زنان هنرمند

پرسه زنی در اصفهان بدون پرسه زنی در صنایع دستی و هنرهای سنتی نصف جهان، ابتر و ناقص است. یکی از این صنایع دستی، کارهای چاپ قلمکار است. بسیاری از ما سفره ها و یا دیگر محصولات این هنر زیبا و ماندگار را در خانه داریم. از جمله در سال های اخیر لباس ها و پوشاکی که هم به صورت چاپ قلمکار زینت شده و یا از طرح آن در چاپ و بافت استفاده شده در بازار دیده می شود. در تجربه شخصی نزدیک یک دهه پیش پارچه مخصوص این هنر را خریداری کردم و بعد از طی کردن مراحل مختلف برای چاپ نزد یکی از هنرمندان خوب شهر بردم. لباسی برای خودم و همسرم، که همچنان دوستش داریم و از آن استفاده می کنیم. در اوج این هنر نقاشی قلمکار وجود دارد. شروع قلم کارسازی با قلمکار نقاشی است که قدمتش لااقل به دوره تیموری می‌رسد و این نکته‌ای است که صاحب نظران بر آن تأکید داشته‌اند؛ اما استادکاران پرسابقه قلمکار نقاشی، از رونق و رواج این هنر نفیس و فاخر در دوره صفوی یاد می‌کنند و اینکه محمد خان علی و اسماعیل کاشانی، آقا محمود و مغیث اصفهانی و به ویژه شفیع عباسی در این زمینه از هنر بومی و سنتی ایران پیشگام بوده‌اند. اما من نیز در مجموعه پرسه زنی هایم در گالری ها، به نمونه جالبی از این نقاشی قلمکار رسیدم. متن این نقاشی البته حکایت عاشقانه ای را ترسیم می کند و این اثر یک هنرمند خانم است که در خانه هنرمندان  و تاریخ چهارشنبه 2 آبان ماه 1403 دیدم و تصویر آن را در ساعت 16 و 49 دقیقه ثبت کردم. این تصویر و این هنرمند خانم باعث شده تا در این هفته که با نام زنان نام گذاری شده است یادی بکنیم از هنرمندان زن شهرمان. از هنرمندانی که در خانه هایشان، وظایف متفاوت دیگری را نیز بر عهده دارند و همه آنها را باید به بهترین وجه انجام دهند. اصولا هنر در ذات زنان وجود دارد. زنان با بهترین حالت، خانه، سفره غذا و محل زیست و کارشان را چیدمان می کنند و همسر و فرزند را برای حضور در جامعه آماده می کنند. از سویی بنا بر عقیده قدیمی، زنان بیشتر مظهر جمال هستند آن هم جمال خداوندی! و زیبایی بیش از هر چیز دیگری با هنر در ارتباط است. با این همه بسیاری از زنان شهر ما به طور حرفه ای هنر و یا هنرهایی را دنبال می کنند و به عنوان زنان شاخص در سطح ملی و بین المللی حرف برای گفتن دارند. در پایان امیدوارم همین حس و حال عاشقانه این تابلو در خانواده های ما هم جاری باشد و قدر زنان هنرمند را بیشتر بدانیم.