ما چیزی از محیط‌زیست نمی‌دانیم

پیروز هم در این بلبشو طاقت نیاورد و رفت. رفت و ملتی را که در این شرایط زنده‌ماندن او برایش دلخوشی و کورسوی امیدی بود، بی پیروز کرد. حرف‌ها، گله‌ها، دردها و تحلیل‌ها از ماجرای تلخ زندگی این یوزپلنگ بینوا زیاد است؛ اما آنچه قابل‌تأمل است این حساس شدن بیشتر مردم و جامعه بر روی محیط‌زیست است که نیاز به حفظ و آگاهی‌بخشی درست توسط کارشناسان و متخصصان دلسوز و باسواد دارد.
از دلنشین‌ترین گفته‌ها و نقدها هم برای ماجرای پیروز آنهایی هستند که نکته‌ای آگاهی‌بخش دارند، هرچند از زبان دوستدار طبیعت و محیط‌زیست کشور باشد نه متخصص آن، از جمله صحبت‌های این هم‌وطن در صفحه‌اش در فضای مجازی: «پیروز سرنوشت دیگری بهتر از آنچه در 9 اسفند 1401 برایش اتفاق افتاد نداشت. اما یک درس داشت که بعید می‌دانم که کسی آن درس را آموخته باشد. تنها راه حفظ محیط‌زیست ایران این است که بفهمیم که ما هیچ از محیط‌زیست نمی‌دانیم و محیط‌زیست را بگذاریم به حال خودش. ما چاره‌ای جز حفاظت نداریم. ما نباید حتی یک درخت بکاریم. ما نباید به هیچ حیوانی غذا بدهیم. ما نباید با ماشین خود به هیچ منطقه طبیعی برویم. ما فقط باید خودمان را کنترل کنیم. ما باید بپذیریم که انسان تکامل‌نیافته‌ترین موجود است... همین سگ و گربه‌ای که دخالت کردید، برای هفت‌پشت کره زمین بس است. آنها را انداختید به جان دیگر موجودات و همراه خود کردید در قتل‌عام دیگر موجودات. حالا می‌خواهید یوزپلنگ اهلی کنید؟ نه، عزیزان یوزپلنگ می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد. دست بردارید و اگر دلتان برای ایران، محیط‌زیست و باقیمانده‌های یوز می‌سوزد، تنها یک راه دارید و آن هم این است که همه با هم کمک کنیم و پای دام‌ها، پای خودروها، پای جاده‌ها، پای سگ‌ها و پای هرآنچه بوی آدمی می‌دهد را از هر سانتی از ایران کوتاه کنیم. همین کافی است. پیروز مرد تا به شما بفهماند ما را به خیر شما امید نیست، شر مرسان. تنها کاری که در اسفندماه می‌توانید انجام دهید این است که جلوی این طرح منحوس یک میلیارد درخت را بگیرید که حالا مثل مور و ملخ می‌افتند به جان مناطق طبیعی تا آسایش و آرامش هر گیاه و جانوری را به‌خاطر عکس و سلفی بگیرند.»