درختانی که جدی گرفته نشده اند

در پرسه زنی و اصفهانگردی، بی شک‌ درختان سهم مهمی دارند. روایت این درخت تا اندازه ای مهم است که می توان از آن به «روایتی از باغ شهر اصفهان!» رسید. این تعبیر برای یک متن روزنامه نیست، دعوتی است برای یک  نمایشگاهی تجسمی. نمایشگاه باغ‌شهر، کاری از علیرضا رفوگران  در گالری موسسه  آرین  هنر معاصر از ۲۳ آذر  تا ۵ دی ماه ۱۴۰۳  برپاست. در بیانیه نمایشگاه آمده است: « اکوسیستم شهری برای مردم شهر از اولویت‌های‌ ایجاد و برقراری شهر است. نادیده گرفتن آن و همچنین انگاشت آنکه طبیعت در بیرون شهر هست، نگاهی عمومی برای فرهنگ ما شده و باعث آسیب رساندن به طبیعت شهر است و متعاقبا مجال زیستن را در تنگنا قرار داده است. ما نیازمند تعامل با طبیعت هستیم. تفاوتی ندارد در زیر عناوین شهر یا روستا باشد؛ ارکان راه توسعه شهری با نادیده گرفتن ضرورت طبیعت به ویژه توسعه گیاهی، خللی را در شکل‌یابی و زندگی ایجاد کرده است» . درباره این نمایشگاه حسین تحویلیان از هنرمندان حوزه تجسمی در یادداشتی با عنوان « هیچ کس زاغچه را بر سر یک مزرعه جدی نگرفت» نوشته است:« زمانی مرحوم سهراب سپهری از زاغچه‌ای گفت که به عنوان مظهری از طبیعت جدی گرفته نشد است. آن روزها مزرعه‌ای بود که زاغچه کنار آن دمی بنشیند. امروز اما علیرضا رفوگران از درخت‌هایی می‌گوید که جدی گرفته نشده‌اند و تنها تنه بریده شده آن باقی مانده است.  160 عکس از عکس‌های فراوانی که این هنرمند طی دوسال اخیر از باقی مانده درخت‌های شهری اصفهان جمع آوری کرده، در گالری آرین هنر معاصر خیابان فرشادی به نمایش گذاشته است. در این نمایشگاه مخاطب در حصاری از تنه‌های بریده شده درخت قرار می‌گیرد تا شاید صدای درخت‌ها را بشنود. این صدا در کنار ویدئویی از درختان خیابانی که چشم آشنای شهر اصفهان ‌و بسیاری از شهر ها هستند تضادی را تولید می‌کند. و این سوال که آیا فردا درختی هست؟ هنرمند اسامی باغ‌های از دست رفته اصفهان را در کنار استیمنت خود قرار داده و با این کار بیان می‌کند که از باغ شهر اصفهان تنها خاطره‌ای باقی مانده است. موضوع نمایشگاه تلخ است اما این تلخی با یک بیان هنری ساده و سریع زده شده است. این برخورد ویژگی هنر معاصر است که هنرمند از لایه‌های تزئینی دوری می‌کند تا شفاف با مخاطب خود پیوند بخورد. بازدید در این نمایشگاه مخاطب در حصاری از تنه‌های بریده شده درخت قرار می‌گیرد تا شاید صدای درخت‌ها را بشنود. این صدا در کنار ویدئویی از درختان خیابانی که چشم آشنای شهر اصفهان ‌و بسیاری از شهر ها هستند تضادی را تولید می‌کند. و این سوال که آیا فردا درختی هست؟ هنرمند اسامی باغ‌های از دست رفته اصفهان را در کنار استیمنت خود قرار داده و با این کار بیان می‌کند که از باغ شهر اصفهان تنها خاطره‌ای باقی مانده است.موضوع نمایشگاه تلخ است اما این تلخی با یک بیان هنری ساده و سریع زده شده است. این برخورد ویژگی هنر معاصر است که هنرمند از لایه‌های تزئینی دوری می‌کند تا شفاف با مخاطب خود پیوند بخورد. بازدید از این نمایشگاه و گفتگو و سهیم شدن در این مواجهه اندوه را توصیه می‌کنم».