درمان دارویی سرطان از امکان تا اجرا

اینکه امروز حرف از ابتلا به سرطان در افراد مانند گذشته تکان‌دهنده نیست و علم درمان سرطان در مواقعی که به موقع تشخیص داده شود، آن‌قدر پیشرفت کرده است که می‌تواند پیش از رسیدن به مراحل پارا کلینیکی و جراحی‌های مرسوم، از مرگ افراد جلوگیری کرد، قطعا جای بسی خوشحالی و امیدواری دارد اما نکته‌ای که همچنان و دست‌کم در کشور ما بسیاری از مبتلایان به سرطان و البته خانواده‌های ایشان را از پا درمی‌آورد این است که درمان دارویی سرطان آن‌قدر هزینه‌بر است که از درمان به موقع پیشی گرفته و کار را به همان مراحل جراحی و سپس مرگ می‌کشاند.اگرچه اظهار می‌شود که تمامی هزینه‌های جراحی سرطان سینه در بیمارستان‌های تأمین اجتماعی درصورتی‌که وارد حوزه زیبایی و اضافه کردن پروتز نباشد، رایگان است اما در مورد درمان دارویی که در مراحل تشخیص گریدهای پایین‌تر رخ می‌دهد همچنان داروهای کمیاب و هزینه‌های سرسام‌آور آن فشار زیادی که از گذشته بر خانواده افراد مبتلا به سرطان وارد بود را با نیروی بیش از پیش وارد می‌کند.

البته اقدامی خوبی که به تازگی صورت گرفته و بیماری سرطان رسما در زمره بیماری‌های خاص و صعب‌العلاج قرار گرفت شاید باعث شود که تا حدودی بتوان از یارانه‌ای که به داروهای این دسته از بیماری‌ها اختصاص داده شده است استفاده شود. منتها مشکل اینجاست که به بهانه تحریم یا هر مشکل دیگری که مطرح می‌شود، بسیاری از داروهای همین دسته از بیماری‌ها قابل تهیه و تأمین نیست یا بودجه کافی در اختیار نیست تا وارد یا ساخته شوند. این در حالی است که در حوزه درمان به‌طورکلی معضل کمبود بودجه همواره وجود داشته است و از تأمین دستگاه‌های پیشرفته پزشکی گرفته تا تعداد بیمارستان و تخت و دارو، جامعه یا بهتر است بگوییم جامعه پزشکی با ناامیدی از سوی مسئولان به سمت خیران روانه شده‌اند تا بتوانند درد درمان را دوا کنند؛ اما زور این خیران که باید هم‌مدرسه بسازند، هم در فعالیت‌های نیکوکارانه مانند اشتغال و ازدواج حامی باشند، هم به کمک شهرداری آمده و شهرسازی کنند و ده‌ها مورد دیگر، چقدر توان دارند که به داد درمان هم برسند که البته می‌رسند و تاکنون نیز دست‌کم در استان اصفهان شاهد فعالیت قابل‌ستایشی از ایشان بوده‌ایم. در این میان پس نقل دولت چیست که در هر دوره کوهی از دستاوردهای خود را مطرح کرده و انبوهی از مشکلات را بر گردن دوره‌های قبلی خود می‌اندازند و نیاز مردم هر بار درگیر و دار کشمکش‌های حزبی و غیره بیشتر و عمیق و البته کمرنگ‌تر می‌شود.

امروز سخن از پیشرفت‌های علم در درمان سرطان‌ها و بسیاری از بیماری‌های دیگر مطرح می‌شود اما تا زمانی که زیرساخت استفاده از این علم وجود نداشته باشد چگونه می‌توان صرفا به بیان آن خوش بود وقتی در عمل نمی‌توان به پای این پیشرفت‌ها رسید؟