اشک های تاریخ شیعه

 

چشم­ها یکی از عناصر مهم زیست و شناسایی افراد هستند. یکی از حالت­ های مهم چشم ­ها زمانی است که اندوه باعث می ­شود، اشک از آن جاری شود. این لحظه برای انسان­ ها در تمامی فرهنگ ­ها، از ارزش نمادین و فرهنگی خاصی برخوردار است. ارزشی که گاه مساوی با ارزش خود انسان و یا بعد انسانی انسان در نظر گرفته شود. اشک­ ها، کارهای بزرگی را انجام می­ دهند و می ­توانند شور و موجی ایجاد کنند که چون دریاهای طوفانی عمل کنند. اشک ­های بی صدا خودشان حکایتی دارند حکایتی از مظلومیت مضاعف و ممتد. اشک ­های با صدا هم برای خودشان روایتی دارند. روایتی از اندوه بزرگ، از سوگی سخت و سنگین. در این میان اشک­ های شادی و شوق، گونه­ای دیگر و ناب هستند که گاه به انسان، مقام خوب خودش را یادآور می­ شوند. مقام مهربانی و شادی اصیل را! مقام ذوق و جوشش از درون را. جالب این است که در روضه اباعبدا... الحسین علیه السلام، همه انواع اشک را می ­توان دید. اشک های بی­ صدای تاریخ شیعه، اشک هایی که ناشی از سوز شناخت درونی افراد حاصل شده است و اشک­ های با صدای عزادارانی که غرق در مصیبت ابرمرد هستی هستند. در این میان گاه اشک­ های شوق حضور در این عرصه بزرگ هم بر چشمان عاشقان می نشیند و بهجتی بزرگی فرد را در بر می گیرد. همیشه انسان­ها به خاطرات سوگ­ ها و ناگواری ­های مختلف و متفاوت همراه اشک می­ شود ولی کمتر سوگی است که در تاریخ بماند و صدها سال انسان­ های بی­شماری همراه این جریان اشک بگرند. اشکی که از چشم یک نسل بیرون می ­آید و در چشم نسل دیگری می ­نشیند. اما حسین و واقعه کربلا نه تنها از این مزیت برخوردار است که از همه انواع اشک­ ها بهره می ­برد و نه فقط با احساس و عاطفه که با معرفت و حماسه و عرفان عجین است. تصویر این یادداشت که در ساعت 14 و 1 دقیقه روز شنبه 16 تیر ماه در میدان خواجوی اصفهان ثبت شده است نگاهی نمادین به اشک ­ها و حسین علیه السلام دارد و مزین به عبارت یا قتیل العبرات است. تصویری از اشک که شبیه گنبد شده است و گلدسته ­هایی که مخاطب را به حرم خون خدا می ­برند.