همسایه برق ندارد

جا برای پارک نیست. ناچار به فاصله یک کیلومتری مکانی که می خواهم بروم ماشین را به داخل پارکینگ عمومی می کشانم. اولین باری است که پارکینگ عمومی خاقانی را در چنین تاریکی می بینم. برق رفته است و دیگر نشانی از کارت های الکترونیکی برای ورود وجود ندارد و درست مانند کمی قدیم تر روی کاغذ شماره ماشین نوشته شد. چراغ ها را روشن کردم و بالاخره جایی در داخل این دهلیز تاریک پیدا کردم. بیرون که آمدم نگاه کردم که ببینم تا کجا برق رفته است؟ داشتم با خودم به نبودن برق به عنوان یک محدودیت اجتماعی نگاه می کردم و از لابلای آن صدها پرسش برای خودم طرح می کردم. با خودم گفتم نکند مراسم رونمایی از کتاب هم که می خواهم بروم، برق نباشد؟! درست در میانه خاقانی به تصویر جالبی برخورد کردم. مغازه ای با تمام تجهیزات روز ولی خاموش و تاریک و در کنارش هم یک سوپر موارد غذایی کاملا معمولی با روشنایی. دو همسایه. یکی خاموش و دیگری روشن. اینجا مرز منطقه ای برق بود. واقعا این تضاد دیدنی بود. آمدم و رسیدم خانه صفوی و مراسم با حضور برق به عنوان عامل بسیار تعیین کننده در حال برگزاری بود. مراسم درباره کتابی بود که قهرمانش در مقابل محدودیت ها ایستاده و با جنگ توانسته بر همه آنها پیروز شود. این عبارت جنگ با محدودیت را یکی از سخنرانها گفت. چشمم بی اختیار دور و بر خانه صفوی محل برگزاری مراسم را چرخی زد و درست روبروی تصویری که الان برای یادداشت تهیه شده است، ایستاد. منظره زیبا و رویایی بود که البته بدون حضور برق و روشنایی دیگر این شکوه را نداشت. این هنوز زمانی بود که هوا روشنایی داشت. پایان مراسم که هوا در درون تاریکی شب قرار گرفته بود، بدون برق، این جاها دیگری چیزی برای گفتن ندارند. برق رفتن و نداشتن انرژی جهت روشنایی و دیگر امور البته سخت و اذیت کننده است ولی مانند هر سختی دیگری می تواند بستری برای خلق یک روایت باشد. هنر آن است که بتوانیم ر وایت های زندگی مان و خانه و شهرمان را بنویسم و نگاه داریم. این روایت ها می تواند بخش مهمی از تاریخ زیست شهری ما را شکل دهد. فکرش را بکنید اگر اهل روایت نگاری بودیم الان برق رفتگی و وضع شهر را با برق رفتگی های سال ها و ده های قبل می توانستیم مقایسه کنیم. تصویر این یادداشت در ساعت 18 و 24 دقیقه روز سه شنبه 20 شهریور 1403 ثبت شده است.