ذوب‌آهن در سراشیبی خطرناک امتیازسوزی

تاکتیک بازی دفاعی گاهی گریبان برخی تیم ها را می‌گیرد. تیم‌هایی که به‌قصد استفاده از ضدحملات و اشتباهات حریفان به میدان می‌آیند و با یک بازی بسته ابتدا شکست نخوردن و سپس پیروزی را لحاظ می‌کنند. این درست اتفاقی است که برای ذوب‌آهن لیگ 22 افتاده است. ابتدا کسب شش تساوی پیاپی و سپس پاره کردن نوار تساوی‌ها با یک برد اقتصادی، بازگشت به روند مساوی و آخرین نتیجه یک شکست تلخ خانگی. تیمی با این شرایط بدون شک نمی‌تواند از جایگاه جدولی مناسبی هم برخوردار باشد چراکه هر برد سه امتیاز به کیسه تین پیروز واریز می‌کند اما تساوی یک امتیاز بیشتر به همراه ندارد. پس اگر تیمی در دوبازی کشت خورده و یک بازی را برنده شود با تیمی که در سه دیدار به‌تساوی رضایت داده به یک اندازه امتیاز به دست می‌آورد. این دقیقا در مورد ذوب‌آهن فصل جاری صادق است. به‌طور مثال تیمی چون تراکتور بااینکه در سه بازی شکست‌خورده اما به دلیل ثبت چهار پیروی و دو تساوی، 14 امتیاز اندوخته دارد و رتبه پنجم جدول را تصاحب کرده است. در نقطه مقابل سبزپوشان اصفهانی باوجوداینکه دوبار کمتر از تراکتور طعم تلخ شکست را چشیده‌اند اما به چون تنها یک پیروزی کسب گرده‌اند فاصله‌ای شش پله‌ای با تراکتور دارند. بدون شک تداوم چنین شرایطی برای تًَارتار و شاگردانش می‌تواند وضعیت پایان فصل این تیم را بحرانی کند. تیمی که فصل پیش بر جایگاه هفتم جدول نشست و این امید را زنده کرد که در لیگ 22 تیم دیگری باشد. تیمی که می‌خواهد حتی از رده هفتم هم بالَاتر آمده و نیم‌نگاهی به سهمیه آسیایی داشته باشد؛ اما ذوب‌آهن فعلی باید از آرمانی گرایی دست برداشته و به فکر پر کردن کیسه امتیازی‌اش باشد کیسه‌ای که تنها 10 امتیاز موجودی دارد. عددی که برای ماندن در نیمه پایین جدول کفایت می‌کند و حتی ممکن است گاندوها را در موقعیت خطرناکی چون سقوط به لیگ دسته یک هم قرار دهد. نگاهی به جدول رده‌بندی نشان می‌دهد امتیاز تیم‌های قعرنشینی مانند نفت آبادان، ملوان و مس کرمان تنها پنج امتیاز با ذوب‌آهن فاصله‌دارند و چند لغزش دیگر ذوب‌آهن را به منطقه سقوط نزدیک‌تر می‌کند؛ اما مشکل فصل جاری ذوب‌آهن که تاکنون همچنان پابرجا باقی‌مانده و به‌شدت این تیم را آزار می‌دهد به فقر گلزنی گاندوها ارتباط پیدا می‌کند. مشکلی که حالا دیگر شکل اپیدمی پیداکرده و مهدی تارتار هنوز نتوانسته برای آن راه‌حلی پیدا کند. ذوبی‌ها به‌شدت از کمبود یک مهاجم فرصت‌طلب رنج می‌برند. مهاجمی که بتواند کار را تمام کند و سه امتیاز را به کیسه تیمش واریز کند. زدن تنها چهارگل در 9 بازی خود گویای همه‌چیز است. چهار گلی که هیچ یک توسط مهاجمان به ثمر نرسیده است. دو گل را آرمان قاسمی مدافع این تیم به ثمر رسانده و سهم سجاد آشوری و صادق باباحمدی هم دو گل دیگر بوده است. البته بخشی از این گرفتاری را باید به‌حساب بدشانسی این تیم نوشت. سعید باقرپسند که نیم‌فصل دوم لیگ بیست و یکم، با نمایش‌های درخشان نام خود را به‌عنوان چهره کلیدی ذوب‌آهن مطرح کرده بود در همان هفته دوم و پس از بازی با تراکتور دچار مصدومیتی شد که او را حداقل تا نیم‌فصل خانه‌نشین کرد. این بدترین اتفاق ممکن برای مهدی تارتار و تیمش به شمار می‌رفت چرا او بروی گلزنی باقر پسند حساب ویژه‌ای بازکرده بود. مهاجمی که در بازه زمانی کوتاه نیم‌فصل دوم لیگ فصل گذشته نشان داد فورواردی چهارچوب شناس است. بر این اساس باشگاه ذوب‌آهن که در موقعیتی عجیب قرارگرفته بود ترجیح داد تا دست به دامن دارکو بیدوف مهاجم دو فصل گذشته خودش شود. بازیکنی که همان فصل 33 بازی برای انجام داد و 10 گل به ثمر رساند تا مهاجمی قابل اتکا نشان دهد. بیدوف که از قد و قامت بلندی برخوردار است و در دوره حضور در ذوب‌آهن عملکردی خوبی را از خود به‌جا گذاشته بود؛ در شرایطی که ذوب‌آهن با بودجه محدود خود بازار نقل و انتقالات به دنبال جذب مهاجم بود دوباره پیراهن تیم اصفهانی را بر تن کرد بلکه جای خالی باقر پسند را پر کند. در چند بازی گذشته تارتار ترجیح داد تا از بیدوف استفاده نکند چراکه معتقد بود این بازیکن صربستانی از آمادگی لازم برخوردار نیست اما بازی با نساجی فرصتی بود تا بیدوف به میدان بیاید. او در 15 دقیقه پایانی جایگزین محمدرضا سلیمانی شد بلکه گره تیمش را باز کند. اتفاقی که هرگز رخ نداد تا هفتمین تساوی هم برای ذوب‌آهن رقم‌زده شود. این مهاجم صربستانی در بازی با استقلال هم نیمکت نشین شد و به بازی نیامد تا ابهام‌ها پیرامون شرایط خط حمله گاندوها بیشتر شود. به‌هرحال تیمی که می‌خواهد از وضعیت فعلی رهایی پیدا کند باید هر چه زودتر به فکر یافتن راه چاره‌ای برای خط جلوی خودش باشد تا مانند بازی با استقلال در دقیقه 91 غافلگیر شود.