تغییر طبقه اجتماعی با افزایش اجاره‌بها
فصل تابستان برای مستأجرها یعنی فصل ماتم برای جابه‌جایی. فصلی که هنوز آغاز نشده خبرها از بحرانی‌بودن وضعیت بازار رهن و اجاره در شهرها بخصوص کلان‌شهرهایی همچون اصفهان حکایت دارد.
فصل تابستان برای مستأجرها یعنی فصل ماتم برای جابه‌جایی. فصلی که هنوز آغاز نشده خبرها از بحرانی‌بودن وضعیت بازار رهن و اجاره در شهرها بخصوص کلان‌شهرهایی همچون اصفهان حکایت دارد. به گفته کارشناسان در پی افزایش قیمت مسکن امکان کنترل قیمت‌ها وجود ندارد و سیاست‌های کنترلی هم اجرایی نیست و نمی‌توان چشم امیدی به آن داشت. سیاست‌هایی که نشان داده هر زمان اعمال شده حتی باعث افزایش اجاره‌بها شده است و دردی را دوا نکرده است.افزایش قیمت‌ها در اصفهان نیز به حدی است که آژیر قرمز بازار را از همان ابتدای سال به صدا درآورده و مستأجرانی که تنها با افزایش حقوق 27 درصدی به سال جدید وارد شدند حالا باید به فکر تهیه مسکنی در حد وسع خودشان باشند. اما شرایط بازار نشان می‌دهد که اگر خانواده‌ای در مرکز شهر یا محله‌های با سطح درآمدی سال گذشته زندگی می‌کرده امروز دیگر قادر به اجاره همان ساختمان یا در آن محله‌ها نیست مگر اینکه چندبرابر مبلغ سال پیش را به رهن و اجاره‌شان اضافه کنند.با افزایش تورم در بخش مسکن هر روز شرایط بدتر از قبل می‌شود. بحرانی که در ماه‌های آینده دامن خانواده‌های اجاره‌نشین را می‌گیرد. بحرانی که گذرا و کوتاه‌مدت نیست.
دولت هم که در دوساله تنها به گفتاردرمانی در بحث مسکن پرداخت و اقدام قابل‌قبولی برای حل این مشکل نکرده است که همین امر تبعاتی را به همراه خواهد داشت. اما یکی از تبعات افزایش اجاره‌بها که این روزها با آن مواجه شدیم پدیده تغییر طبقه اجتماعی در پی تغییر در محل زندگی افراد خواهد بود.
تغییر طبقه‌ای که شهروند تمایلی به آن ندارد و در این تغییر، سقوط جایگاه خود را نظاره می‌کند. احساس یاس، خشم و سرخوردگی از کم‌ترین اثرات این شرایط است.
حالا خانواده‌ای را در نظر بگیرید که شرایط مالی او را مجبور می‌کند از مرکز به پایین یا حاشیه شهر کوچ کند. خانواده‌ای که کودکانش را چندین سال در محیط و شرایط دیگری بزرگ کرده به یکباره باید به محیطی دیگر که بافرهنگ متفاوتی است ببرد. اگر هم با هر زحمت و به‌زور وام و قرض‌کردن امسال را هم بخواهد در آن محیط بماند باید یا از اقلام موجود در سبد خانوار بکاهد یا چندبرابر کار کند تا بتواند از پس مخارج روزانه و هزینه‌ها بر بیاید.
هر طور به این مسئله نگاه کنیم این خانواده‌های اجاره‌نشین هستند که متضرر خواهند شد و باید بین آینده فرزندان خود و امکانات و رفاهیات خویش یکی را انتخاب کنند.
در این میان هم تنها راه‌حلی که به ذهن برخی می‌رسد این است که موجرها به مستأجرانشان رحم کنند و کمی انصاف را رعایت کنند. موجرهایی که با داشتن یک آپارتمان کوچک به فکر درآمدزایی هستند و گاهی تمام کسری‌هایشان را می‌خواهند از آن آپارتمان تأمین کنند. شاید این یک راه‌حل باشد؛ اما مگر چند نفر را می‌شود مجاب کرد تا اجاره کمتری بگیرد درحالی‌که بسیاری از همین آپارتمان‌های خالی در اختیار بنگاه‌دارانی است که در این بازار سرمایه‌گذاری کردند و برایشان چیزی جز سود خودشان اهمیتی ندارد.
بااین‌وجود باید مسئولان پای‌کار بیایند و دیگر به‌جای قول و وعده وعید به فکر راه‌حلی اساسی باشند. راه‌حلی که چاره مشکل سرپناه مستأجران باشد نه مسکن موقتی برای درد امروزشان.
