دیده نشدن

دیده نمی شوی! وفتی در مقابل جایی قرار داری که او در اندازه های بزرگ تر از توست، تو دیده نمی شوی. مثل کودکی که درست در روبروی عمارت عالی قاپو در تصویر این یادداشت ایستاده است. نقش جهان و عمارت عالی قاپو آنقدر بزرگ است که نتوانیم تصویر کودک را درست ببینیم. این دیده نشدن فقط در عکس نیست در بین خود ما و چشم ما هم وجود دارد. تازه در بین ما، پارامترهای دیگری هم داخل می شود و این دیده نشدن ابعاد دیگری را نیز شامل می شود. وقتی در مقابل یک مقام باشی، توی انسان عادی و معمولی دیده نمی شوی. وقتی در مقابل کسی که ثروت بیشتر و کلان دارد و تو که دستت به اعداد کوچک هم نمی رسد قرار می گیری، دیده نمی شوی. اما گاهی دیده نشدن تنها به این ها محدود نمی شود گاهی دیده نشدن نه به خاطر تفاوت اندازه و بعد است بلکه به خاطر تفاوت و زاویه دید است. گاهی تصمیم گرفته می شود که کسی دیده نشود. این فقط به افراد وابسته نیست بلکه به مکان و فضای شهری هم رسیده است. گاهی بناهای تاریخی و مهمی دیده نمی شوند. گاهی فضاهای خاص و کم نظیر اصلا نه به چشم مسئولان و نه به چشم گردشگران نمی آید و دیده نمی شوند. اصفهان هم شهری است که نه با خاطر کوچک بودن، که به خاطر بزرگ بودنش از فهرست دیده شدن برخی ها خارج شده است. جای تاسف دارد که برخی از مهم ترین بناهای درون اصفهان هم شامل این ظلم شده اند و دیده نمی شوند. کار به جایی رسیده است که در شناساندن اصفهان، گاه مسجد جامع اصفهان دیده نمی شود و از فهرست مکان های دیدنی برای گردشگران و ...خارج می شود. چه کسی مسئول این دیده نشدن هاست؟ مسجد جامع نه تنها موزه معماری ایران اسلامی است بلکه مجموعه ای از تاریخ فرهنگ و هنر ایران را با خود دارد. بسیاری از نمادها و نشانه های فرهنگی در این مجموعه بی نظیر کنار هم نشسته اند. با این همه دقت نمی کنیم و به گردشگران نشانی مسجد جامع را به عنوان نخستین بنای تاریخی و با اهمیت در اصفهان معرفی نمی کنیم. این ندیدن، ندیدن هنرمندان و اندیشمندان تاریخ اصفهان است. کاری نکنیم که به کور تاریخ شناخته شویم. تصویر این یادداشت در ساعت 10 و 23 دقیقه روز 12 آبان 1402 در میدان نقش جهان تهیه شده است.