از شلوغ شاد تا خلوت غم!

فضاهای شهری کارکردهای مختلفی دارند ولی همه این کارکردها به انسان درون شهر باز می گرد. درست به همین خاطر است که قصه های آدم های شهر، قصه های شهر را می سازند و روایت حضور آنها در این فضاها، روایت کلی شهر را می سازند. قصه ای که لحظه به لحظه، تغییر می کند ولی گویی چون نخ تسبیح همه این قصه ها و روایت ها با همه تفاوت ها و تنوع هایشان به هم متصل هستند. روایت مردانی که بیش از خودشان به فکر زن و فرزندانشان هستند، روایت زنانی که دغدغه آبروی مردانشان را دارند و خواسته هایشان را نمی گویند تا این که همسرشان شرمنده نشود، روایت فرزندانی که یا در سوگ پدر و مادر نشسته اند و یا پدر و مادرشان، توانایی لازم برای برآوردن آرزوهای طبیعی آنها را ندارند.

فضاهای شهری جایی برای خلوت کمتر دارند. برای سبک شدن. برای رهایی از دردها و ناتوانایی ها. فضاهای شهری بیشتر برای ازدحام و شلوغی، ساخته شده اند. برای دیده شدن و کمتر جایی پیدا می شود که آدم در آن بتواند مخفی بشود. با خودش تنها بشود.

ساعت 16 و 20 دقیقه روز 25 بهمن 1402 دوربین من وارد این فضای خلوت در زیر سی و سه پل شد. دریغ از زمانی که آب از این مکان عبور می کرد و روایت ها و قصه های این فضا گونه ای دیگر بودند. اگر از شلوغی هم خبری بود شلوغ شاد بود نه خلوت غم!