سپاهان علیه سپاهان

سپاهان در نیم‌فصل نخست لیگ 22، هفت بار موفق به پیروزی شد و در دوبازی هم شکست خورد. شش بازی طلایی پوشان اصفهانی هم با تساوی به پایان رسید. این در حالی است که پرسپولیسی‌ها با 9 پیروزی و تنها یک شکست بافاصله پنج امتیازی نسبت به سپاهان با صدرنشینی به نیم‌فصل رسیدند. آنچه در این میان جلب‌توجه می‌کند نقش بردهای سه امتیازی در سرنوشت جدولی تیم ها است. همان چیزی که تیم سرخپوش تهرانی بر بالاترین جایگاه جدول نشاند و البته سپاهان را از رسیدن به چنین جایگاهی بازداشت. این موضوع بیش از همه ارزش برد در رقابت‌های میان مدعیان قهرمانی را بیشتر آشکار می‌کند. نگاهی به روند نتیجه‌گیری سپاهان در نیم‌فصل خود گویای بسیاری از واقعیت‌هاست. ازجمله این‌که شاگردان مورایس تنها در دو بازه زمانی از بازی‌ها توانسته‌اند در دوبازی پشت سر هم پیروز شوند. آن‌ها دو هفته نخست ابتدایی لیگ را با برتری مقابل استقلال و نساجی پشت سرگذاشتند و این مهم تنها در هفته نهم و دهم دوباره تکرار شد. جایی که سپاهانی‌ها توانستند نفت آبادان و تراکتور را شکست دهند. این دبل های تیم مورایس،12 امتیاز باارزش را به کیسه زردپوشان اصفهانی واریز کرد اما افسوس که دیگر تکرار نشد. از سوی دیگر هیچ‌گاه تعداد این بردهای متوالی به عدد 3 نرسید که اگر چنین می‌شد شرایط جدولی سپاهان بهتر از وضعیت فعلی بود و چه‌بسا آن‌ها به‌جای پرسپولیس ردای قهرمانی نیم‌فصل را بر تن کرده بودند؛ اما دیگر ایراد اساس تیم طلایی پوش اصفهانی در نیم‌فصل نخست تساوی‌ها پرتعداد و آزاردهنده آن‌ها بود. سپاهانی‌ها با کسب شش تساوی دو امتیازهای حساسی را از دست دادند که منجر به فرصت سوزی و البته فرصت سازی برای پرسپولیسی‌ها شد. عجیب‌تر این‌که چهار تساوی زردپوشان اصفهانی با تساوی بدون گل به پایان رسیده است و تنها دو مساوی این تین با گل همراه بوده است. از سوی دیگر روند سینوسی شاگردان مورایس در نیم‌فصل ثبات لازم را از این تیم گرفته و به درد مزمنی تبدیل‌شده است. دو پیروزی هفته نخست که نویدبخش شروعی طوفانی داشت با تساوی هفته سوم مقابل گل گهر دچار سکته خفیفی شد اما فاجعه در هفته چهارم رخ داد جایی که سپاهانی‌ها در خانه مغلوب فولاد خوزستان شدند و نخستین شوک فصل به تیم اصفهانی وارد شود. شوکی که انتظار آن در یک بازی خانگی نمی‌رفت و به‌طور طبیعی این باخت خانگی روند حرکتی سپاهان را دچار مشکل کرد. هفته پنجم و تساوی مقابل رقیب همشهری یعنی ذوب‌آهن بلافاصله از راه رسید تا آن شروع طوفانی خیلی زود به نسیمی موقت تبدیل شود. برد هوادار در تهران امیدها برای بازگشت طلایی پوشان به جاده موفقیت را دوباره زنده کرد هرچند تساوی مقابل رقیب مستقیم یعنی پرسپولیس در نقش‌جهان کمی ترمز سپاهان را کشید. برتری مقابل نفت آبادان آن‌هم در خانه حریف نویدبخش روزهای خوب بود که با شکست تراکتور در هفته بعد همه‌چیز را برای سبقت شاگردان مورایس از دیگر مدعیان و حتی ایجاد فاصله با آن‌ها فراهم کرد اما تساوی خارج از خانه مقابل مس رفسنجان دوباره مانع پرواز تیم زردپوش اصفهانی شد. در این هنگام تعطیلات لیگ برتر هم به دلیل حضور تیم ملی در جام جهانی از راه رسید تا این مقطع از لیگ برتر زمان مناسبی برای مورایس و دستیارانش به وجود آورد بلکه با ترمیم نقاط ضعف، آن سکته‌های ناگهانی در نتیجه‌گیری را از بین برده و یا به حداقل برسانند. بازی با ملوان آن‌هم در انزلی هرچند دشواری‌های خاص خودش را داشت اما انتظار از تیم پرستاره سپاهان این بود که آن‌ها با دست پر این شهر را به سمت اصفهان ترک کنند. اتفاقی که هرگز رخ نداد چراکه تساوی بدون نتیجه‌ای بود که بر تابلوی ورزشگاه زنده‌یاد سیروس قایقران نقش‌بست. دو امتیاز این دیدار در پیچ سرنوشت‌ساز لیگ موجب شد تا امیدها برای رفع نقاط ضعف و ترمیم سپاهان از سوی مورایس در تعطیلات رنگ ببازد و دوباره یاس از این نتیجه غیرقابل قبولی سایه‌افکن شود. البته برد پرگل هفته سیزدهم مقابل نفت مسجدسلیمان کمی از زهر این تساوی غیرمنتظره کاست اما هفته چهاردهم همچون جغدی شوم از راه رسید و سپاهانی‌ها در تهران مغلوب پیکان شدند تا دومین شکست فصل هم در کارنامه آن‌ها ثبت شود. این بازی درحالی‌که می‌توانست به نقطه عطفی در کارنامه تیم طلایی پوش اصفهان تبدیل شود با سهل‌انگاری از دست رفت تا سپاهان‌ همچنان از بی‌تعادلی پیش‌آمده رنج ببرند و حتی برتری دو بر صفر خانگی مقابل مس کرمان در بازی پایانی نیم‌فصل هم نتواند موازنه لازم را به وجود آورد. به‌هرحال چرخه حرکتی تیم زردپوش اصفهانی در نیم‌فصل قابلیت این‌که سپاهان را به جام قهرمانی برساند، ندارد چراکه تیم از ثبات لازم در نتیجه‌گیری بی‌بهره است. بدون تردید تداوم چنین روندی در نیم‌فصل دوم حداکثر رتبه‌ای بین دوم تا چهارم را برای شاگردان مورایس به همراه خواهد داشت و از قهرمانی خبری نخواهد بود.