نصف جهان در تیم امید تنها یک سهمیه بومی دارد

در لیست اعلام‌شده به اردوی تیم امید نام چهار بازیکن از تیم های سپاهان و ذوب‌آهن دیده می‌شود. یاسین سلمانی،آریا یوسفی و محمد قربانی از سپاهان و محمدحسین اسلامی از ذوب‌آهن چهار بازیکنی به شمار می‌روند که از تیم های اصفهانی به اردوی تیم امید دعوت‌شده‌اند.از این جمع تنها محمدحسین اسلامی بازیکن 22 ساله ذوب‌آهن بومی استان اصفهان به‌حساب می‌آید و سه بازیکن سپاهان در حقیقت ارتباطی به استان اصفهان ندارند و تنها پیراهن طلایی پوش را بر تن می‌کنند. اسلامی گلزن جوان ذوبی‌ها که پیش از آغاز جام جهانی با نظر کارلوس کی‌روش به اردوی مینی‌کمپ تیم بزرگسالان دعوت‌شده بود و ۱۰ روز در کنار ستاره‌های فوتبال ایران تمرین کرد، چهار ماه پس از آن و در روزهای پایانی سال ۱۴۰۱ مزد عملکرد درخشانش در ترکیب ذوب‌آهن را گرفت و با نظر امیر قلعه‌نویی به تیم ملی دعوت شد تا دومین تجربه حضور در تیم بزرگسالان را پشت سر بگذارد.اسلامی که سال درخشانی هم همراه با ذوبی‌ها داشته و یکی از مهره‌های اصلی و همیشگی مهدی تارتار بوده توانسته سه گل مقابل نفت مسجدسلیمان ،سپاهان و هوادار به ثمر رسانده و روی دو گل دیگر تاثیرگذاری داشته تا نام خود را به‌عنوان یکی از پدیده‌های فوتبال ایران بر سر زبان‌ها بیندازد.اسلامی که طی سالیان اخیر در تیم‌های جوانان و امید ایران درخشان ظاهرشده و طی یک‌فصل گذشته هم در ذوب‌آهن عملکرد چشمگیری داشته، باانگیزه‌ای متفاوت برای خلق آینده‌ای درخشان‌تر در اردوی تیم ملی بزرگسالان تلاش خواهد کرد.او حالا توسط رضا عنایتی به اردوی تیم امید فراخوانده شده تا این تیم را در تورنمنت عراق و البته انتخابی المپیک پاریس2024 همراهی کند.اما آنچه در این میان جلب‌توجه می‌کند این پرسش است که چرا سهم فوتبال بومی اصفهان حداقل در دو دهه اخیر در تیم های ملی به‌ویژه امید و بزرگسالان تا این اندازه اندک است.شاید بهترین شخصی که می‌تواند دراین‌باره اظهارنظر کند حسین چرخابی باشد.کسی که چند دهه ای خاک این فوتبال را خورده و با زیرو بم فوتبال نصف جهان به‌خوبی آشنا است. چرخابی دراین‌باره می‌گوید:« حال‌وروز فوتبال شهرمان خوب نیست، چراکه تمام فوتبالمان را بر اساس دو تیم دولتی فولاد مبارکه سپاهان و ذوب‌آهن بنانهاده‌ایم. تا وقتی‌که تنها تفکرمان این باشد که تیم‌های سپاهان و ذوب‌آهن برای ما کار کنند همین آش و همین کاسه خواهد بود. درحالی‌که می‌دانیم اصفهان استعدادهای سرشاری دارد که از آن‌ها استفاده نمی‌کنیم. ما آکادمی‌های خوبی نداریم و حتی آکادمی‌های سپاهان و ذوب‌آهن با این‌که در ایران جایگاه خوبی دارند اما اصلا معنای آکادمی را ندارند.» با مبنا قرار دادن صحبت‌های حسین چرخابی حضور بسیار کمرنگ بازیکنان بومی اصفهان در تیم های ملی قابل توجیه می‌شود. بازیکنانی که حتی اگر در تیم های جوانان دو باشگاه هم خوش بدرخشند بازهم پای تیم بزرگسالان می‌مانند. آن‌هایی که باانگیزه هایی فراوان و به امید ستاره شدن از هیچ کوششی فروگذار نمی‌کنند اما به دلیل بی‌توجهی دوباشگاه اصفهانی به بازیکنان بومی یا راهی تیم های خارج از استان می‌شوند و یا عطای بازی کردن را به لقایش می‌بخشند و با سرخوردگی صحنه را ترک می‌کنند.این فرایند در دودهه اخیر با شیب تند در حال تکرار بوده و نتیجه‌اش هم در پایان سهم اندک فوتبال دیار زاینده‌رود در تیم های ملی است.به‌هرحال یکی از ماموریت‌های باشگاه‌های سازنده، معرفی فوتبالیست جدید به چرخه فوتبال ایران است. کارهایی که پیش‌ازاین برعهده باشگاه‌هایی نظیر راه‌آهن و نفت تهران بود اما حالا باشگاه‌هایی چون ذوب‌آهن نیز با کاهش بودجه مالی، این ماموریت را برای خود تعریف کرده‌ است. این باشگاه فصل گذشته محمدحسین اسلامی، جلال مداحی، پویا مختاری و ابوالفضل طاهرنژاد را به فوتبال ایران معرفی کرد و نفراتی چون ادریس رحمانی و مهدی گودرزی هم برای این تیم به میدان رفتند و حتی یکی از آن‌ها مقابل استقلال نیز دقایقی فرصت بازی به دست آورد.این عددی است که دو فصل پیش هم بالاتر رفته بود و به نظر می‌رسید تارتار فصل گذشته بیشتر به جوانگرایی رو آورده که شاید یکی از دلایل آن مصدومیت بازیکنان تاثیرگذار بود اما به‌هرحال این اتفاق مثبتی است که برای ذوب‌آهن محسوب می‌شد و آن‌ها امکان استفاده از این چند بازیکن در فصل پیش رو خواهند داشت.اتفاقی که باید در باشگاهی چون سپاهان هم رخ می‌داد تا بلکه چند جوان خوش آتیه به فوتبال ایران معرفی شوند. اما شرایط متفاوت زردپوشان اصفهانی موجب شده که در تمام این سال‌ها زمینه برای رشد بازیکنان بومی این باشگاه فراهم نباشد و سقف آرزوها به تیم جوانان محدود شود. از سوی دیگر مربیان سپاهان هم ریسک استفاده از این بنزین‌های سبز را به جان نمی‌خرند و حتی محرم نوید کیا هم در دو فصلی که هدایت این تیم را بر عهده داشت زیر بار چنین قماری نرفت تا فوتبال اصفهان همچنان در زایش ها و رویش ها حرفی برای گفتن نداشته باشد.