سال ناخوش میراث تاریخی اصفهان

پرونده سال ۱۴۰۲ در حال بسته‌شدن است؛ اما ظاهراً تخریب بناهای تاریخی ارزشمند و هم چنین بافت تاریخی استان اصفهان را پایانی نیست. سال ۱۴۰۲ سال خوبی برای میراث تاریخی اصفهان نبود. سالی که بناها و بافت ارزشمند تاریخی اصفهان از طرفی با وندالیسم و از طرف دیگر با مسئولان بی‌تعهدی روبه‌رو شدند که تخریب را بر حفظ آثار تاریخی و میراث ارزشمند ایران ترجیح دادند و به‌جای مراقبت و برنامه‌ریزی، آن‌ها را رها کردند. گذر کمر زرین، مهر تأیید بر تخریب بافت تاریخی خمینی‌شهر برای احداث خیابان بخشداری، تخریب سقاخانه تاریخی در محله قبله دعا، مرمت پرحاشیه پل شهرستان، سریال ادامه‌دار تخریب خانه‌های تاریخی مانند خانه حاجی شکری و سه باب خانه در جنوب میدان نقش‌جهان و خانه‌های دیگری که بی‌صدا در بافت کهن اصفهان تخریب شدند تنها بخشی از حوادث تلخی است که حال میراث تاریخی ارزشمند و مهم اصفهان را در سال ۱۴۰۲ ناخوش کرد. بناهای تاریخی از وندالیسم و تخریب‌های مردمی نیز در امان نبود و دیوارنوشته‌های روی پل‌های تاریخی و اصابت مواد محترقه به اماکن تاریخی فاجعه‌ای است که چاره‌ای برای آن اندیشیده نشد و همچنان ادامه دارد. سایه برگزاری مراسم‌های پرسروصدا و آسیب‌رسان، همچنان بر سر بناهای تاریخی اصفهان وجود دارد و عزمی برای تغییر این وضعیت وجود ندارد. از معدود اتفاقات مثبت سال ۱۴۰۲ میراث‌فرهنگی اصفهان را می‌توان ثبت جهانی کاروان‌سراهای تاریخی استان در یونسکو عنوان کرد اتفاقی که برای کاروان‌سراهای ارزشمند اصفهان بسیار بااهمیت است.
آنچه دورنمای شرایط فعلی نشان می‌دهد، سال آینده نیز نگرانی‌ها ادامه خواهد داشت؛ اما برای نجات میراث و ابنیه تاریخی استان اصفهان هیچ‌وقت دیر نیست. حساسیت بیشتر وزارت میراث‌فرهنگی و گردشگری بر روی بناها و بافت‌های تاریخی و حفاظت بیشتر، حساسیت بیشتر و توجه معطوف‌تر شهرداری‌ها به‌خصوص شهرداری اصفهان به حفظ بناهای تاریخی و بافت ارزشمند کهن به‌جای تخریب به بهانه توسعه‌ای که بدون این میراث ارزشمند پشیزی ارزش ندارد، هماهنگی بیشتر متولیان و مسئولان و توجه ویژه به موضوع مهم فرونشست شهر اصفهان و به طبع آن بناهای تاریخی و بافت کهن و هم چنین مسئولیت‌پذیری بیشتر مردم برای حفظ میراث ارزشمند تاریخی بخشی از اقداماتی است که می‌تواند نور امید نجات میراث تاریخی اصفهان را روشن نگه دارد اگر غیر از این اتفاق بیفتد دیگر اصفهانی باقی نمی‌ماند که نصف جهانش بنامیم.