شیخ بهایی روحت شاد
هفتم دیماه ۱۴۰۴ برای اصفهان ما شب متفاوتی بود؛ شبی که آسمان سخاوتش را بر سر این دشت تشنه باران فرستاد. شنیدن صدای ناودانها و تماشای خیابانهای خیس، پس از مدتها خشکسالی و نفستنگی، هدیهای بود که حال شهر را خوب کرد. اینکه در عرض شش ساعت، یکچهارم میانگین بارش سالانه ببارد و چادگان ۵۱ میلیمتر، فریدن و دهاقان و خوانسار آنطور سیراب شوند و اصفهان ۳۲ میلیمتر باران دشت کند، اتفاقی است که باید برایش سجده شکر به جا آورد. اما در کنار این شکرگزاری، نکاتی هم هست که شاید بد نباشد با نگاهی کارشناسی و دلسوزانه به آنها فکر کنیم تا کاممان از این رحمت الهی شیرینتر شود.
اصفهان امروز_ راضیه چنگیز نائین:
هفتم دیماه ۱۴۰۴ برای اصفهان ما شب متفاوتی بود؛ شبی که آسمان سخاوتش را بر سر این دشت تشنه باران فرستاد. شنیدن صدای ناودانها و تماشای خیابانهای خیس، پس از مدتها خشکسالی و نفستنگی، هدیهای بود که حال شهر را خوب کرد. اینکه در عرض شش ساعت، یکچهارم میانگین بارش سالانه ببارد و چادگان ۵۱ میلیمتر، فریدن و دهاقان و خوانسار آنطور سیراب شوند و اصفهان ۳۲ میلیمتر باران دشت کند، اتفاقی است که باید برایش سجده شکر به جا آورد. اما در کنار این شکرگزاری، نکاتی هم هست که شاید بد نباشد با نگاهی کارشناسی و دلسوزانه به آنها فکر کنیم تا کاممان از این رحمت الهی شیرینتر شود.
اصفهان، شهری نیست که با بارش باران( هرچقدر هم شدید) دستوپایش را گم کند یا در آن آبگرفتگی به بحران تبدیل شود. هوش تاریخی این شهر، قرنها پیش توسط امثال شیخبهایی در رگهای این خاک دمیده شده است. شبکه حیرتانگیز «مادیها» که مثل مویرگ در دل محلات قدیمی و جدید میچرخند، دقیقاً برای همین روزها طراحی شدهاند؛ برای اینکه آب را نه بهعنوان یک زحمت، بلکه بهعنوان مایهی حیات مدیریت کنند و به دل سفرههای زیرزمینی بفرستند. اگر امروز میبینیم که خیابانها گاهی کشش این حجم از آب را ندارند، شاید یادآوری این نکته باشد که باید با میراث مهندسی شهرمان مهربانتر باشیم و مسیر این مادیها را باز و زنده نگه داریم. شهر ما زیرساختش برای همزیستی با آب آماده است، بهشرط آنکه ما هم قدر این طراحی هوشمندانه را بدانیم.
موضوع دیگری که با باران دیشب کمی ذهن را درگیر میکند، نوع مواجهه ما با پدیدههای جوی است. کمی عجیب به نظر میرسد که در روز اوج آلودگی هوا (شنبه)، وقتی نفسکشیدن سخت بود، در ردهها باز ماند و دانشآموزان به مدرسه رفتند، اما درست روزی که با پیشبینیهای هواشناسی موج بارش و هوای سالم و پاک و اکسیژن خالص به شهر برگشت، بچهها خانهنشین بودند و مدارس غیرحضوری بود. این پارادوکس، شاید نشاندهندهٔ این است که ستاد مدیریت بحران در تصمیمگیری دچار مشکلات اساسی است و آن طور به نظر میرسد که برای تصمیم غیرحضوری شدن مدارس از هواشناسی استعلامی گرفته نمیشود.
حرف آخر اینکه، این بارش بیسابقه، آزمونی بود که نشان داد اصفهان ما چقدر تشنه است و چقدر ظرفیت دارد. ظرفیتی که اگر باتدبیر بهموقع و احیای همان نگاه مهندسی قدیم و علم امروز همراه شود، باران را فقط و فقط به «رحمت» تبدیل میکند، نه زحمت ترافیک و تعطیلی. امیدواریم این بارشهای ناب، تلنگری باشد برای تصمیمگیریهای هماهنگتر؛ تا هم از هوای پاک لذت ببریم و هم چرخ زندگی و حیات شهر، روانتر بچرخد. اصفهان زیبا، شایستهی مدیریتی است که بهاندازه معماریاش، دقیق و آیندهنگر باشد.
