است تا به فوریت و ضمن برنامه‌ریزی جامع و عملیاتی حداکثر تا پایان شهریور معتادان متجاهر را از سطح شهرها جمع‌آوری کنند باید پرسید چه دستگاهی متولی پیشگیری و جمع‌کردن این قشر از هنجارشکنی‌ها در قالب مستی و تیغ کشی هستند که امنیت شهرها را بخصوص در روزهای پایانی هفته سلب می‌کنند و کادر درمانی را که پس از دو سال فشار ویروس کرونا قرار بود نفسی تازه کنند، به ستوه آورده‌اند؟ قرار است این امنیت ایدئال که پس از پیروزی انقلاب اسلامی طی 30 سال اول آرامشی دلپذیر ایجاد کرده بود بار دیگر به
دهه‌های چهل و قبل از آن برگردد تا اوضاع شهرها و محیط‌های تفریحی و گردشگری همانند شهرهای اروپا و آمریکا روزهای پایان هفته و آخر شب‌ها را در ناامنی ایجاد شده توسط اراذل‌واوباش و مست‌ها بسر برد که این‌گونه با جان و سلامتی مردم بازی می‌کنند؟ باور داشته باشیم که این ملت منحصر به فردترین انسان‌های روی زمین هستند که خداوند در قرن اخیر آفریده زیرا تحت هر شرایطی اعتقاد خود را زیر پا نمی‌گذارند و هرگز از نظام ارزشمندی که دارند دور نخواهند شد حتی اگر با خشکسالی، آلودگی هوا، فرونشست زمین، تحریم‌ها، رکود اقتصادی و فشار از بیرون روبرو باشد که اهل وام خواهی و چانه‌زنی نیستند و آماده‌اند تا در هرگونه آزمایش و امتحانی موفق باشند اما انتظار دارند متولیان اجتماعی که ارتباطی با اقتصاد ندارند وظیفه خود را بهتر انجام دهند! ادامه دارد
