در ستایش اقتدار

جام ملت های آسیا گذشت، ۲۰۱۱ بود و نتایج تلخ، نسبتاً شاید؛ به «نهایی» که نرسیدیم، به «نیمه»اش نیز نه. سراغ خیلی ها رفتیم تا نهایتاً قرعه به آن تبارِ پرتغالی رسید. ۲۵ بهمن ۸۹ شرایط ایران را برای مربی گری پذیرفت و همان شب با یک ایمیل ساده انصراف داد، نگفت که تنش‌های سیاسی منصرفم کرده و محترمانه دلایل شخصی و خانوادگی را عنوان کرد و سرانجام ۵۰ روز بعد رسماً پذیرفت، حالا او آقایِ فوتبالِ ایران شده بود.
کارلوس مانوئل بریتو لئال کی‌روش (Carlos Manuel Brito Leal Queiroz)
۶۴ ساله، دروازه بانی که تحصیل کرده دانشکده فنی لیسبون هم هست. اما شاید مهم ترین اتفاق زندگی اش دستیاری فردی بود که در ستایش اش گفت: «کی‌روش درخشان بود. بله، واقعاً درخشان بود. مردی بود باهوش و دقیق. او برای من بسیار مفید بود. کی‌روش را می‌توان کمابیش سرمربی منچستریونایتد دانست، بدون آنکه این پست را رسماً در اختیار داشته باشد.» و امروز ۶ سال است که کی‌روش میهمان ماست، «کم» حرف نشنیده و «زیاد» بدقولی شنیده!
سال گذشته بود که کاملاً اتفاقی همسفرش شدم که تنها گلایه اش از ایرانی ها بی‌برنامگی بود. از علاقه اش به ایرانیان می گفت و شیفتگی همسرش. هر اندازه که در «ستایش» فرهنگ و تمدن ایرانی سخن می گفت، بدقولی و بدعهدی و بی‌نظمی و بی‌برنامگی را «نکوهش» می کرد
اما چنان با تیم ملی رفتار کرد که اخلاقش را در عمل به بازیکنانش بیاموزد و بفهماند که اگر چه ستاره‌ها را دوست دارد، اما نمی خواهد که «بازیکن»ش، «سالار» تیم اش شود. مهدی باشد یا هادی تفاوتی نمی کند، و اگرچه فرهاد باشد یا فریدون. نیازش را کنار می گذارد تا اقتدارش خدشه دار نشود، بی خداحافظی هم می رود تا بی برنامگی، برنامه اش را خدشه دار نکند.
کی‌روش را چه دوست داشته باشیم چه نداشته باشیم امروز مردی است که اگرچه «حرفه»اش ورزشی است و در مستطیل سبز «حرفه‌ای» لیکن می‌تواند برای خیلی‌هامان الگو باشد. الگوی مدیریت، استاد برنامه، معلم اقتدار، سرمشق شفافیت. همان هایی که نیازِ امروزِ جامعه ایرانی است. در اقتصادش، فرهنگش، سیاستش و البته از هر دو نوعش.
می توان با آرامش صعود کرد، می توان پس از «بهترین» تیم دنیا دومین تیمی باشد که به «جهان» و «جام»اش سلام می کند، بی آنکه حتی یک گل درون دروازه اش باشد!
می توان با اختلاف ۱۰۳ امتیاز با تیم بعدش همچنان یکه تاز آسیا باشد.
بیایید از آقای مربی یاد بگیریم
آقا اجازه!