حلقه وصل

15 دقیقه تا ساعت 16 روز 23 بهمن 1402 درست پشت سر تندیس اسقف اعظم خاچاطور وارتاپد گساراتسی (۱۵۹۰_۱۶۴۶ میلادی) ایستاده ام. پیرمرد درست در وسط یک حوض آب، عبایی بلند بر تن دارد و یک دستش روی کتاب‌های چاپ شده در دستگاه چاپی است که هرگز آن را ندیده، جهت نگاهش نظاره‌گر یک قالب حروف‌چینی کوچک است. او آموزگار و موسس اولین چاپخانه در اصفهان و خاورمیانه بود. این روحانی ادب‌دوست ارمنی، بین سال‌های ۱۶۳۶ تا ۱۶۳۷ چاپخانه را در محوطه کلیسای وانک بنا نهاده است. دنباله رد نگاه او را تا درهای باز کلیسای وانک می گیرم. روبرویم بنایی است که امروز درکنار اینکه محل عبادت برای همشهریان ارمنی است، یک اثر تاریخی مشترک برای همه ایرانیان است. اثری با نقاشی های نفیس و موزه ای ارزشمند. اثری که اصفهانی بودن خودش را خوب نشان می دهد. کلیسایی که یکی از حلقه های وصل اصفهان با جهان مسیحیت است. در میان این داشته ها دور می زنم که ناگهان خودم را سر سخنرانی مرحوم دکتر سید اصغر محمودآبادی می بینم. او می گفت: سالها قبل تر در مکانی که بعدها کلیسا شد، معبد زئوس بوده است و اینجا حقله وصل ما با دنیای باستان نیز به حساب می آید.