تلویزیون خاموش خوش‌تر است

این روزها زمین و زمان دست‌به‌دست هم داده‌اند تا بیشتر از همیشه جلوی تلویزیون بنشینم و کنترل به دست از این شبکه به آن شبکه سرک بکشم. اوضاع اینترنت اصلا خوب نیست و اتصال به شبکه‌های مجازی، کار رستم دستان است. چندان دل‌ودماغ مطالعه نیست و خلاصه اینکه تلویزیون یکی از پرکارترین وسیله‌های خانه شده است. انتخاب نخستم شبکه نمایش است. یک فیلم هندی به نام «پیراهن ورزشی» پخش می‌کند. از همان بچگی از فیلم هندی و ادا و اطوارهای اغراق‌آمیزش خوشم نمی‌آمد پس از خیر این شبکه می‌گذرم. سری به شبکه آی‌فیلم می‌زنم، سریال طنز «سه در چهار» را نمایش می‌دهد. بار چندم است که پخش می‌شود خدا عالم است. شبکه تماشا انتخاب بعدی است. سریال خارجی «افسانه شجاعان» را پخش می‌کند که آن هم تکراری است. سری به شبکه استانی می‌زنم، نه آنجا هم خبر تازه‌ای نیست و سریال تکراری «کیمیا» در حال پخش است. از شبکه نسیم برنامه هفت‌ترانه روی آنتن است و خواننده بختیاری دارد به مناسبت هفته وحدت ترانه‌ای می‌خواند. گاهی برنامه‌های علمی و پزشکی خوبی از شبکه سلامت دیده‌ام. حالا هم در حال پخش مستند جالبی درباره بازی‌های ذهنی است. شبکه پویا، شبکه اختصاصی کودک و نوجوان هم کارتن «مَل‌مَل» را دارد که چنگی به دل نمی‌زند. تا همین دوسه سال پیش گاهی به یاد کودکی شبکه پویا را تماشا می‌کردم اما در این چند سال سطح برنامه‌هایش بسیار پایین آمده، آنقدر که کودکان ازجمله برادرزاده‌های کوچک من هم دیگر برنامه‌هایش را تماشا نمی‌کنند و برنامه‌های کودک شبکه‌های ماهواره‌ای را ترجیح می‌دهند.

شبکه مستند را بیشتر از دیگر شبکه‌ها دنبال می‌کنم، حالا برنامه «ضد» در حال پخش از آن است؛ مستندی درباره بازار دارو. شبکه آموزش هم برنامه تلویزیونی ایران را نمایش می‌دهد که در آن آموزش دروس مختلف به دانش‌آموزان مقاطع مختلف است. شبکه خبر هم که طبق معمول در حال پخش خبر است. حوصله خبرهایش را ندارم و سریع‌تر از همه شبکه‌ها از خیرش می‌گذرم. از بس این شبکه و آن شبکه کردم نوبت پخش پیام‌های بازرگانی شده. جالب است که به هر شبکه که می‌زنم تبلیغ دارد و در برخی از شبکه‌ها تبلیغات مشابه است. از خیر فیلم و سریال دیدن می‌گذرم و می‌زنم شبکه سلامت تا مستند بازی‌های ذهنی را ببینم که آن تمام‌شده و حالا پیام‌های بازرگانی در حال پخش است.

تا همین چند سال پیش، تلویزیون سریال‌های بیشتر و به نسبت خوبی می‌ساخت اما حالا حجم سریال سازی بسیار پایین آمده و کیفیت آنها هم به‌شدت کاهش‌یافته است و تا دلت بخواهد سریال تکراری پخش می‌شود. گویا اصلا مخاطب‌شناسی در صداوسیما جایی ندارد. سریال‌های اینترنتی با جذابیت و کشش زیادی که دارند و در این چند سال تولید آنها افزایش زیادی یافته به رقیب قهاری در برابر تلویزیون تبدیل‌شده‌اند اما صداوسیما همچنان به پخش سریال‌های تکراری و تولیدات اندک و بی‌کیفیت خود دلخوش کرده است و هرروز مخاطبان بیشتری را از دست می‌دهد. تماشای زیاد سریال‌ها و شبکه‌های ماهواره‌ای به‌ویژه سریال‌های ترکی هم نتیجه همین سیاست‌های غیرحرفه‌ای این رسانه است.