نوشتن یا ننوشتن

صفحه فرهنگ و هنر است و برای نوشتن در آن باید با هنرمندان و اهالی ادب و فرهنگ در ارتباط بود تا خبرها، گزارش‌ها و مصاحبه‌هایی برای هنر و فرهنگ دوستان آماده و منتشر شود. امان از روزی که نه فرهنگ رمقی داشته باشد و نه هنر جانی تا هنرمند که بودن او به هنرش و آفرینش در آن وابسته است با شور و انگیزه خلق کند! تئاتر، سینما، موسیقی، هنرهای تجسمی و ... کجا امروز فعالیتی دارند تا در رسانه‌ها منعکس شود؟ چند فیلم سینمایی بر پرده‌های سینما نشسته و همان‌ها را هم مردم دل‌ودماغی برای تماشایشان ندارند. در این شرایط، چقدر سخت است نوشتن برای این صفحه! پس از کلی کلنجار رفتن با خودم راضی می‌شوم به کارگردان تئاتری زنگ بزنم تا نه از فعالیت‌های این روزهایش بپرسم که می‌دانم خیلی وقت است که تئاتری را به روی صحنه نبرده، بلکه زنگ می‌زنم تا از حالش بپرسم و از این بی‌رمقی و از کار انداختن‌های هنر بپرسم و درد و دلش را بنویسم. تماس سختی است. می‌گوید که چه بگوید؟ از کدام تئاتر؟ از چه حمایت و برنامه‌ای حرف بزند؟ اصلا مگر حال و حوصله برای کسی گذاشته‌اند و توانی مانده تا کاری اجرا شود؟! این داستان این روزهای برخی از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران به‌ویژه در حوزه فرهنگ و هنر است. بگذریم که بسیاری از اجتماعی‌نویس‌ها هم‌چنین شرایطی دارند. حالا یکی از دغدغه‌های این روزهای ما شده نوشتن یا ننوشتن؟ مسئله‌ این است!