نیمکت های خالی

تغییر و تحولات اداری در محاوره مردم و حتی ادبیات سیاسی به تغییر صندلی نشینان تعبیر شده است. تعبیری که گویا صندلی ها منتظر هستند تا فرد جدیدی بیایید و به واسطه آن مکان، توانایی جدیدی پیدا کند. قدرت هایی که با مکان در ارتباط هستند. از این صندلی ها که بگذریم، صندلی های مکان های عمومی چون گذرها، خیابان ها، پارک ها و باغ های عمومی، یکی از بهترین وسایل برای آرامش و خدمت به شهروندان است. هر جایی که بتوان مجموعه خدمات متنوع شهری از جمله صندلی های برای نشستن را زیاد کرد، آسایش شهروندی بالا می رود. تنوع فرمی و جنس  این صندلی ها و نیمکت ها مانند نیمکت های مدور چهارباغ در اصفهان نسبتا خوب است ولی تکثر آن اگرچه نسبت به بسیاری از شهرها بهتر است ولی نسبت به اصفهان کم است. با توجه به عبور جمعیتی و گذر از حالت جوانی و رسیدن جمعیت بیشتر میان سال و سالخورده، اهمیت تعداد بیشتر این نیمکت ها و صندلی ها بیشتر دیده می شود. هم تعداد این ها افزایش باید پیدا کند و هم بیشتر محله ها و مکان ها باید به این وسیله باید مجهز شود. با این همه صندلی ها فقط برای سالخوردگان مناسب نیست که عموم شهروندان نیز می توانند از آن استفاده کنند. بسیاری از پرسه زنان نیز برای ایستادن و تقویت خود نیاز به این امکانات دارند. بسیاری از این صندلی های دونفره، جایگاه دید و بازدید دوستان و فامیل و همکاران قدیمی نیز هستند. آنها توانسته اند به بخشی از خاطره های جمعی مردم تبدیل شوند تا اندازه ای که صندلی خالی اشاره ای شاعرانه از نبود و هجران دارند و این استعاره شاعرانه نه تنها در کلام و نگاه مردم که به آثار هنری و سینمایی نیز راه پیدا کرده است. از سویی نیمکت و نیمکت های خالی دهن را به مدارس و حداقل مدارس دوران نویسنده می برد و نیمکت خالی نشان از تعطیلی امر آموزش نیز دارد. این روزها نیمکت های خالی مدارس، منتظر حضور دوباره دانش آموزان هستند. حضوری که می  تواند جوانه های دانش، فرهنگ و هنر را برای ایران به ارمغان بیاورد.  تصویر این یادداشت از چهار نیمکت خالی در تاریخ دوشنبه 19 شهریور ماه 1403 و در ساعت 12 و 2 دقیقه تهیه شده است.