اصفهان گرد -۱۰۲
دروازه ورود به تاریخ
محرم که می شود پرچم سوگواری شهادت امام حسین علیه السلام، بن بست ها را به بی انتها، به دریا، به آسمان، به سبزی همه درختان، به بلندترین کوه های ایستاده، به ابرهای پرنده، به پرندگان آوازخوان، به آوازهای پیامبران، به شهر خدا، به سرزمین عشق متصل می کند
انتهای بن بست دیگر دیوار نیست! محرم که می شود پرچم سوگواری شهادت امام حسین علیه السلام، بن بستها را به بی انتها، به دریا، به آسمان، به سبزی همه درختان، به بلندترین کوه های ایستاده، به ابرهای پرنده، به پرندگان آوازخوان، به آوازهای پیامبران، به شهر خدا، به سرزمین عشق متصل میکند. بن بست های این چنینی به بی نهایت آزادی و رهایی و شاهراهای بلند وصل می شوند. بن بست ها با این پرچم ها، دروازه ورود به تاریخ می شوند، تاریخ آزادگی و شهادت. تاریخ ارادت و تعزیت. تاریخ اسلام و ایران. این پرچمها و نشانها، جدای از ارادت صاحبخانه به امر قدسی امامت، نشانه هایی از هویت فرهنگی زنده و متداوم در شهر است. شهر با همین پرچم ها در هر بن بستی، قصه و روایتی تازه می آفریند و این روایت است که می ماند و بدین گونه بن بستها فراتر از امکان ثبات مادی کالبدی ساختمان هایشان، همراه با روایت خودشان خواهند ماند. پرچم ها با همه اشتراک معنوی خودشان، دارای استقلال هستند درست مانند خود آدم ها و خانواده ها. به مدد همین پرچم ها و بیرق ها، فضاهای خانه و خانواده هم وارد روضه و خیمه سالار شهیدان شده اند. آری شهر یک پارچه در زیر خیمه ای برای امام قرار گرفته است و حالا هر میدان، هر خیابان، هر گذر، هر کوچه و بن بست، حتی هر خانه، مانند یک سوگوار در گوشه ای از این خیمه قرار دارد و یا حسین می گوید، نوحه می خواند و نشان می دهد که سوگوار است. تنها به واسطه امام حسین علیه السلام است که سنگ و چوب و آهن و ساختمان هم می توانند وارد حریمی شوند که باید جان داشت. این پرچم ها درست مانند پیشانی بندی است که در پیشانی سوگوار بسته می شود، بر در خانه ها بسته می شود و هر خانه ای که چنین افتخاری را دارد، در قصه محرم شهر، حرف بیشتری برای گفتن دارد. تصویر این یادداشت در ساعت 10 و 53 دقیقه روز جمعه 22 تیرماه 1403 تهیه شده است.
