نورانی و زیبا

شنبه سی و یکم شهریور همزمان با روز ولادت با سعادت پیامبر رحمت، دعوت هستم و دارم می روم مهمانی. ماشین از بزرگراه شهید آقابابایی وارد کنار گذر هشت بهشت می شود و می آید پشت چراغ قرمز می ایستد. چشمان من همراه ماشین روی تابلوی روبرو می ایستد. گوشی همراه را در می آورم و همانجا از پشت شیشه ماشین در ساعت 11 و 32 دقیقه تصویر این یادداشت را تهیه می کنم.  طرح جلد کتاب پایی که جا ماند روبروی من ایستاده است. یاد هشت سال رشادت افتادم. یاد بزم غیرت و مردانگی افتادم. در آن میهمانی، بسیاری جان هایشان را برای لقای دوست و ماندگاری کشور دادند. چه بسیار چشم ها که دیگر دنیا را ندیدند، چه بسیار گوش هایی که دیگر صدای این جهان خاکی را نشنیدند. و چه ریه هایی که هنوز بوی باروت و تنهایی می دهند. چه کودکانی که دیگر نوازش پدر را ندیدند. چه مادرانی که نتوانست  با پسرشان سر یک سفر بنشینند. چه زنانی که هم سوگ مرد جوانمرد را داشتند و هم باید مردانه زندگی می کردند. و چه دست ها و پاهایی که جا ماندند. البته  که ایرانی، نوشتن این روایت را شروع کرد ولی حجم روایت های نوشته شده در مقابل کارهای انجام شده، بسیار اندک است. اکنون همه کسانی که توانایی نوشتن دارند در مقابل آن جان های پاک و آن جوارح بهشتی، وظیفه ای سنگین دارند. وظیفه ای که باید در ثبت روایت ها برای تاریخ ایران انجام شود. اصفهان در دوران دفاع خوش درخشید و گنج بزرگی از روایت را تولید کرد. وقت آن است که در پشت خاکریزهای کاغذی با قلم از دین و تاریخ و فرهنگ دفاع کنیم و نشان دهیم که ادامه دهنده راه همان ستارگان بزرگی هستیم که در همین شهر و در همین کوچه ها و خیابان ها قدم می زدند و باارزشترین سرمایه وجودی خود را اهدا کردند. تا اعتقادات تا امنیت و تا شهر و مردمان آن آرام زندگی کنند. شهدایی که هنوز هم حضورشان به شهر ما زندگی و امید می بخشد. گلستان شهدای اصفهان بی شک یکی از بهترین نقاط این شهر است. نقطه ای که آسمانیان هم آن را نورانی و زیبا می بینند.