تو هم مثل ما زیرخط فقری شدی

«شامپو می‌خرم، خمیردندان تمام می‌شود. سیب‌زمینی می‌خرم، پیاز تمام می‌شود. از این می‌زنم، از آن‌یکی که نمی‌شود زد و خریدنش واجب است چه کنم؟ هزینه دکتر و دارو را چه کنم؟ خوب است از این یکی بزنم، تمام شوم، بروم! آخر این هم شد زندگی!»
باورم نمی‌شود که این حرف‌ها و گله‌ها از دهان او بیرون می‌آید. او که گوی سبقت را در خرج‌کردن و خوش گذراندن از همه دوستان ربوده بود و با کاری که داشت و ارثی که به او رسیده بود چندان دغدغه خرج‌کردن نداشت. مسافرت‌هایش هر دو سه ماه یک‌بار و خرید زودبه‌زود لباس و عطر و هرآنچه که دلش بخواهد سر جایش بود. حالا او هم چند وقتی است که هشتش گرو نهش شده و دارد تازه حال‌وروز ما را تجربه می‌کند که سه چهار روز از اول ماه نرفته حقوقمان جای اجاره‌خانه و هزار چیز ضروری دیگر تمام می‌شود و تا آخر ماه به‌سختی سر می‌کنیم.
یکی می‌گوید: «دختر دلمان خوش بود که رفیقی داریم که از خرج‌کردن باکی ندارد و حساب بانکی‌اش پر است. دلمان می‌خواست ما مثل تو بشویم؛ اما تو داری مثل ما می‌شوی!»
دیگری می‌گوید: «دلم خوش بود که هر دو سه ماه می‌رفتم کتاب‌فروشی و برای خودم کتاب هدیه می‌خریدم و با خواندنشان انگار هرچه خوشی در عالم بود را به نام خودم سند می‌زدم. حالا آن‌قدر کتاب گران شده و خرج‌های دیگر زیاد که ماه‌هاست گذارم به کتاب‌فروشی نیفتاده!» آن‌یکی که شب و روز اضافه‌کاری کرده تا بتواند یک پراید مدل‌پایین قسطی بخرد و آخر هفته‌ها برود شهرستان و سری به مادرش بزند، می‌گوید: «دیگر خواب خریدن پراید را ببینم. آن‌قدر هر روز قیمت ماشین بالا می‌رود که می‌ترسم دوچرخه هم نتوانم بخرم!»
این یکی دوست را که بیمار است و بیشتر از یک‌سال بود که ندیده بودیم، می‌گوید: «الهی که بیماری سخت نگیرید و پایتان باز نشود به دوا و دکتر! قیمت داروهایی که می‌خریدم چندبرابر شده، هر چه پول دارم باید برای آزمایش، سونوگرافی، ام‌آر‌آی، ویزیت و دارو و صد چیز دیگر خرج کنم!»
این قصه سردراز دارد و هرکداممان خروارها حرف داریم از این شرایط سخت زندگی که هر روز بدتر می‌شود. وسط این درد دل‌ها و گله‌ها می‌گوییم که بس است، از چیزهای خوب حرف بزنیم؛ اما هر چه در ذهن می‌گردیم چیز قابل‌توجهی برای گفتن پیدا نمی‌کنیم. صاحبخانه که به‌سختی و بعد از زمانی طولانی این دوستان را دور هم جمع کرده، با سینی چای و ظرف کیک از آشپزخانه بیرون می‌آید و می‌گوید: «این دورهمی را دریابیم که نمی‌دانم چند وقت دیگر چشممان به جمال همدیگر روشن می‌شود!» یکی با خنده می‌گوید: «همین سینی چایی و کیک را دریابیم که شاید چند وقت دیگر با این گرانی‌ها همین هم به‌سختی جور شود!»