یکم آذر؛ مکثی برای شنیدن صدای اصفهان

اصفهان را همیشه با شکوهِ آمیخته با آرامشش به یاد می‌آوریم؛ شهری که گویی از لابه‌لای آجرهایش نور می‌تراود و از دل هر کوچه‌اش قصه‌ای برمی‌خیزد. 

یکم آذر، روز اصفهان نه تنها یادآور تاریخی است که قرن‌ها بر شانه‌های این شهر نشسته، بلکه فرصتی است برای مکثی کوتاه؛ برای نگاه کردن دوباره به شهری که زیبایی‌اش به‌قدری آشکار است که گاه در ازدحام روزمرگی نادیده می‌ماند.

اصفهان شهر نقش‌ها و خطوط است؛ شهر گنبدهای فیروزه‌ای که آسمان را در خودش حل کرده و پل‌هایی که تاریخ را از روی آب عبور داده است. شهر رنگ‌هایی که بر کاشی‌ها جان گرفته‌اند و صداهایی که از بازار تا میدان، از چهارباغ تا جلفا در هم تنیده‌اند. اما فراتر از معماری و میراث، اصفهان شهری از جنس مردمانش است؛ از نفس‌هایی که در طول زمان این هویت را زنده نگه داشته‌اند. مردمانی که در ضرب‌آهنگ زندگی‌شان نوعی وقار، لطافت و صبوری هست که تنها در این اقلیم می‌شود آن را حس کرد.

روز اصفهان، یادآوری این حقیقت است که شهری با چنین پیشینه و چنین ظرفیت، سزاوار توجهی تازه است.  هر چند این روزها زاینده‌رودش خشک و تفتیده شده؛ هوایش با دود و گرد و غبار درآمیخته است  و تن مردمانش خسته و رنجور از بیماری است. اصفهان شایسته توجه است، نه توجهی سطحی یا مناسبتی، بلکه توجهی برای ساختن آینده‌ای که در آن فرهنگ، محیط‌زیست، معماری و روح این شهر دوباره در یک مسیر زنده و پایدار کنار هم قرار بگیرند. این روز فقط بزرگداشت گذشته نیست؛ دعوتی است برای آشتی با امروز اصفهان، برای شنیدنِ صدای شهر زیر گرد و غبار مشکلات و برای تصور فردایی که در آن، اصفهان نه فقط یک یادگار بلکه یک الگو باشد. شهری که باز زاینده‌رودش را جاری ببیند.شاید بیشترین حق اصفهان هم همین باشد: اینکه دیده شود، شنیده شود و اجازه یابد همچنان الهام‌بخش باشد. یکم آذر فرصتی است برای این دیدن و شنیدن؛ فرصتی برای بازگشت به اصالت، برای یادآوری اینکه در میانه تمام چالش‌ها و سختی‌ها، هنوز شهری هست که کافی است لحظه‌ای در میدان نقش جهان بایستی تا بدانی زیبایی می‌تواند همچنان دلیل ادامه دادن باشد.

روز اصفهان مبارکِ شهری که نصف جهانش می‌خوانند، اما تمام دل را می‌گیرد.