اصفهان قربانی انتصابات غیربومی

«نه به کسی ظلم می‌کنیم و نه اجازه می‌دهیم به ما ظلم شود.»  این جمله ای است که مهدی جمالی‌نژاد در روز معارفه‌اش به‌عنوان استاندار اصفهان گفت و بعدها در محافل مختلف تکرار شد؛ اما حالا همین عبارت به معیاری برای سنجش سیاست‌های مدیریتی استان تبدیل شده است. این سخن صریح، اکنون در برابر آزمونی واقعی قرار گرفته است. چراکه تداوم انتصاب مدیران غیربومی در برخی جایگاه‌های کلیدی استان، برخلاف همین اصل و در تضاد با وعده‌های دولت مبنی بر استفاده از مدیران بومی است.

پزشکیان در آغاز کار دولت چهاردهم وعده داده بود که برای هر استان، از مدیران بومی و «غیرپروازی» استفاده کند و هدف از این رویکردرا تقویت سرمایه اجتماعی، افزایش بهره‌وری و کاهش شکاف میان تصمیمات اجرایی و نیازهای واقعی هر استان ذکر کرد. با این حال چیزی که در عمل بخصوص در اصفهان مشاهده می شود متفاوت از وعده‌های دولت است. با انتصابات کلیدی به‌ویژه در صنایع بزرگ، شرکت‌های خدماتی و نهادهای زیست‌محیطی، تصمیم‌گیری به مدیرانی سپرده شده که نه شناختی از جغرافیای انسانی و صنعتی اصفهان دارند و نه ریشه‌ای در مسائل محلی. نتیجه چنین روندی، تصمیم‌سازی‌هایی است که گاه در تضاد با منافع بومی و توسعه پایدار استان قرار می‌گیرد.مدیری که از دل یک شهر یا استان برخاسته، پیچیدگی‌های فرهنگی، اقلیمی و اقتصادی آن را درک می‌کند.

چنین مدیری تصمیم‌هایش بر پایه‌ شناخت محلی است، نه بر اساس داده‌های اداری و گزارش‌های پشت میز.در مقابل مدیر غیربومی حتی اگر متخصص و کارآمد باشد، برای فهم ریشه‌های مشکلات و ارتباط با ذی‌نفعان محلی زمان زیادی از دست می‌دهد. بسیاری از کارشناسان این نوع مدیریت را «مدیریت مسافری» یا «پروازی» می‌نامند؛ مدیری که در نهایت نه به آن شهر احساس تعلق دارد و نه با مردمش پیوندی ماندگار برقرار می‌کند.وقتی تصمیم‌های مهم درباره منابع آب، صنایع بزرگ یا توسعه استان در دفاتری گرفته می‌شود که از بافت و واقعیت اصفهان دورند، این یعنی نادیده گرفتن حق مردم. مردمی که امروز از خشکسالی و آلودگی هوا رنج می‌کشند بی‌تردید با روی کار آمدن مسئولانی که هیچ درکی از شرایط محیط زیست و زندگی آنان ندارند و تصمیم هایشان این شرایط را سخت‌تر نیز می کند مصداق همان «ظلم» است که استاندار وعده داده بود اجازه وقوعش را ندهد.

مدیرانی که از بیرون می‌آیند و از درون مردم نیستند، گاه با ساده‌سازی مسائل، تصمیم‌هایی می‌گیرند که تبعاتش سال‌ها باقی می‌ماند؛ از مدیریت نادرست منابع گرفته تا واگذاری فرصت‌های اقتصادی به نفع استان‌های دیگر.

اصفهانی که سال‌ها و در دوره‌های گذشته سهم بالایی در مدیران و فرماندهان از جنگ تحمیلی گرفته تا دولت‌های مختلف را داشته امروز شاهد قرار گرفتن مدیران غیربومی و پروازی نه تنها در جایگاه‌های مدیریتی که در هیئت مدیره‌ها است. انتخاب مدیران بومی به‌معنای چشم‌پوشی از شایسته‌سالاری نیست؛ بلکه بازگرداندن عدالت به ساختار مدیریتی استانی است. وقتی نیروهای بومی متخصص و باتجربه نادیده گرفته می‌شوند و صندلی‌ها به غیربومی‌هایی سپرده می‌شود که تنها به اتصالات اداری متکی‌اند، این نه‌فقط بی‌عدالتی که به یک تبعیض ساختاری دامن خواهد زد.

اصفهان ده‌ها مدیر توانمند، استاد دانشگاه، صنعتگر و مدیر اجرایی دارد که سال‌ها تجربه و دانش خود را در همین خاک اندوخته‌اند. بی‌توجهی به این ظرفیت‌ها، به‌معنای اتلاف سرمایه انسانی و کاهش بهره‌وری نظام اداری است.

باز به همان عبارت اول باز می‌گردیم. استاندار اصفهان جمله‌ای گفت که حالا بیش از هر زمان دیگری نیاز به تحقق آن است.«نه به کسی ظلم می‌کنیم و نه می‌گذاریم به ما ظلم شود.»

ادامه روند انتصاب مدیران غیربومی و تصمیم‌گیری‌های بر خلاف منافع استان، مصداق روشن همین ظلم است؛ ظلمی که اگر اصلاح نشود، مردم اصفهان آن را در قالب از دست رفتن فرصت‌های توسعه، افت کیفیت مدیریت و کاهش اعتماد عمومی تجربه خواهند کرد. زمان آن رسیده که وعده‌های رئیس‌جمهور و شعار عدالت‌محور استاندار، از گفتار به عمل برسد؛ با گزینش مدیرانی که نه پروازی، بلکه از جنس خاک و مردم اصفهان‌اند.