اندوه خداحافظی

 

 

 

پایان! با نوعی حزن و تلخی خاص همراه است. حالا اگر این پایان، پایان یک دوره ابراز عاشقی باشد بی شک با نوعی فروریختن و در هم شکستن همراه است. شهر در طول تاریخ، این فروشکستن های مختلف را تجربه کرده است. تجربه های سخت و گاه بی نظیر که حافظه شهر هرگز آن­ ها را از یاد نخواهد برد. در مقابل آن تجربه تاریخی، اتفاقات همزمانی مختلف نیز توانسته، روایت ­های خاصی از شهر و برای شهر ایجاد کند. پایان دهه اول محرم و شام غریبان، نوعی از همان پایان ­های سخت است. پایانی که تقریبا شبیهی ندارد. برای بسیاری از افراد که عاشقانه و با تمام وجود، دهه اول را به عزاداری و سوگواری می­ پردازند، بی شک شام غریبان، پایانی چند وجهی است هم شام سوگ و عزای خاندان اهل بیت عصمت و طهرات است و هم ناراحت و غمگین از تمام شدن این سفره پربرکت فهم و شعور اسلامی هستند. روایت­های هیات­ها و مراسم­ های سوگواری متاسفانه، کمتر نوشته شده است و این ظلم بزرگی به روایت شهر و کشور است و از سویی در این مجموعه روایت ­ها، کمتر به احساس ­ها و حالت افراد در طول این مراسم ­ها و آیین ­ها پرداخته شده است. بی شک این اندوه پایانی را در چشم و صورت خادمان این مجموعه که برپادارنده خیمه سوپواری بودند، بیشتر می­ توان دید. آنها بساط یک روایت بزرگ را آماده کرده بودند و حالا باید این فرش رنگارنگ را خودشان جمع کنند و با این رنگین کمان خاطره خداحافظی کنند. آنها با تکه تکه اشیاء هیات هم وارد گفتگوی معنا دار شده اند و الان وقت خداحافظی و پایان این گفتگوست. گفتگوها، آدم ها را می­ سازند و بزرگ می کنند و چه گفتگویی، شیرین ­تر از گفتگو با مجموعه ارادت به اهل بیت عصمت و طهارت. تصویر این یادداشت در شام عاشورای حسینی و در لحظات پایانی هیات در خیابان تالار و در ساعت 22 و 24 دقیقه تهیه شده است.