آرد بیخته و غربال آویخته

یادداشت «رسانه‌ای برای دیروز، امروز و فردا» که در آخرین شماره روزنامه اصفهان امروز اسفندماه 1401 به چاپ رسید اگرچه درد دل ساده و بی‌پیرایه‌ای بود اما در میان اصحاب رسانه و بخصوص قشری که از حداقل‌های زندگی همچون داشتن امنیت شغلی، درآمد مناسب و سقفی بر سرشان محروم هستند بازتاب و بازخوردی قابل‌اعتنا داشت تا ایام تعطیلات نوروزی نویسنده صرف مذاکرات حضوری و تلفنی مخاطبانی شود که قاطعانه اعلام نمایند روزنامه‌نگار هستند و اگر تغییری هم هست، مقطعی بوده و بهانه تأمین معاش حداقلی است تا ناچار شوند به گربه بگویند خانم‌باجی! ما نیز در این یادداشت به‌تفصیل گفته بودیم تا آن‌هایی که از دور به این حرفه خوش آب و رنگ نگاه می‌کنند بهتر بدانند اگر قرار است نیروهای شاغل در کنار کوره بلند ذوب‌آهن با 15 سال کار بازنشسته شود، سختی حرفه‌ای به نام روزنامه‌نگاری حداکثر ده سال تلاش را جواب می‌دهد؛ اما مگر با حداقل دریافتی حقوق مصوب اداره کار همراه با دنیایی پر از استرس حقیقی و مجازی می‌توان کمتر از 50 سال جان کند که پیش از آن شورای عالی کار اعلام داشت مبنای آن باید دو برابر مصوب فعلی برای سال ۱۴۰۲ باشد! باور داشته باشیم برای جامعه رسانه که حرفه مشقت باری دارند هیچ کاری سخت‌تر از چرخاندن قلم از مسیر مستقیم به‌سوی ناکجاآبادها نیست؟ اما فراموش نکنیم این کلام مظلوم را که شکم‌گرسنه ایمانی ندارد؛ بنابراین اگر اینچنین باشد سخت است معدودی از این انحرافات را به‌سوی صراط مستقیم رهنمون شد، مگر اینکه نویسنده قبل از گرفتن این سلاح سرد در دست‌های گرم خود توفیق پیدا کند و سوره قلم را از کلام‌الله مجید قرائت کند و آنوقت است که درهای مدینه فاضله به روی او باز خواهند شد و آنچه بر کاغذ ثبت می‌کند فارغ از همه نابسامانی‌هایی است که نه‌تنها از رنج معیشت دارد بلکه متکی به پیامی است که در بطن قرآن مختص او و همه‌ کسانی که این سلاح را به دست آورده‌اند آمده است؛ بنابراین باید از برکتش بهره برد و در نظر داشت رنج زندگی خاص انبیاء و اولیاء است و آن‌هایی که این مسیر پرپیچ‌وخم را برای یک دوران کوتاه انتخاب می‌کنند تا از آزمایش سربلند بیرون آیند. همانگونه که شهید بهشتی معتقد بود «بهشت را به بها دهند نه به بهانه»، حالا هرکس در این صحنه می‌تواند انتخاب کند که حر باشد یا یزید. نگاهی به دو دهه اخیر پیرامون روند تنازع بقاء رسانه‌ها و بخصوص از نوع مکتوبشان در کشور گویای این واقعیت تلخ است که به‌جز تلاش برای تأمین محتوا و فراهم کردن هزینه‌ها، فرصتی دیگر نصیب اصحاب رسانه آن نشده و هرکدام به ترتیب اولویت آنچه را که حاصل زحماتشان درگذشته بوده به نقدینگی تبدیل و برای دوام ایده آل خود که به روایتی یکی از فرزندان بلافصل آن‌هاست هزینه کرده‌اند و همچنان منتظر ماندند تا متولی قدرشناسی پیدا شود و قدر زحمات آن‌ها را بداند و تلاش کند تا همچون دیگر مراتب فرهنگی آب‌باریکه‌ای برای این قشر در نظر گرفته شود همچنانکه فدراسیون فوتبال می‌توان ارزهای بی‌زبان را صرف جرائم کند! اما آنچنان که باید نشد و بالتبع در آینده نزدیک هم هیچ امیدی برای عبور از این بحران در دسترس نیست اگرچه هر چند وقت یکبار به مناسبتی همچون نوروز، روزنه‌ای کم‌نور از وعیدها باز می‌شود و با دادن یکی دو وعده دوباره به فراموشی می‌رود. وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در آغازین روزهای رسمی سال 1402 با بیان اینکه در حوزه عدالت فرهنگی از سال قبل کارهای زیادی روی زمین باقی مانده بود اظهار داشت «پروژه‌های زیادی را در استان‌ها به نتیجه رساندیم که می‌توان به راه‌اندازی مجتمع‌های فرهنگی در ارومیه و کرمان و دیگر شهرهای کشور اشاره کرد که از 300 پروژه 100 پروژه راه‌اندازی شده است. در لایحه بودجه گام عالی برداشتیم و به‌طور مشخص درباره معیشت هنرمندان به مدیر صندوق هنر گفتم که هر خبرنگاری که بیمه نیست بیمه شود و در مورد لایحه جامع روزنامه‌نگاری نگرانی‌هایی در مورد خبرنگاران بود که رفع می‌شود. در مورد هنرمندان و پیشکسوتان باید بگویم که هر هنرمند پیشکسوت که بدون خانه است، حتماً خانه‌دار می‌شود. یکی دیگر از کارهایی که انجام دادیم تسهیل در صدور مجوزهای کسب‌وکار بوده است. تمام سندهای سینما، موسیقی و نمایش کارهای کارشناسی خود را به پایان رسانده‌اند و این قول را می‌دهم که تا پایان سال ۱۴۰۲ آماده خواهند شد و نزدیک به 110 هزار مجوز کتاب در سال قبل دادیم که حدود 60 درصد آن‌ها مجوزهای چاپ جدید هستند. سال قبل نیازهای کاغذ انتشارات را با ارز ترجیحی رفع کردیم و 75 درصد کتب درسی نیز از کاغذ داخل تولید می‌شوند.» آنچه در این بخش از اولین پیام وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی که متولی رسانه‌ها نیز هستند نقل شده نشان از آن داشت که خبرنگاران بیمه باشند. اگرچه این موضوع به‌تنهایی نگرانی اصحاب رسانه را رفع نمی‌کند زیرا حضور فعال رسانه‌ها برای خبرنگاران و دیگر مشاغل زیرمجموعه مطبوعات ضروری‌تر است تا خیالشان از آینده شغلی خود آسوده باشد که این نسل جوان هستند که باید صاحب مسکن شوند و تشکیل خانواده بدهند تا بحران جمعیتی حل شود، زیرا پیشکسوتان قطعا در سنینی به سر می‌برند که آمال و آرزوهایی چون داشتن خانه در اولویت‌های آخر آن‌هاست زیرا سال‌هاست آرد آرزوهایشان را بیخته و غربالشان را آویزان کرده‌اند و تنها نگرانی‌شان فرزندان و نوادگانی هستند که علاوه بر چالش امنیت شغلی با معضل فقدان مسکن روبرو می‌باشند.
ادامه دارد