جشنواره‌ها؛ جایی برای معرفی زبان شخصی فیلمساز
«اگر حاکمان می‌دانستند که ساختن فیلم چه لذتی دارد، حتماً حکومت را رها می‌کردند و فیلمساز می‌شدند.» عباس کیارستمی
مجتبی اسپنانی (فیلمساز)- اصفهان امروز : «اگر حاکمان می‌دانستند که ساختن فیلم چه لذتی دارد، حتماً حکومت را رها می‌کردند و فیلمساز می‌شدند.»
عباس کیارستمی
منظور عباس کیارستمی، حتما لذت حضور در جشنواره‌ها نبوده، هرچند باارزش‌ترین جایزه هنری جشنواره‌ها را هم به دست آورده بود، منظورش نفس ساختن فیلم و خلق جهان تصویری بوده است.
سال‌ها است جشنواره‌ها در سراسر عالم، به نمایش فیلم‌ها و معرفی فیلمسازان می‌پردازند و این امر متداول و مرسومی است که هر جشنواره، سیاست ویژه خودش را داشته باشد .
بخش مهمی از فرآیند ساخت فیلم هم نمایش آن است و محلی برای دیده شدن آن، معتبرترین آنها هم جشنواره‌ها هستند. شاید هم بخش مهمی از فیلمسازان سراسر عالم، امروز فیلم‌هایشان را به‌قصد شرکت در جشنواره‌ای بسازند، اما هستند فیلمسازانی که حضور در جشنواره‌ها، همه دغدغه‌شان نیست.
من سال‌ها است در سینمای کوتاه حضورداشته‌ام و این حضورم هم بیشتر در اصفهان بوده است. در این سال‌های اخیر، متأسفانه شاهد توجه بی‌اندازه فیلمسازان به جشنواره‌ها هستم و این به‌خودی‌خود عیب نیست، به‌شرط آنکه جای نهاد و گزاره در آن عوض نشود، اینکه من فیلم می‌سازم، چون دغدغه دارم، چون مسئله‌ای را که شخصاً برای من در تجربه‌های زیستی حادث‌شده، با زبانی که خودم در سینما در حال کشف آنم، بیان کنم و با دیگران به اشتراک بگذارم.
اما جشنوارهزدگی و تنها حضور و موفقیت در جشنواره‌ها ازجمله جشنواره فیلم کوتاه تهران، بدون در نظر گرفتن مبتدا، یعنی دغدغه و زبان شخصی سینمایی، باعث الگوبرداری صرف از فیلم‌ها و فرم‌های روایی رایج و احتمالاً برنده و به چشمآمده جشنواره‌ها است.
الغرض، جشنواره فیلم کوتاه تهران هم می‌تواند برای هر فیلمسازی، بخش مهمی از فرآیند ساخت فیلم کوتاهش باشد و اگر آن فیلم با زبان شخصی فیلمساز و دغدغه او ساخته‌شده باشد، حتماً معتبرترین جایی که می‌تواند آن را نمایش دهد تا فیلم به چشم بیاید و به سینمای ایران معرفی شود، به حتم همین جشنواره فیلم کوتاه تهران است.