حسن روانشید| اگر اغماض است ترک فعل به‌حساب می‌آید و درصورتی‌که عمدی در کار باشد به‌نوعی جنایت است، زیرا بیش از هجده ماه از ورود ویروسی مرگبار به نام کووید ۱۹ به کشور می‌گذرد که اگر استقامت ملت نبود امروز نیمی از کشور به ماتم‌سرایی بزرگ تبدیل شده و اختیار و عنان امنیت جامعه از کف می‌رفت. در طول این مدت علاوه بر فوت بیش از یکصد هزار نفر از هم‌میهنان که خانواده‌های بسیاری را به عزا و ماتم نشانده صدها نفر از کادر درمان و دیگر ارگان‌ها و نهادهای درگیر با ویروس نیز جان خود را از دست دادند تا با پسوند سلامت به جمع شهدا بپیوندند. در بحرانی‌ترین روزهای اقتصادی کشور مبلغ یک میلیارد دلار از صندوق ذخیره ملی به وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی اختصاص داده شد تا به‌سرعت نسبت به تهیه اقلام دارویی و واکسن و همچنین تجهیزات پزشکی اقدام نمایند. واحدهای صنعتی تولید نیازها ازجمله ماسک و دستگاه اکسیژن ساز با یک اقدام جهادی تأسیس و ظرف مدتی کمتر از سه ماه توانستند قسمتی از نیازهای داخلی را تأمین و پس از شش ماه به دپوی آنچه می‌سازند، بپردازند. همه
این‌ها برای کشوری که بیش از چهل سال در تحریم و فشار و تصرف و مصادره اموال خارجی قرار داشته به‌جز استقامت نام دیگری ندارد که البته در کنار آن بودند مردمانی ایثارگر تا کرونا را هم دشمن فرضی به‌حساب آوردند و در برابر آن به سپر دفاع و مقاومت مجهز گردند. اما بازهم در این میان همان کسانی که هرگز نمی‌خواستند واقعیات را درک کنند سد راه آن‌هایی می‌شدند تا براثر سهل‌انگاری‌ها ضمن انتقال ویروس جان دیگران را به خطر انداخته و خود نیز گرفتار این چالش شوند. کرونا یک ویروس هزارچهره می‌باشد که صغیر و کبیر نمی‌شناسد و به‌قدری میکرونی است تا با دقیق‌ترین میکروسکوپ‌های ساخته‌شده، دیده نشود تا جایی که همین ماسک‌های مورداستفاده هم ناامن باشند اما چاره جز این نیست تا از میان بد و بدتر همان بد را انتخاب کنیم. تجربیات ۱۸ ماه گذشته همه دانشمندان علم طبابت و بخصوص متخصصان عفونی جهان را به این باور رسانده که در میان همه گزینه‌ها هیچ‌یک به‌اندازه مراقبت و اجرای صددرصدی شیوه‌نامه‌های بهداشتی مؤثر نبوده و نخواهد بود که مهمترین آن‌ها حفظ فاصله فیزیکی است تا این روزها به فراموشی و نسیان سپرده شوند. اراده نیروهای انتظامی در پیشگیری از سفرها
طی یکی دو مورد اخیر، کاری شایسته و قابل‌تقدیر بود اما علاوه بر این موارد و برگزاری دورهمی های دوستانه و خانوادگی و همچنین حضور در مراسم‌های شادی و عزا بازهم هستند دشمنانی که از آستین اقتصاد بیرون آمده تا در خفا جان‌ها بگیرند و میزان ابتلاها را به‌شدت افزایش دهند و فرصت را از کادر درمان سلب و هزینه‌های کلان تهیه دارو، واکسن و تجهیزات بهداشتی مضاعف را به اقتصاد بحران‌زده کشور تحمیل نمایند. نگاهی خریدارانه به اطراف و مشاهده هزاران دفاتر خدماتی و پیشخوان دولت که در آن‌ها ریزودرشت از سر و کول هم بالا می‌روند و بدون هیچگونه واهمه‌ای پیش از ظهر هرروز را برای انجام کارهایی کوچک و پیش‌پاافتاده که وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات هم می‌تواند با استفاده از سیستم‌های مجازی و سایت‌های اینترنتی که امروز خوشبختانه در خانه‌ها در دسترس است و نسل‌های نو به انجام آن اشراف دارند این مسیر پرخطر را از جلوی پای جامعه بردارند تا دانسته و نادانسته وارد مخاطرات ابتلای خاموش نشوند! می‌گفت: اول وقت شنبه سیزدهم شهریورماه جاری علی‌رغم رعایت‌های وسواسی که در طول این مدت برای حفظ شیوه‌نامه‌های بهداشتی و بخصوص رعایت فاصله فیزیکی داشتم ناچار
شدم به‌منظور انتقال یک شماره تلفن همراه اول به یکی از این دفاتر خدماتی مراجعه تا در یک فضای بیست‌متری مسقف درحالی‌که حدود چهل نفر ساکن آن بودند به‌صورت کتابی و چسبیده به هم در صف انتظار انجام کاری باشم که می‌توان آن را از طریق شبکه‌های مجازی و اینترنتی انجام داد. اما در این شرایط خاص باید روش‌های جدید را فعال کرد و تمامی مواردی که به صورت غیر حضوری قابل انجام هست را به داشبورد خدمات دولت الکترونیکی افزود. از این طریق ضمن کاهش خطرات انتقال بیماری و هزینه‌ها، افزایش راندمان و کارایی خدمات، زمینه رونق فعالیت‌ها را زیر سایه قرنطینه فراهم کرد. به این شکل شبهه مشارکت این دفاتر در گسترش بیماری و عذاب وجدان ناشی از آن هم کاهش خواهد یافت.
ادامه دارد
