فریاد سکوت

عطر رجب همه جا را گرفته است و روز برگزیده شدن پیامبر خوبی ها و مهربانی نزدیک است.  پیامبری که مرکز حکومت او به افتخار او، مدینه النبی نام گرفت و بدین گونه شهری با برکت نام او تغییر کرد و شهر پیامبر شد. عصر شده است و چیزی به غروب آفتاب نمانده است. میدان شهید فهمیده ایستاده ام و به یادمان شهری که روی هر طرف آن نوشته یا قائم آل محمد نگاه می کنم. این یادمان پیش از این در جای دیگری بود و جابجا شد. البته ماجرای جابجایی یادمان ها فقط به این یادمان محدود نمی شود. با این همه فکر می کنم الان جای مناسبی قرار گرفته است. خیابان های مصلی و دشتستان در دید من قرار دارند و خیابان های عطار و آیت ا... میرزا علی شیرازی در پشت سر من قرار گرفته اند. با این همه شاید این یادمان در این ساعت روز، معنای زیباتری پیدا کرده است و من در یکی از بهترین زمان ها به دیدار آن رفته ام. یادمان هم می توانند قصه های خودشان را تعریف کنند، فقط باید گوش ها را این دفعه کمی شست! تا قصه های آنها را شنید. البته که آنها دیدنی هستند ولی قصه هایشان شنیدنی است. نمی دانم چند نفر تا کنون مانند من در این میدان روبروی این یادمان ایستاده اند و متن آن را به دقت خوانده اند؟ این ها تنور خاموشی هستند. فریاد سکوتشان می تواند تا مغز استخوان را بسوزاند. قبل تر ها با اتوبوس یا تاکسی از کنار آن رد می شدم و شاید این نخستین باری است که ایستاده ام و او را به تماشا نشسته ام و مهمان دوربینم کرده ام. شما چه یادمان هایی را مهمان چشم و دوربینتان کرده اید؟ برای شما وجود یک یادمان چه اندازه ارزشمند است؟ تا کنون چه یادمان هایی در سطح شهر جابجا شده است؟ جابجایی یک یادمان از چه چیزی نشات می گیرد؟ این پرسش ها را به کناری بگذارید و سر فرصت به آنها پاسخ بدهید. الان بهترین کار این است که بدون فوت زمان، در پرس زنی های خود سری هم به یادمان ها بزنید و آنها را داخل بایگانی دوربین خودتان قرار بدهید. بگذارید روایت تصویری آنها در مکان فعلی ثبت شود. شاید روزی دیگر این یادمان سر از جای دیگر در آورد. شاید روزی بشود نقشه جابجایی یادمان های شهری را بشود تهیه کرد و به این گونه نشان داد که گویی متولیان شهر، نسبت بین این آثار و ایجاد هویت شهری را درست نمی دانند و یا نمی خواهند به آن عمل کنند. یادم رفت که بگویم ساعت 17 و 13 دقیقه روز سه شنبه دوم بهمن 1403 تصویر این یادداشت تهیه شده است.