بزن در رو

امیر حسین احتشامی-اصفهان امروز: «ایران تیمی است بزرگ با ایده‌های روشن» این بخشی از صحبت‌های دیروز فرناندو هیرو سرمربی تیم ملی اسپانیا در گفتگو با یک شبکه تلویزیونی کشورش است.

هیرو که تنها دو روز مانده به آغاز مسابقات جام جهانی جایگزین لوپتگی مغضوب شد در حالی لب به ستایش تیم ملی ایران گشوده که در همان مصاحبه به کار بزرگ کی روش در مدت هفت سال حضور روی نیمکت یوزهای ایرانی هم اشاره‌کرده است. اما درست مشابه چنین ایده‌ای را سرمربی تیم ملی هم دارد و این ایده‌ها را برای بازی با پرتغال می‌خواهد به مرحله اجرا درآورد. کی روش می‌داند اگر شاگردانش موفق به شکست حریف هم‌گروه شوند، ایران برای نخستین بار به مرحله دوم جام جهانی می‌رسد و این افتخار برای همیشه در بایگانی ذهن جهانیان به یادگار باقی خواهد ماند. او برای تشویق شاگردانش به انجام این مأموریت بسیار دشوار بازیکنانش را به تلاش هزار درصدی فرامی‌خواند. «همیشه به بازیکنانم می‌گویم همان موقع که در زمین هستید، زمانی است که باید هزار درصد توان خود را بگذارید چون وقتی مسابقه شروع می‌شود، باید لذت ببرید ولی وقتی صحبت از کار و تلاش است، وقتی می‌خواهید افراد و انسان‌های مختلف کارشان را درست انجام دهند، باید خواسته خود را از آن‌ها بالا ببرید؛ بنده ایمان‌دارم غیرممکن‌ها از همین‌جا شروع می‌شود؛ وقتی افراد مختلف می‌بینند غیرممکن در حال رخ دادن است، به شما ایمان می‌آورند.» با این اوصاف بازی دوشنبه‌شب تیم ملی مقابل پرتغال هم کاملاً از تفکرات کارلوس کی روش متأثر خواهد بود، همان‌گونه که دیدار با مراکش و اسپانیا هم کاملاً با اندیشه‌های تاکیتکی این سرمربی پرتغالی گره‌خورده بود.

اندیشه‌های دفاعی کی روش

کی روش از آن مدل مربیانی است که به حفظ دروازه بیشتر از گل زدن اهمیت می‌دهند و پایه تفکرت تاکتیکی آن‌ها را زنجیره‌ای از مدل‌های دفاعی کارآمد تشکیل می‌دهد. در جام جهانی قبل همین سیاست یک امتیاز برای تیم ملی ایران به همراه داشت و اگر گل مسی در دقیقه 91 بازی با آرژانتین نبود چه‌بسا ایران دو امتیازی می‌شد. این شیوه بازی که کی روش برای تیم ملی انتخاب کرده تا حدودی با شیوه تاکتیکی بوکسور مشهوری چون کلی شباهت دارد. کلی نیز در مقابل برخی حریفان سرشناس همچون جورج فورمن و یا جو فریزر چند راند دربست دفاع می‌کرد تا حریف خسته شود و درست زمانی که انرژی رقیب تحلیل می‌رفت کار او را با چند ضربه سنگین می‌ساخت. درباره تیم ملی هم می‌توان ادعا کرد کی روش مرحله نخست از این پروسه را به‌خوبی توانسته جا بیندازد؛ یعنی این‌که حریفان را تا می‌تواند خسته کند اما مرحله اساسی‌تر یعنی ضربه زدن به رقیب در زمان خستگی خود به چند سال کار مداوم دیگر نیاز دارد. به‌طور مثال اگر تیم ملی مرحله دوم از این سیاست را به‌خوبی یاد گرفته بود نه‌تنها می‌توانست از اسپانیایی‌ها امتیاز بگیرد بلکه چه‌بسا گل سرنوشت‌ساز پیروزی‌بخش را هم به ثمر برساند. البته همین شیوه بازی مقابل مراکش جواب داد و تیم ملی در واپسین دقایق بازی رقیب آفریقایی را وادار به‌اشتباه کرد تا سه امتیاز بازی نخست را به چنگ آورد.

بازی با بوسنی یادآور بازی انتحاری

کری خوانی کی روش و بازیکنان برای پرتغالی‌ها از همان ثانیه‌های پس از پایان دیدار با اسپانیا آغاز شد. دیداری که قرار است دوشنبه‌شب در ورزشگاه موردوویا آره‌نا سارانسک برگزار شود. تیم ملی اگر در این بازی موفق به شکست حریف شود راهی مرحله حذفی خواهد شد و در صورت تساوی و به‌شرط شکست اسپانیا مقابل مراکش با اختلاف بیش از دوگل هم به مرحله یک شانزدهم نهایی راه پیدا می‌کند. پس مطمئن‌ترین و بهترین راهکار برای کی روش طراحی نقشه است که به شکست پرتغالی‌ها بینجامد و درست از همین‌جا نگرانی‌ها آغاز می‌شود چراکه فرورفتن محض در قالب دفاعی، تیم ملی را به هدفی که دارد نخواهد رساند و خارج شدن از آن قالب همیشگی هم ممکن است همان بلایی را سر تیم بیاورد که مقابل بوسنی در جام جهانی 2014 رقم خورد. در آن بازی هم ملی پوشان کشورمان دست از آن بازی احتیاط‌آمیز برداشتند و با بازی باز به مصاف رقیب اروپایی رفتند به تصور این‌که با فشار بر تیم بوسنی می‌توانند پیروز میدان شوند. اما در عمل آنچه اتفاق افتاد دریافت سه گل بود که شکست دور از انتظاری را برای تیم ملی ایران رقم زد. با این اوصاف به‌طور یقین کی روش درس‌های لازم را از بازی با بوسنی گرفته است و در یک بازی سرنوشت‌ساز مقابل پرتغال باید به‌گونه‌ای شاگردانش را روانه میدان کند که هم مردان هجومی ایران به‌اندازه کافی صاحب موقعیت گلزنی شوند و هم خط دفاعی ما جولانگاه رونالدو ویارانش نشود. چنین مدل بازی از همان مدل‌هایی است که باید مقابل قهرمان یورو 2016 اجرایی شود و البته عملیاتی بسیار پیچیده و طاقت‌فرسا خواهد بود.